'λαλέω-ῶ [ᾰ]
   I propr. prononcer des sons inarticulés :
      1 en parl. d’animaux, des singes et des chiens, p. opp. à φράζειν (λαλοῦσι μέν, φράζουσι δὲ οὔ, PLUT. M. 909 a) ; des cigales, THCR. Idyl. 5, 34 ; des oiseaux, MOSCH. 3, 47 ;
      2 en parl. de sons : ἐν αὐλῷ λ. THCR. Idyl. 20, 29 ; δι' αὐλοῦ ἢ σάλπιγγος λ. ARSTT. Aud. 19 ; μαγάδι (var. -ιν) λ. ANAXANDR. (ATH. 182 d) faire entendre des sons avec la flûte, la flûte ou la trompette, la harpe ;
      3 en parl. de bruits ou de paroles répercutés, DC. 74, 21 ;
   II p. suite, babiller, bavarder, p. opp. à λέγειν, EUP. (PLUT. Alc. 13) ; λαλεῖς ἀμελήσας ἀποκρίνεσθαι, PLAT. Euthyd. 287 d, tu parles beaucoup et tu négliges de répondre ;
   III p. ext. parler :
      1 en gén. c. λέγειν, en parl. de l’homme, p. opp. aux animaux, ARSTT. Probl. 11, 1 ; abs. ἐλάλησεν ὁ κωφός, NT. Matth. 9, 33, le muet parla ; λ. τι, SOPH. Ph. 110 ; AR. Ran. 761, etc. ; PLAT. Ax. 366 d ; LUC. V. auct. 3, dire qqe ch. ; λ. πρός τινα, SPT. Ex. 4, 30, parler à qqn ; τινι, AR. Eq. 348, converser avec qqn ; περί τινος, AR. Lys. 627 ; PHÉRÉCR. (Com. fr. 2, 253) ; ὑπέρ τινος, POSIDIPP. 4, 521 Mein. sur qqe ch. ; avec double rég. τί τινι, AR. Lys. 138, dire qqe ch. à qqn ; fig. ζωγραφία λαλοῦσα, SIM. (PLUT. M. 346 f) peinture parlante, en parl. de la poésie, p. opp. à ποίησις σιωπῶσα, càd. la peinture ;
      2 chanter, MOSCH. 3, 113.

Étym. λάλος.

'

talk, chat, prattle, ἕπου καὶ μὴ λάλει Ar. Ec. 1058, cf. V. 1135; ἡ μὲν χελιδὼν τὸ θέρος… λαλεῖ Philem. 208; λαλεῖς… ἀμελήσας ἀποκρίνασθαι Pl. Euthd. 287d; c. dat., talk to one, λαλῶν ἐν ταῖς ὁδοῖς σεαυτῷ Ar. Eq. 348; αὑτοῖς Philem. 11; πρὸς αὑτούς Alex. 9.10; λ. περί τινος Pherecr. 2, Ar. Lys. 627; ὑπέρ τινος Posidipp. 26.3; opp. λέγω, λαλεῖν ἄριστος, ἀδυνατώτατος λέγειν Eup. 95; λαλῶν μὲν…, λέγων δέ… D. 21.118 (s.v.l.); λαλεῖν τι ἡμῖν ὅπως ἂν ἡμᾶς ὕπνος λάβῃ Thphr. Char. 7.10; hence, generally, talk, speak, S. Ph. 110 (v.l. for λακεῖν)· καινὴν διάλεκτον λ. Antiph. 171; Ἀττικιστὶ λ. Alex. 195.4. c. metaph, ζωγραφία λαλοῦσα (of poetry), opp. ποίησις σιωπῶσα (of painting), Simon. ap. Plu. 2.346f.
talk of, τινα Alciphr. Fr. 5.2; ἀλλήλαις λαλέουσι τεὸν γάμον αἱ κυπάρισσοι Theoc. 27.58; ἅμαξαν Stoic. 2.92; — Pass., πρᾶγμα κατ’ ἀγορὰν λαλούμενον Ar. Th. 578. in later writers, = λέγω, speak, λαλεῖ οὐθὲν τῶν ἄλλων ζῴων πλὴν ἀνθρώπου Arist. Pr. 899a1; freq. in LXX, Ge. 12.4, al. ; βασιλέως ἐναντίον Ezek. Exag. 118; πρός τινα Act. Ap. 3.22, cf. Luc. Vit. Auct. 3, etc. ; περὶ τῆς λέξεως Phld. Po. 5.32, cf. Rh. 1.189 S., al. ; χειρσὶν ἅπαντα λαλήσας, of a pantomime, IG 14.2124; abs., εἴ τι μὴ λίθος, τοὔργον, ἐρεῖς, λαλήσει Herod. 4.33, cf. 6.61; ἐλάλησεν ὁ κωφός Ev. Matt. 9.33; — Pass., λαληθήσεταί σοι ὅ τι σε δεῖ ποιεῖν it shall be told thee…, Act. Ap. 9.6.
chatter, opp. articulate speech, as of locusts, chirp, Theoc. 5.34; μεσημβρίας λαλεῖν τέττιξ (sc. εἰμί), a very grasshopper to chirp at midday, Aristopho 10.6; ἀνθρωπίνως λ. Strato Com. 1.46. of musical sounds, αὐλῷ λαλέω Theoc. 20.29; of trees, v. supr. I. 2; δι’ [αὐλοῦ ἢ σάλπιγγος] λ. Arist. Aud. 801a29; of Echo, D.C. 74.14; also c. acc. cogn., μάγαδιν λαλεῖν sound the μάγαδις, Anaxandr. 35.

