'(f. λακήσομαι, ao.1 ἐλάκησα, ao.2 ἔλακον, d’où inf. λακεῖν [ᾰ] pf. λέλακα [λᾱ] au sens d’un prés.) :
   I seul. à l’ao.2, craquer : λάκε χαλκός, IL. 14, 25 ; ἀσπίς, IL. 20, 277, l’armure d’airain, le bouclier craqua ; λάκε ὀστέα, IL. 13, 616, les os craquèrent ; ἐλάκησε μέσος, NT. Ap. 1, 18, il creva par le milieu ;
   II p. ext. résonner, retentir avec force, d’où :
      1 crier, pousser un cri retentissant, en parl. d’animaux, en parl. du faucon, IL. 22, 141 ; du rossignol dans les serres du faucon, HÉS. O. 205 ; des aboiements de Scylla, OD. 12, 85 ; rar. en prose, en parl. de l’aigle, ARSTT. H.A. 9, 32, 3 ; en parl. de pers. AR. Pax 381, 384 ; avec un acc. λ. ὀλολυγμόν, ESCHL. Ag. 596 ; βοάν, EUR. El. 1214, pousser des hurlements, un cri ; en mauv. part, avec double acc. ξένης δ' ὕπερ τοιαῦτα λάσκεις τοὺς ἀναγκαίους φίλους, EUR. Andr. 671, c’est pour une étrangère que tu outrages ainsi tes meilleurs amis ;
      2 faire entendre un chant : πρὸς αὐλόν, EUR. Alc. 346, en se faisant accompagner de la flûte ;
      3 dire à haute voix, annoncer, proclamer : ἀγγελίας, EUR. I.T. 461, des nouvelles ; cf. ESCHL. Ag. 1426 ; particul. en parl. d’oracles, SOPH. Tr. 824 ; AR. Pl. 39 ;

Moy. (f. λασκήσομαι, ao.2 ἐλακόμην, ao.2 épq. avec redoubl. λελακόμην [ᾰ]) retentir avec force, particul. hurler, aboyer, HH. Merc. 145.

➳ Ao.2 avec redoubl. 3 sg. λέλακε [ᾰ] OPP. C. 2, 141. Pf. épq. λέληκα, HÉS. O. 207 ; SIM. AM. fr. 7, 15 ; en prose seul. ARSTT. H.A. 9, 32, 3 ; part. λεληκώς, IL. 22, 141, mais fém. λελακυῖα [λᾰ] OD. 12, 85. — Moy. ao.2 épq. avec redoubl. 3 pl. λελάκοντο, HH. Merc. 145.

Étym. inconnue.

'

impf. ἔλασκον E. El. 1214 (lyr.); fut. λακήσομαι Ar. Pax 381, 384; aor.1 ἐλάκησα [α] ib. 382 (διαλακήσας Id. Nu. 410 is prob. from διαλακέω, Dor. for διαληκέω); aor.2 ἔλακον, Ep. λάκον Il. 14.25, al. ; aor.1 ἔληξα Herod. 8.65; pf. λέληκα Il. 22.141, Arist. HA 618b31, λέλακα A. Pr. 407 (lyr.), Ar. Ach. 410 (paratrag.); part. fem. λελακυῖα Od. 12.85; — Med., v. infr. II :
ring, rattle, crash; of things, ring when struck, λάκε χαλκὸς νυσσομένων ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσι Il. 14.25; λάκε δ’ ἀσπίς 20.277; also λάκε δ’ ὀστέα the bones cracked, broke with a crash, 13.616; λάκε δ’ ἀμφὶ πυρὶ ὕλη crackled, Hes. Th. 694; ἔλακον ἀξόνων βριθομένων χνόαι creaked under the weight, A. Th. 153 (lyr.); — this sense occurs only in aor.2 Act. of animals, scream, of the falcon, ὀξὺ λεληκώς Il. 22.141; of the nightingale in the falcon΄s talons, τί λέληκας ; Hes. Op. 207; also, of dogs, howl, bay, Σκύλλη… δεινὸν λελακυῖα Od. l.c. ; rare in Prose, οὐ μινυρίζει οὐδὲ λέληκεν, of the black eagle, Arist. l.c. ; — this sense occurs only in pf., exc. in Ep. aor. Med., κύνες λελάκοντο h.Merc. 145. of human beings, shout, scream, cry aloud, λέληκεν ἢν καὶ μηδέν’ ἀνθρώπων ὁρᾷ Semon. 7.15; φόβος μυχόθεν ἔλακε A. Ch. 35 (lyr.), cf. S. Ant. 1094, etc. ; τί λέλακας ; Ar. Ach. l.c. ; μή νυν λακήσῃς Id. Pax 382; hence of Oracles, utter, A. Ag. 1426 (lyr.), S. Tr. 824 (lyr.), Ar. Pl. 39; also, sing, πρὸς αὐλόν E. Alc. 346. c. acc. cogn., shriek forth, utter aloud, ὀλολυγμόν A. Ag. 596; στονόεν λέλακε χώρα Id. Pr. l.c. ; λ. βοάν E. El. l.c., cf. Ion 776 (anap.); ἀγγελίας Id. IT 461 (anap.); πῆμα A. Ag. 865; ῥῆμα γενναῖον Ar. Ra. 97; c. dupl. acc., τοιαῦτα λάσκεις τοὺς… φίλους ; E. Andr. 671; — in this sense only in Trag. and (rarely) Com.

