'ου (ὁ) ordure, immondice (propr. ce qu’on balaye) dans la loc. βάλλ' ἐς κόρον, MÉN. (ATH. 446 d) va-t’en aux ordures, à la voirie.

Étym. κορέω¹.

'

ου (ὁ) mesure de 6 médimnes attiques, JOS. A.J. 15, 9, 2.

Étym. mot hébreu.

ου (ὁ) :
   I jeune garçon, d’où :
      1 enfant dans le sein de la mère, IL. 6, 59 ;
      2 en gén. jeune garçon de condition libre, IL. 4, 321 ; 24, 347 ; OD. 8, 264 ; ESCHL. fr. 37 ; jeune garçon qui sert dans les sacrifices, IL. 1, 470 ; ou dans un repas, OD. 1, 148 ;
      3 jeune guerrier, IL. 9, 86 ; 12, 196, etc. ;
      4 à Lacédémone, οἱ κόροι, les chevaliers (ἱππεῖς) ARCHYT. (STOB. Fl. 43, 64) ;
   II jeune garçon, par rapport au père et à la mère, fils, OD. 19, 523 ; SOPH. Ph. 562 ; EUR. H.f. 1164 ; EUB. (ATH. 47 c) ;
   III p. anal. jeune pousse, rejeton, GAL. Lex. Hipp. 19, 113 ; d’où tige (de jonc, d’osier, etc.) LYSIPP. (Com. fr. 1, 216).

➳ Ion. et poét. κοῦρος, IL. 1, 470 ; 4, 321, etc. ; OD. 1, 148, etc. ; TRAG. (dans les chœurs) ; dor. κῶρος, THCR. Idyl. 15, 125 ; rare en prose, PLAT. Leg. 772 a.

Étym. κόρη.

ου (ὁ) :
      1 satiété, d’où dégoût (de la nourriture, etc.) IL. 13, 636, etc. ; fig. IL. 19, 221 ; OD. 4, 103, etc. ; κόρον ἔχειν τινός, EUR. Alc. 185, etc. être rassasié de qqe ch. ; κόρον ἔχειν, PLAT. Phædr. 240 c, produire la satiété ; ἄχρι κόρου, DÉM. 400, 2 ; ἐς κόρον, LUC. H. conscr. 11, etc. jusqu’à satiété ;
      2 dédain, orgueil, insolence, PD. O. 2, 173, etc. ; THGN. 153 ; πρὸς κόρον, ESCHL. Ag. 382, avec insolence ; le Dédain personnifié, ORACL. (HDT. 8, 77).

ὁ, besom, Hsch.

ὁ, satiety, surfeit, αἶψά τε φυλόπιδος πέλεται κ. ἀνθρώποισιν Il. 19.221; αἰψηρὸς δὲ κ. κρυεροῖο γόοιο Od. 4.103; πάντων μὲν κ. ἐστί, καὶ ὕπνου καὶ φιλότητος Il. 13.636; ἀπὸ κ. ἀμβλύνει αἰανὴς ἐλπίδας Pi. P. 1.82; κόρον ἔχει μέλι Id. N. 7.52; κ. ἔχειν δακρύων, κακῶν, E. Alc. 185, Ph. 1750 (lyr.); also κόρον ἡ τούτων συνουσία ἔχει Pl. Phdr. 240c; ἐς κ. ἰέναι τινός Philox. 2.38; ἄχρι κόρου D. 19.187; ἐς κόρον Luc. Merc. Cond. 26, Gal. 15.500, Vict. Att. 8; πρὸς ἡδονήν τε καὶ κ.
gormandizing, Hp. VM 14; in mystical sense, opp. χρησμοσύνη, Heraclit. 65.
the consequence of satiety, insolence, Pi. O. 2.95, I. 3.2; πρὸς κόρον insolently, A. Ag. 382 (lyr.); freq. as cause or consequence of ὕβρις, τίκτει τοι κόρος ὕβριν, ὅταν κακῷ ὄλβος ἕπηται ἀνθρώπῳ Thgn. 153, cf. Sol. 8; ὕβριν κόρου ματέρα Pi. O. 13.10; κόρον, ὕβριος υἱόν Bacis ap. Hdt. 8.77. (Cf. κορέννυμι.)

ὁ, Hebr. kor, a dry measure containing, acc. to J. AJ 15.9.2, 10 Att. medimni (about 120 gallons), LXX Nu. 11.32, al., Ev. Luc. 16.7, cf. Eupolem. ap. Alex. Polyh. 18.

