εος-ους (τὸ) :
   I soin, sollicitude, OD. 22, 254 ; PLAT. Rsp. 605 d ; particul. en mauv. part :
      1 souci, chagrin, deuil, IL. 1, 145 ; 2, 69, etc. ; OD. 4, 108, etc. ; PD. P. 4, 199, etc. ; ESCHL. Ch. 469 ; HDT. 2, 36 ;
      2 soins qu’on donne à un mort, funérailles, d’ord. au plur. IL. 4, 270 ; 5, 156, etc. ; ISOCR. 390 d ; PLUT. Sol. 12 ; au sg. PD. P. 4, 200, etc. ; HDT. 6, 58 ; EUR. Alc. 831 ;
      3 objet de souci, ESCHL. Ag. 699 ;
   II parenté par alliance, par mariage, HDT. 7, 189 ; ESCHL. Suppl. 330 ; SOPH. O.C. 379 ; EUR. Ph. 77, Or. 750, etc. ; THC. 2, 29, etc.

➳ Dor. κᾶδος, PD. ll. cc.

Étym. R. indo-europ. *ḱeh₂d-s-, soin, affliction, haine ; cf. angl. hate.

Dor. κᾶδος, εος, τό, (< κήδω) care about, c. gen., τῶν ἄλλων οὐ κῆδος the others do not matter, Od. 22.254.
anxiety, grief, Il. 13.464, al. (v. infr. II); mostly in pl., troubles, Ἀργείοισι πολύστονα κήδε’ ἐφῆκεν Il. 1.445; Τρώεσσι δὲ κήδε’ ἐφῆπται ἐκ Διός 2.69; ὅσ’ ἐμῷ ἔνι κ. θυμῷ 18.53, cf. Od. 4.108; ὁππόσα κήδε’ ἀνέτλης 14.47. esp. for the dead, funeral rites, mourning, πατέρι δὲ γόον καὶ κήδεα λυγρὰ λεῖπ’ Il. 5.156, etc. ; θάνατος καὶ κ. 4.270; κήδε’ ἐμῶν ἑτάρων mourning for them, 22.272; κ. στονόεντα Archil. 9, cf. A. Ch. 469 (lyr.), Plu. Sol. 12, etc. ; sg., κᾶδος φθιμένου θήκασθαι Pi. P. 4.112, cf. N. 1.54; ἅμα κήδεϊ when there is a death in the family, Hdt. 2.36; ἐς τὸ κ. ἰέναι to attend the funeral, Id. 6.58, cf. SIG 1218.18 (Iulis, v BC); ἐπὶ τὸ κ. ἀφικέσθαι Isoc. 19.31; θυραῖον κ. ἐς τάφον φέρειν E. Alc. 828; ὅταν οἰκεῖον… κ. γένηται Pl. R. 605d; εἰς τὰ κήδη… οἱ συγγενεῖς ἀπαντῶσι attend at funerals, Arist. EN 1165a20.
object of care, Ἰλίῳ κ. ὀρθώνυμον, of Helen, with a play on signf. 11, A. Ag. 699 (lyr.).
connexion by marriage, Hdt. 7.189; κ. ἐγγενές A. Supp. 331; κ. Ἀδράστου λαβών, i.e. having married his daughter, E. Ph. 77, cf. S. OC 379; κατ’ ἐπιγαμίαν τῷ ἀσκητῇ κ. συνάπτειν Ph. 1.553; τὸ κ. ξυνάψασθαι τῆς θυγατρός contract the marriage for one΄s own daughter, Th. 2.29; so some wrongly explain Il. 13.464, cf. 15.245, 16.516 (v. supr. 1.2a).

τό, Sorge,
   1) Kummer, Betrübnis, Trauer ; ὃς νῦν Ἀργείοισι πολύστονα κήδε' ἐφῆκεν Il. 1.445, wie πολύστονα κήδε' ἀνέτλης Od. 14.47 ; Τρώεσσι δὲ κήδε' ἐφῆπται ἐκ Διός Il. 2.69, τῶν ἄλλων οὐ κῆδος, wegen der Andern ist keine Sorge, vor den Anderen darf uns nicht bange sein, Od. 22.254, κήδεα θυμοῦ 14.197. Bes. Trauer um einen Verstorbenen, τοῖσιν δ' αὖ θάνατος καὶ κήδε' ὀπίσσω ἔσσεται Il. 4.270, vgl. 5.156, 22.272 ; κᾶδος ὡσείτε φθιμένου δνοφερὸν ἐν δώμασι θηκάμενοι Pind. P. 4.199, öfter ; ἰὼ δύστον' ἄφερτα κήδη Aesch. Ch. 462 ; Ag. 683 ; sp.D.; auch in Prosa einzeln, wie Plat. Rep. X.605d. – Bestattung der Toten ; θυραῖον Eur. Alc. 831 ; ἐπὶ τὸ κῆδος οὐκ ἠξίωσεν ἀφικέσθαι Isocr. 19.31 ; Sp., wie Plut. Sol. 12 Dion.Hal. 11.39.
   2) Verwandtschaft durch Heirat, Verschwägerung, wie einige alte Erkl. schon Il. 13.463 faßten : αἰνεία, νῦν σε μάλα χρὴ γαμβρῷ ἀμυνέμεναι εἴπερ τί σε κῆδος ἱκάνει, wo es aber nach Analogie von 15.245, 16.516 Trauer zu übersetzen ist ; κῆδος ἐγγενὲς τὸ πρίν Aesch. Suppl. 326 ; προσλαμβάνων κῆδός τε καινόν Soph. O.C. 380 ; oft bei Eur., κῆδος Ἀδράστου λαβών Phoen. 77, vgl. Or. 750 ; auch in Prosa, εἰκὸς δὲ καὶ τὸ κῆδος Πανδίονα ξυνάψασθαι τῆς θυγατρός, Heirat, Thuc. 2.29 ; Sp., wie DC. 41.57.