ή, όν :
   I qui concerne la parole, càd. :
      1 qui sert à la parole : λογικὰ μέρη, PLUT. Cor. 38, les organes de la parole ;
      2 habile à parler, disert, éloquent, NAZ. ;
      3 qui concerne la déclamation : λογικοὶ ἀγῶνες, PHILSTR. 522, concours de déclamation ;
      4 qui concerne le discours en prose, D. PHAL. 42 ; ὁ λογικός, DL. 5, 85, prosateur ; ἡ λογική (s.-e. λέξις) DH. Comp. 11, la prose (p. opp. à μουσική) ;
   II qui concerne le raisonnement, d’où :
      1 raisonnable, doué de raison, T. LOCR. 99 e ; CHRYSIPP. (PLUT. M. 450 d) ;
      2 qui convient au raisonnement : λ. διάλογοι, DL. 3, 57, dialogues de raisonnement, en parl. de certains dialogues de Platon ; λ. ἀπόδειξις, ARSTT. G.A. 2, 8, 9, démonstration logique ; λ. συλλογισμοί, ARSTT. Rhet. 1, 1, 11, syllogismes logiques, p. opp. aux συλλογισμοὶ ῥητορικοί ; ἡ λογική (s.-e. τέχνη) CIC. Fin. 1, 7, la science du raisonnement, la logique ; ἡ λογικὴ αἵρεσις, GAL. 2, 234, l’école dogmatique, en parl. de médecine ; οἱ λογικοὶ ἰατροί, GAL. 2, 303, les médecins dogmatiques.

• Cp. -ώτερος, ARSTT. Metaph. 12, 5, 7 ; CIC. Att. 13, 19, 5.

Étym. λόγος.

ή, όν, (< λόγος) of or for speaking or speech, μέρη λ. the organs of speech, Plu. Cor. 38; λογική, ἡ, speech, opp. μουσική, D.H. Comp. 11; λ. φαντασία expressed in speech, Stoic. 2.61.
of or in eloquence, ἀγῶνες Philostr. VS 1.22.1; ἀκροάσεις λ. καὶ ὀργανικαί Supp.Epigr. 2.184.6 (Tanagra, ii BC).
suited for prose, ὁ ἡρῷος σεμνὸς καὶ οὐ λ. Demetr. Eloc. 42; τὸ λ., opp. τὸ μεγαλοπρεπές, ib. 41; of persons, writing in prose, D.L. 5.85; ἐγκώμιον λ.
in prose, IG 9(2).531.43 (Thess.).
possessed of reason, intellectual, μέρος Ti.Locr. 99e, al. ; τὸ λ. ζῷον Chrysipp. Stoic. 3.95; ἀρεταὶ λ., = διανοητικαί, opp. ἠθικαί, Arist. EN 1108b9.
dialectical, argumentative, οἱ λ. διάλογοι of Plato, such as the Theaetetus and Cratylus, D.L. 3.58; in Arist. usu. like διαλεκτικός, λ. συλλογισμός APo. 93a15, cf. Top. 162b27; διὰ λογικωτέρων καὶ ἀκριβεστέρων λόγων more abstract, Metaph. 1080a10; λ. δυσχέρειαι ib. 1005b22; λ. ἀπόδειξις GA 747b28; but also, logical, λ. συλλογισμοί, opp. ῥητορικοί, Rh. 1355a13. Adv. -κῶς dialectically, Metaph. 1029b13, APo. 84a7, 88a19; φυσικῶς καὶ λ. GC 316a11; Comp. -ώτερον Cael. 275b12. Subst., ἡ λογική (sc. τέχνη) logic, Cic. Fin. 1.7.22; also τὰ λογικά Id. Tusc. 4.14.33; περὶ λογικῶν title of work, Democr. 10b; τὸ λ., opp. τὸ φυσικόν, τὸ ἠθικόν, Zeno Stoic. 1.15, etc. of the ΄dogmatic’ school of physicians, ἡ λ. αἵρεσις Gal. Sect. Intr. 1.

nach den verschiedenen Bdtgn von λόγος,
1) zur Rede gehörig, μέρη, Sprachorgane, Plut. Cor. 38 ; im Reden gebräuchlich, Rhett.; im Reden geübt, beredt, Sp.; ἡ λογική, die Redekunst, Beredtsamkeit, Sp.; die Dialektik, pars philosophiae quae est quaerendi ac disserendi, Cic. Fin. 1.7. – Bes. prosaisch, im Ggstz von ποιητικός, DL. 5.85 ; vgl. Schäfer Dion.Hal. C.V. p. 135, 213.
2) zur Vernunft gehörig, vernünftig, Pol. 25.9.2 ; bes. mit Vernunft begabt, wie der Mensch erkl. wird als ζῷον λογικόν, Chrysipp. bei Plut. de virt. mor. 10 ; ἡ λογική, die Wissenschaft des Denkens, Arist. λ. ἀπόδειξις, gen.an. 2.8 ; – τὸ λογικόν, wobei eigtl. μέρος τῆς ψυχῆς ergänzt wird, die Vernunft, Plut. plac.phil. 4.5, καὶ νοερόν, u. öfter ; – der gew. Ggstz ist ἄλογος.

λογικός, -ή, -όν
(< λόγος, reason)
reasonable, rational: λατρεία, Rom.12:1; τὸ λ. (i.e. spiritual) γάλα (see Hort, in l; MM, xvi), 1Pe.2:2 (in support of AV, milk of the word, see ICC, in l).†
(AS)