ος, ον [ᾰ]
      1 qui tombe ou se précipite la tête la première, IL. 5, 586 ;
      2 subst. ὁ κ. IL. 15, 536, cimier d’un casque.

Étym. pré-grec.

ον, (κύμβη²) head-foremost, tumbling, ἔκπεσε δίφρου κύμβαχος ἐν κονίῃσιν Il. 5.586; κ. ἐπ’ ὤμους Hld. 10.30, cf. Lyc. 66, Eust. 584.16. Subst., ὁ, crown of a helmet, κόρυθος… ἱπποδασείης κ. ἀκρότατος Il. 15.536.

(vgl. κύμβη u. κυβή), kopfüber, pronus ; ἔκπεσε δίφρου κύμβαχος ἐν κονίῃσι Il. 5.586, was ἐπὶ κεφαλήν erklärt wird ; ἐκβράσασα κύμβαχον δέμας Lycophr. 66 u. a.Sp. – Subst. ὁ κύμβαχος, der obere, rund gewölbte Teil des Helms, in welchem der Helmbusch steckt, κόρυθος κύμβαχον ἀκρότατον νύξε Il. 15.535, Helmspitze.