α, ον [ᾰ]
      1 fin, délicat, en parl. d’un tissu, A.RH. 2, 31, etc. ; ANTH. 6, 174 ; en parl. de pieds, NONN. D. 9, 230 ;
      2 ténu, subtil, en parl. de l’air, ANTH. 10, 75 ;
      3 faible, grêle, en parl. de la voix, IL. 18, 571, etc. au mor. MAN. 5, 165 ; adv. λεπταλέον, avec un son faible, en parl. de flûtes champêtres, CALL. Dian. 243.

Étym. λεπτός.

α, ον, (< λεπτός) fine, delicate, φωνή Il. 18.571; ὑπήεισαν… λεπταλέον σύριγγες Call. Dian. 243; also λ. φᾶρος, ἑανόν, A.R. 2.31, 4.169; πόδες (of Hephaestus) Nonn. D. 9.230; ἠήρ, λύγοι, etc., AP 10.75 (Pall.), 7.204 (Agath.), etc. ; metaph, μοῦσα Call. Aet. Oxy. 2079.24; feeble, λεπταλέοι θυμοῖσι Man. 1.165.

poet. = λεπτός ; φωνή, Il. 18.571, feine Stimme, wonach Callim. Dian. 243 sagt ὑπήεισαν δὲ λεπταλέοι σύριγγες ; so ἰωή, Ap.Rh. 3.709 ; auch sonst bei sp.D., χιτών, Ap.Rh. 3.815, vgl. 4.169 ; στήμονες, Antip.Sid. 22 (VI.174); δόνακες, Paul.Sil. 52 (VI.66); λόγοι, Agath. 85 (VII.204); auch von Menschen, Man. 5.165.