[ᾱ] adv., tout à fait extrêmement, très, fort :
      1 avec un verbe, OD. 14, 282 ; λίην πιστεύειν, HDT. 4, 96, avoir une confiance excessive ; μὴ λίαν στένε, SOPH. El. 1172, ne te lamente pas à l’excès ;
      2 avec un adj. : λίην μέγα, OD. 3, 227 ; 16, 243, trop grand ; λίην τόσον, OD. 4, 371, à un point si extraordinaire ; qqf. après l’adj. : θαυμάσια λ. LUC. Pisc. 34, tout à fait admirable ;
      3 avec un adv. : λ. ἑκάς, OD. 14, 496, trop loin ; οὐδέ τι λ. οὕτω, OD. 13, 238, non tout à fait ainsi ; qqf. après l’adv. : πρωῒ λίαν, PLUT. Crass. 17, de très bonne heure ;
      4 avec un sup. : λίαν βέλτιστα, PLAT. Eryx. 393 e, tout à fait, très bien, parfaitement ;
      5 avec καί : καὶ λίην, certes, tout à fait, avec sens emphatique, au commencement de la prop. et du vers : καὶ λ. OD. 1, 46, oui, certes ;
      6 entre l’art. et un subst. ἡ λίαν φιλότης, ESCHL. Pr. 123, son amour excessif ; ἡ λ. τρυφή, MÉN. 4, 251 Meineke mollesse excessive ;
      7 subst. τὸ λίαν, EUR. Andr. 866 ; PLAT. Crat. 415 c, l’excès, la violence.

➳ Dans Hom. [ῑ] à l’arsis, [ῐ] à la thésis, excepté dans la locut. καὶ λίην (ion. p. λίαν) où ι est touj. long ; dans les poètes postérieurs [ῑ̆]; dans les poètes classiques [ᾱ], postér. [ᾰ]. Ion. λίην, HOM. ll. cc.

Étym. inconnue.

[v. fin.], Ion. and Ep. λίην, Adv.
very, exceedingly, in Hom. with an Adv., λ. ἑκάς Od. 14.496; λ. ἀεικελίως 8.231; with an Adj., λ. μέγα εἶπες 3.227, 16.243; νήπιος λ. τόσον 4.371, cf. 13.238; λ. λυπρός 13.243; λ. ἐνθύμιος ib. 421; alone with a Verb, very much, overmuch, κεχολώατο λ. 14.282; λ. ἄχθομαι ἕλκος Il. 5.361; οὔ τι λ. ποθὴ ἔσσεται not exceedingly, 14.368; μή τι λ. προκαλίζεο Od. 18.20, cf. Il. 6.486; also, in Hom., καὶ λίην, which always begins the sentence or verse, surely, aye surely, καὶ λ. κεῖνός γε ἐοικότι κεῖται ὀλέθρῳ Od. 1.46, cf. 3.203, Il. 1.553, al. after Hom., ἀσχάλα μὴ λίην Archil. 66.7, cf. Sol. 6; λίην δὲ δειλιάζεις Anacr. ap. Ptol.Ascal. p. 409 H. ; λ. πιστεύειν to believe implicitly, Hdt. 4.96; μὴ κάμνε λ. Pi. P. 1.90; μὴ λ. στένε S. El. 1172, cf. E. Med. 158 (lyr.); ἀσπάζου αὐτὴν λ. POxy. 936.13 (iii AD); καὶ λ. σαφῶς Ar. Eq. 1231; λ. ἀσελγῶς Lys. 24.15; λ. πόρρω Pl. Prt. 310c; ἐντὸς λ. τῶν τειχῶν Th. 7.5; with other words of like sense, πολὺ λ. Isoc. 9.48; λ. πάνυ Antiph. 184.2 (dub.), cf. Eust. 972.46; κόμπος λ. εἰρημένος, opp. πεπλασμένος (compare our very and verily), A. Pr. 1031; — in Trag. and Com. freq. betw. Art. and Noun, ἡ λ. φιλότης βροτῶν his too great love…, A. Pr. 123 (anap.); τὸ λ. ποτόν Cratin. 187; ἡ λ. τρυφή Men. 587; τὰ λ. μειράκια Theopomp.Com. 29; αἱ πρὸς τυράννους λίαν ὁμιλίαι D. 6.21; τὸ λ.
excess, violence, E. Andr. 866, Pl. Cra. 415c. [Hom. has ῐ nine times, ῑ thirty-two times; the latter is found both in arsi and in thesi. In later Ep. and Trag. both quantities are found; ᾱ always.]

[ᾱ], ion. u. ep. λίην (λι-), sehr, gar sehr, zu sehr, Hom. oft, wie das spätere ἄγαν ; λίην μέγα, λίην τόσον, Od. 3.227, 4.871, 16.243 ; übh. stark, heftig, δὴ γὰρ κεχολώατο λίην, 14.282 ; u. bei den folgenden Dichtern, μὴ κάμνε λίαν δαπάναις, Pind. P. 1.90 ; οὐ πεπλασμένος ὁ κόσμος ἀλλὰ καὶ λίαν εἰρημένος, Aesch. Prom. 1033 ; u. bei subst., ἡλίαν φιλότης, die zu große Liebe, 123 ; ὥστε μὴ λίαν στένε, nicht zu sehr, Soph. El. 1163 u. öfter ; Eur., Comic., wie in Prosa, τὸ λίαν ἰσχύς τίς ἐστιν, Plat. Crat. 415c ; ἐκεῖνο ἐννοῶ, μὴ λίαν ἂν ταχὺ σωφρονισθείην, daß ich nur zu schnell zur Besonnenheit zurückgeführt werden dürfte, Xen. An. 6.1.28 ; Folgde, wie Pol., auch nachgestellt, θαυμάσια λίαν, Luc. Pisc. 34, πρωῒ λίαν, Plut. Crass. 17. – Bes. geläufig ist bei Hom. u. auch bei den Folgdn καὶ λίην, καὶ λίην κεῖνός γε ἐοικότι κεῖται ὀλέθρῳ, eigentlich κεῖνος κεῖται ὀλέθρῳ καὶ λίαν γε ἐοικότι, Od. 1.46, im Verderben, und zwar einem nur allzusehr verdienten, u. so häufig im Anfang eines Satzes, καὶ λίην σε πάρος γ' οὔτ' εἴρομαι οὔτε μεταλλῶ, Il. 1.553. – Λίαν ἄγαν, Meineke quaest. Men. p. 152. – Auch mit dem superlat, ὅπως ἂν βέλτιστα λίαν πράττοι, Plat. Eryx. 393e, u. Sp.
[Bei Hom. ist ι in der Vershebung lang, in der Verssenkung kurz, mit Ausnahme der Verbindung καὶ λίην, wo ι immer lang ist, so auch Od. 8.231, 15.405, 16.86 ein Spondeus. Bei den folgenden Dichtern ist es nach Versbedürfnis lang u. kurz ; α ist aber erst bei sehr sp.D., wie Greg.Naz., kurz.]

λίαν,
adv. [in LXX chiefly for מְאֹד Gen.1:31 4:5, Jer.24:3, al.; Tob.9:4, 2Ma.11:1, al. ;]
very, exceedingly: Mat.2:16 4:8 8:28 27:14 Mrk.1:35 6:51 (Rec. λ. ἐκ περισσοῦ) Mrk.9:3 16:2, Luk.23:8, 2Ti.4:15, II Jn 4, 3Jn.3 (cf. ὑτερλίαν).†
(AS)