ῆς (ἡ) d’ord. au plur. prière, supplication : λιτῇσι λίσσεσθαι, OD. 11, 34, adresser des prières ; λιταῖς εὔχεσθαι, ESCHL. Pers. 499, ou λιτὰς ἐπεύχεσθαι, SOPH. O.C. 484, demander par des prières ; λ. δέχεσθαι, SOPH. Ant. 1019, accueillir des prières ; avec le gén. de la pers. que l’on prie : λιταὶ θεῶν, EUR. Suppl. 262, prières aux dieux, ou pour qui l’on prie : λ. τινος, SOPH. O.C. 1309, prières pour qqn ; ou de la ch. pour laquelle on prie : λ. γενείου, EUR. Or. 290, en tenant le menton ou la barbe ; αἱ Λιταί, IL. 9, 502, les Prières personnifiées comme déesses.

Étym. λίσσομαι.

ἡ, (< λίτομαι) prayer, entreaty, mostly in pl., λιτῇσι ἐλλισάμην Od. 11.34; καταβαίνειν ἐς λιτάς Hdt. 1.116; λιταῖς ἀποτρέπει [αὐτὸν] μὴ πορεύεσθαι ib. 105; λιταῖς πεῖσαί τινα Pi. O. 2.80, cf. 8.8; μαλθάσσειν κέαρ λιταῖς A. Pr. 1008; ηὔχετο λιταῖσι Id. Pers. 499; λιτᾶν ἀκούειν Id. Ag. 396 (lyr.); λιτὰς κλύειν Id. Th. 172 (lyr.), cf. E. Or. 1233, etc. ; λιταῖς σεβίζειν S. OC 1557 (lyr.); ἐπεύχεσθαι λιτάς ib. 484; λ. δέχεσθαι Id. Ant. 1019; ἐν λιταῖς στέλλειν with prayers, Id. Ph. 60; λιταὶ θεῶν prayers to the gods, E. Supp. 262; but λιταὶ ἐμαυτοῦ ξυμμάχων τε prayers for myself, S. OC 1309; also c. gen. of that by which one prays, γενείου τοῦδ’… ἐκτεῖναι λιτάς E. Or. 290. (Poet., Ion. and late Prose, BGU 74.15 (ii AD).) Λιταί, αἱ, personified, Prayers of sorrow and repentance, Il. 9.502 sq., AP 11.361 (Autom.).

ἡ, das Bitten, Flehen, gew. im plur., λιτῇσι λίσσεσθαι, Od. 11.34. Homer personifiziert die Λιταί ; die reuigen Bitten, als Zeus' Töchter, die der Ate nachwandelnd wieder gut machen, was diese gefehlt hat, Il. 9.502 ff., worauf sich Automed. 9 (XI.361) bezieht ; Λιταί war der Titel des neunten Buchs der Il., Plat. Crat. 428b. – Λιταῖς ἔπεισε, Pind. Ol. 2.88 ; so im plur. auch bei den Tragg., κλύετε πανδίκους χειροτόνους λιτάς Aesch. Spt. 156, ἤρθην φόβῳ πρὸς μακάρων λιτάς, Flehen zu den seligen Göttern, ib. 176, εὔχετο λιταῖσι Pers. 491 ; ἐν λιταῖς στείλαντες, durch Bitten, Soph. Phil. 60, καὶ σὲ λιταῖς σεβίζει O.C. 1554, auch σοὶ προστροπαίους λιτὰς ἔχων, sich mit Bitten an dich wendend, 1311 ; Eur., der einmal auch den sing. zu haben scheint, ἐμᾶς λιτᾶς εἰσάκουσον, Or. 1233, wo jetzt ἐμὰς λιτάς gelesen wird ; einzeln auch bei sp.D.; καταβαίνειν εἰς λιτάς, Her. 1.116.