ου (ὁ) ressentiment, animosité, haine, IL. 1, 82 ; PD. P. 8, 11 ; ESCHL. Ag. 635 ; κότον ἔχειν τινί, IL. 13, 517, avoir du ressentiment contre qqn ; κότον ἐντίθεσθαι θυμῷ, OD. 11, 102 ; 13, 342, ou τίθεσθαι κότον τινί, IL. 8, 449, déposer ou conserver dans son cœur du ressentiment contre qqn.

➳ Poét. HOM. PD. ESCHL. ll. cc. ; jamais dans SOPH. ; dans EUR. une fois, Rhes. 827. En prose, DH. 9, 51.

ὁ, grudge, rancour, ill-will, more inveterate than χόλος, Il. 1.82 (cf. 81); τοῖσιν κ. αἰνὸν ἔθεσθε 8.449; τοῖσιν κότον αἰνὸν ἐνήσεις 16.449; κότον ἔνθετο θυμῷ Od. 11.102; ὁπόταν τις ἀμείλιχον καρδίᾳ κότον ἐνελάσῃ Pi. P. 8.9; freq. in A., δαιμόνων κότῳ, Λοξίου κ., Ag. 635, 1211; βαρὺς… Ζηνὸς ἱκεσίου κ. Supp. 347; τοῦ θανόντος ἡ Δίκη πράσσει κότον exacts vengeance for him, Fr. 266.5; never in S., once in E. (?), Rh. 828 (lyr.). — Poet. and late Prose, D.H. 9.51.

ὁ, dauernder Zorn, Groll, nach den alten Erkl. stärker u. dauernder als χόλος u. μῆνις ; vgl. Il. 1.81, εἴ περ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ, ἀλλά γε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον, ὄφρα τελέσσῃ, wie 13.516 δὴ γάρ οἱ ἔχεν κότον ἐμμενὲς αἰεί, Groll gegen ihn ; ὅ τοι κότον ἔνθετο θυμῷ Od. 11.102, welcher Zorn gegen dich gefaßt hat ; auch τοῖσιν κότον αἰνὸν ἔθεσθε, Il. 8.449 ; ὁπόταν τις ἀμείλιχον καρδίᾳ κότον ἐνελάσῃ Pind. P. 8.9 ; oft bei Aesch., δαιμόνων κότῳ Ag. 621, wie Διός u. ä. öfter ; ὀλέθριον πνέουσ' ἐν ἐχθροῖς κότον, Zorn schnauben, Ch. 940, vgl. Eum. 804 ; Soph. hat das Wort gar nicht, Eur. nur Rhes. 827, μὴ κότον μοι ἐφῇς. – In Prosa erst bei Sp., wie Dion.Hal. 9.51.