λίγεια, λιγύ [ῐ]
   I au son clair, aigu, perçant, en parl. du vent, IL. 14, 17 ; OD. 3, 176 ; du chant du rossignol, ESCHL. Ag. 1146 ; SOPH. O.C. 671 ; du son de la flûte, MOSCH. 2, 98 ; λ. κωκύματα, ESCHL. Pers. 332, cris de douleur perçants ; adv., λιγύ et λιγέα, MOSCH. 4, 24 ; A.RH. 4, 1299, d’une voix aiguë ;
   II p. suite :
      1 mélodieux, harmonieux, en parl. de la lyre (φόρμιγξ) IL. 9, 186 ; OD. 8, 67, etc. ; de la muse, OD. 24, 62, etc. (cf. PLAT. Phædr. 237 a ; THCR. Idyl. 22, 221) ;
      2 disert, éloquent, IL. 1, 248 ; OD. 20, 274.

➳ Gén. plur. fém. poét. λιγεῶν, THCR. Idyl. l. c.

λίγεια (not λιγεῖα, Hdn. Gr. 1.249), λιγύ ; of sound, clear, shrill, λιγέων ἀνέμων λαιψηρὰ κέλευθα Il. 14.17; ὦρτο δ’ ἐπὶ λ. οὖρος Od. 3.176, cf. 4.357; more freq. of a clear, sweet sound, clear-toned, φόρμιγγι λιγείῃ, φόρμιγγα λίγειαν, Il. 9.186, Od. 8.67, etc. ; of articulate sounds, clear-voiced, Μοῦσα λίγεια 24.62, Alcm. 1; λ. Σειρήν Id. 7; λ. ἀγορητής in Il. as epith. of Nestor, 1.248, 4.293; also of Thersites, 2.246; ἐπέων οἶμος λ. Pi. O. 9.72. Adv. λιγέως, ἀγορεύειν Il. 3.214; freq. also, λ. κλαίειν wail shrilly, 19.5, Od. 11.391; ἰάχειν Hes. Sc. 233; neut. as Adv., λ. πνείοντες ἀῆται Od. 4.567; λ. μέλπεσθαι Hes. Sc. 206; λιγύ or λιγέα κλάζειν Mosch. 4.24, A.R. 4.1299. after Hes., mostly of sad sounds, as always in A., λ. κωκύματα Pers. 332; κἀνακωκύσας λιγύ ib. 468; λ. πάθεα Supp. 113 (lyr.); of the nightingale, Ag. 1146 (lyr.), S. OC 671 (lyr.); also of music, λίγεια λωτοῦ χάρις E. Heracl. 892 (lyr.); αὐλοῦ λ. ἦχον, v.l. for γλυκὺν in Mosch. 2.98. — Poet. word (Μοῦσαι λίγειαι Pl. Phdr. 237a).

εῖα, ύ, nach Arcad. p. 95.23 im fem. λίγεια zu akzentuieren, s. Lehrs Quaest. Ep. p. 166, welcher Akzent bei den Attikern noch nicht durchgeführt ist ; wie λιγυρός, hell, laut tönend, von jedem scharfen, durchdringenden Ton ; vom pfeifenden, sausenden Winde, ἄνεμοι, Il. 14.17, Od. 3.289, οὖρος, 4.357 ; Pind. Ol. 9.51 ; von der helltönenden Phorminx, Il. 9.186, Od. 8.67 ; μοῦσα λίγεια, 24.62 ; λιγείας μόρον ἀηδόνος, Aesch. Ag. 1117, der auch λιγέα κωκύματα, Pers. 324, sagt und λιγὺ ἀνακωκύσας, 460 ; ἔνθ' ἁ λίγεια μινύρεται ἀηδών Soph. O.C. 677 ; λίγεια λωτοῦ χάρις Eur. Heracl. 892 ; vgl. noch μοῦσαι δι' ᾠδῆς εἶδος λίγειαι, Plat. Phaedr. 237a ; λιγεῶν μειλίγματα μουσῶν Theocr. 22.221 ; a. sp.D. Auch von Menschen, bes. Beiwort des Nestor, λιγὺς ἀγορητής, Il. oft ; auch vom Thersites, Il. 2.246, der laut Redende.
• Adv. λιγέως, laut, vom lauten Weinen, κλαῖον δὲ λιγέως Od. 16.216 ; Il. 19.5 ; ἦκα δὲ μυρομένη λιγέως ἀνενείκατο μῦθον Ap.Rh. 3.463, auch λιγέως ἀγορεύειν, laut reden, Il. 3.214, zugleich mit der Nebenbedeutung des Nachdrücklichen, Eindringlichen ; vom Winde, λιγέως φυσᾶν, 23.218 ; sp.D., wie Man. 2.334, λιγέως μέλποντας ἐν αὐλοῖς.