oder ληκέω, s. ἐπιλ., dor. λᾱκεῖ, Theocr. 2.24 ; ἔλασκον, Aesch. Ag. 582 ; fut. λακήσω, u. λακήσομαι, Ar. Pax 381, 384, wo die Quantität des α nicht zu erkennen ist, aor. ἐλάκησα, mit kurzem α, Ar. Pax 382 (διαλᾱκήσασα, Ar. Nub. 410); aor.2 ἔλακον, λακεῖν, und med. ἐλακόμην, wozu λελάκοντο gehört, H.h. Merc. 145 ; perf. λέλᾱκα, ion. λέληκα, aber fem. part. λελακυῖα;
1) tönen, krachen, von leblosen Dingen, die durch einen Wurf od. Schlag ertönen, nur aor.2, λάκε χαλκὸς νυσσομένων ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν Il. 14.25, λάκε δ' ἀσπίς, der Schild krachte, vom Wurfspieß getroffen, 13.616 ; vgl. Hes. Th. 694 ; ἔλακον ἀξόνων βριθομένων χνόαι Aesch. Spt. 138. Bei Sp. bes. = unter Geräusch, Gekrach zerbrechen, zerkrachen, Hesych. erkl. λάκε durch ἐθλάσθη, συνετρίβη. So ἐλάκησε Act.Ap. 1.18.
2) von Tieren, schreien ; vom gellenden Schreien des Falken, Il. 22.241 ; der gewürgten Nachtigall, Hes. O. 209, vom Hundegebell, κύνες λελάκοντο H.h. Herc. 145 ; Σκύλλη δεινὸν λελακυῖα Od. 12.85.
Bei den Tragg. auch von menschlicher Stimme, laut reden, sprechen, bes. auch verkünden, weissagen, περίφρονα δ' ἔλακες Aesch. Ag. 1401 ; ἀμβόαμα Ch. 35, öfter ; μὴ πώποτ' αὐτὸν ψεῦδος ἐς πόλιν λακεῖν Soph. Ant. 1094 ; τοὔπος τὸ θεοπρόπον ὅτ' ἔλακεν ὁ θεός Trach. 824 ; κακὸν ἄκρον Ion 776 ; ἀγγελίας I.T. 461 ; τί δῆθ' ὁ Φοῖβος ἔλακεν ἐκ τῶν στεμμάτων Ar. Plut. 39 ; τί λέλακας, was schreist du, Ach. 410 ; vgl. Eur. Hipp. 55 ; πρόπασα δ' ἤδη στονόεν λέλακε χώρα Aesch. Prom. 407 ; μὴ νῦν λακήσῃς Ar. Pax 382 ; schelten, schmähen, ξένης ὕπερ τοιαῦτα λάσκεις τοὺς ἀναγκαίους φίλους Eur. Andr. 672.