(lallen) viel reden, schwatzen, auch von unartikuliertem, undeutlichem Schreien, B.A. 51 erkl. φλυαρεῖν, u. Plut. sagt von den Affen λαλοῦσι μὲν γὰρ οὗτοι, οὐ φράζουσι δέ, plac.phil. 5.20 ; Alcib. 13 λαλεῖν ἄριστος, ἀδυνατώτατος λέγειν, aus Eupol.; doch tritt diese Nebenbdtg auch so zurück, daß es bes. bei Dichtern dem λέγειν nahe steht, »sprechen«, die bloße Tätigkeit des Mundes u. der Zunge bedeutend, Soph. Phil. 110 ; Ar. Thesm. 267, Ran. 761 u. öfter ; vom Kinde, λαλῆσαι οὔπω δυνάμενον ἃ πάσχει Plat. Ax. 366d ; Sp., ἀφωνίη καὶ πέντε ὅλων ἐτέων λαλέειν μηδέν Luc. Vit.auct. 3 ; τινί, mit Einem sprechen, Ar. Eccl. 16, Eq. 348 ; Pol. 30.1.6 u. öfter.
Bei den Dichtern auch wie λαλαγέω, von den Vögeln, Mosch. 3.47 ; ἀκρίδες, Theocr. 5.34 (λαλεῦμες, 15.92, öfter, nur im praes.). – Von Instrumenten, μάγαδιν λαλήσω, Anaxandr. bei Ath. IV.182d ; αὐλῷ Theocr. 20.29 ; geradezu = singen, Mosch. 3.113. – Vom Wiederhall, DC. 74.21.

λαλέω, -ῶ,
[in LXX chiefly for דּבר pi., also for אמר, etc. ;]
__1. to utter: of inanimate things, Rev.4:1 10:4; metaph., Heb.11:4 12:24.
__2. to talk, speak, say: absol., Mat.9:33 12:46, Mrk.5:35, Luk.8:49; before ὡς, 1Co.13:11, Rev.13:11; εἰς, 1Co.14:9; ἐκ, Mat.12:34; with accusative of thing(s), Mat.10:19, Mrk.11:32, Jhn.8:30, al.; with dative of person(s), Mat.12:46, Luk.24:6, Rom.7:1, al.; with accusative of thing(s) and dative of person(s), Mat.9:18, Jhn.10:6, al.; with prep., πρός, μετά, περί, Mrk.6:50, Luk.1:19 2:33, al.; ἐν, ἐξ, ἀπό, Mat.13:3, Jhn.12:49 14:10, al.; λ. τ. λόγον, Mrk.8:32, al.; before orat. dir. (not cl.), Mrk.14:31, Heb.5:5 11:18; Hebraistically (Dalman, Words, 25f.), ἐλάλησε λέγων, Mat.14:27, Jhn.8:12, Act.8:26, al.
SYN.: see: λέγω. (AS)