ου (ὁ) plur. τὰ κόρυμϐα, sommet, extrémité supérieure d’une chose, particul. :
      1 sommet d’une montagne, HDT. 7, 218 ;
      2 bord d’un tombeau, ESCHL. Pers. 659 ;
      3 extrémité de l’avant et de l’arrière d’un navire, t. génér. p. opp. à ἄφλαστον et à ἀκροστόλιον, A.RH. 2, 601 ; particul. ornement ou armure à l’extrémité supérieure de la proue, IL. 9, 241 ; ESCHL. Pers. 411 ; EUR. I.A. 258 ;
      4 sommet d’une coiffure de femme relevée en touffe et fixée par une aiguille, HÉR. PONT. (ATH. 512 b) ; ANTH. 6, 219 ;
      5 grappe de fruits ou de fleurs formant pyramide, ANTH. 12, 8 ; NONN. Jo. 19, 7 ; MOSCH. 3, 4 ; particul. grappe de lierre, PLUT. M. 648 f.

Étym. pré-grec.

ὁ, pl. both κόρυμβοι and heterocl. κόρυμβα (v. infr.), (< κόρυς, κορυφή) uppermost point, once in Hom., νηῶν… ἄκρα κόρυμβα high-pointed sterns of ships, Il. 9.241 (= ἄφλαστα, ἀκροστόλια, Hsch., but the meaning was disputed, Ar. Fr. 222); νεὼς κόρυμβα A. Pers. 411, cf. E. IA 258 (lyr.); ἀφλάστοιο κόρυμβα A.R. 2.601; ἄφλαστα καὶ κ. Lyc. 295. the top of a hill, φεύγοντες ἐπὶ τοῦ ὄρεος τὸν κ. Hdt. 7.218, cf. D.H. 9.23; ἐπ’ ἄκρον κ. ὄχθου A. Pers. 659 (lyr.). = κρωβύλος, κ. τῶν τριχῶν Heraclid. Pont. ap. Ath. 12.512c; ἀσκητὸς ἐϋσπείροισι κορύμβοις AP 6.219 (Antip.), cf. Com.Adesp. 1331.
cluster of the ivy fruit, κόρυμβα ἀμφὶ κρητὶ κίσσιν’ ἔστεπτο prob. in Herod. 8.33, cf. Corn. ND 30, AP 12.8 (Strat.), Plu. 2.648f, Him. Or. 13.7; generally, cluster of fruit or flowers, Mosch. 3.4, Nonn. D. 12.224.

ὁ, mit dem plur. κόρυμβα, τά, wozu Eust. den sing. τὸ κόρυμβον bildet (κόρυς, κορυφή), das Oberste, Aeußerste, die Spitze, Kuppe ;
   1) ἄκρα κόρυμβα νηῶν, Il. 9.241, Schol. ἀκροστόλια, ἄφλαστα ; so auch Aesch. Pers. 403 ; κορύμβοις πρυμναίοισι Theaet.Schol. 2 (X.16); ἀφλάστοιο κόρυμβα Ap.Rh. 2.601 ; vgl. Lycophr. 295 ; also der mit Zierraten versehene Spiegel der Schiffe, vgl. κορώνη. – Aber auch ἐλθ' ἐπ' ἄκρον κόρυμβον ὄχθου, Aesch. Pers. 650, wie Her. φεύγοντες ἐπὶ τοῦ οὔρεος τὸν κόρυμβον, 7.218.
   2) vom Haare, wie κρώβυλος, ein geflochtener Haarbüschel od. Haarzopf, der spiralförmig aufgewickelt u. auf dem Scheitel mit einer Haarnadel befestigt wurde, bes. bei Jungfrauen ; vgl. Thuc. 1.6 ; Heraclid. Pont. bei Ath. XII.512b, vgl. κορύμβη.
   3) der traubenförmige Fruchtbüschel einer Pflanze, die Blütentraube, Hosch. 3.4 ; bes. des Epheu's, Strat. 7 (XII.8); Plut. Symp. 3.2.1.