ὁ, Ion. κοῦρος, as always in Hom., Pi., and lyr. passages of Trag. (exc. E. Alc. 904), sts. in late Gr., Rev.Ét.Gr. 42.247 (Varna); Dor. κῶρος Theoc. 15.120: — boy, lad (even before birth, ὃν… γαστέρι μήτηρ κοῦρον ἐόντα φέροι Il. 6.59, cf. Call. Del. 212), κοῦρος πρῶτον ὑπηνήτης Il. 24.347; πρωθῆβαι Od. 8.262; τότε κοῦρος ἔα, νῦν αὖτέ με γῆρας ὀπάζει Il. 4.321; σὺν κόροις τε καὶ κόραις A. Fr. 43; in mock Trag., Οἰδίπου… παῖδε, διπτύχω κόρω Ar. Fr. 558; rarein Prose, Pl. Lg. 772a; male infant, ἔτεκε κόρον Conon 33.3, cf. IG4²(1).121.5 (Epid., iv BC); in Il. of warriors, 9.86, 12.196, al. ; κοῦροι Βοιωτῶν, Ἀθηναίων, Ἀχαιῶν, 2.510, 551, 562; λεκτοὶ Ἀθηναίων κ. E. Supp. 356; also, of servants waiting at sacrifices and feasts, Il. 1.470, al. ; at Sparta, κόροι, = ἱππεῖς, Archyt. ap. Stob. 4.1.138. with gen. of pr. n., son, Od. 19.523, etc. ; Θησέως κ. S. Ph. 562, cf. Tr. 644 (lyr.); τῶν ὀλωλότων κόροι E. Supp. 107; Κεκροπιδῶν κόροι, periphr. like παῖδες, Eub. 10.6.
puppet, doll, used in Magic, S. Fr. 536.
shoot, sprout, of a tree, κόρους πλεκτοὺς… μυρρίνης Lysipp. 9, cf. Hp. ap. Gal. 19.113, EM 276.28, Hsch. ; cf. κοῦρος 2. for Comp. v. κουρότερος. (Acc. to Eust. 582.20, al., from κείρω, of one who has cut his hair short on emerging from boyhood; but κόρ(Ϝ)ος (masc. of κόρη) perh. cogn. with Lat. Ceres, Cerus, cresco.)

ὁ (κορέννυμι), die Sättigung, das Sattsein, Sattbekommen ; αἶψά τε φυλόπιδος πέλεται κόρος ἀνθρώποις Il. 19.221, sie bekommen die Schlacht bald satt ; πάντων μὲν κόρος ἐστὶ καὶ ὕπνου καὶ φιλότητος 13.636 ; γόου Od. 4.103, ἐπεὶ δὲ πολλῶν δακρύων εἶχεν κόρον, als sie sich satt geweint hatte, Eur. Alc. 183, vgl. Phoen. 1379 ; βρωτύος ἠδὲ ποτᾶτος Philox. bei Ath. IV.147e ; κόρον γε καὶ ἡ τούτων συνουσία ἔχει Plat. Phaedr. 240c, wie auch Pind. sagt κόρον ἔχει πάντα, N. 7.52 ; κόρος αἰανὴς ἀπαμβλύνει ἐλπίδας P. 1.82 ; dah. Ueberdruß, Ekel, auch aus der Ueberfülle des Glücks entspringender Uebermut ; αἶνον ἔβα κόρος οὐ δίκᾳ συναντόμενος Ol. 2.105 ; so heißt Ὕβρις μάτηρ κόρου, 13.10, wie Theogn. 153 sagt τίκτει τοι κόρος ὕβριν, vgl. Her. 8.77 ; πρὸς κόρον, bis zur Sättigung, Aesch. Ag. 372 ; ἐς κόρον, zur Genüge, Luc. hist.conscr. 11 ; ähnl. ἄχρι κόρου, bis zum Ekel, Dem. 19.187 ; πέρα κόρου, Poll. 6.42 ; – Menand. sagt βάλλ' ἐς κόρον für das gewöhnliche ἐς κόρακας, bei Ath. X.446d.

ὁ (κορέω), der Besen, Hesych.; Plat. Crat. 396b sagt κόρον σημαίνει Κρόνος, οὐ παῖδα, ἀλλὰ τὸ καθαρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκήρατον τοῦ νοῦ, was auch auf κορέω hindeutet.

ὁ, ein Maß von sechs attischen Medimnen, Jos.

ὁ, ion. u. ep. κοῦρος, auch in lyr. Stellen der Tragiker, wie Eur. Suppl. 55 ; dor. κῶρος, Theocr. 1.47 ; – Knabe, Jüngling, Sohn, von dem frühesten Alter an ; ὅντινα γαστέρι μήτηρ κοῦρον ἐόντα φέροι Il. 6.59 ; τότε κοῦρος ἔα, νῦν αὖτέ με γῆρας ἱκάνει 4.321 ; πρῶτον ὑπηνήτης 24.347 ; πρωθῆβαι Od. 8.264 ; in der Od. werden auch öfters die Freier mit κοῦροι angeredet, z.B. 2.96 κοῦροι ἐμοὶ μνηστῆρες ; in der Il., 9.86, 12.196, u. sonst heißen die gemeinen Krieger so ; auch häufig die bei Opfern u. Festschmäusen aufwartenden Diener ; κοῦροι Ἀχαιῶν, die junge Mannschaft der Achäer, Il.; auch κοῖροι Ἀθηναίων u. ä., umschreibend, Eubul. Ath. II.47c. – Τίκτε θεόφρονα κοῦρον Pind. Ol. 6.41 ; σὺν κόροις τε καὶ κόραις Aesch. frg. 35 ; ὁ Διὸς Ἀλκμήνας κόρος, Sohn, Soph. Trach. 644, der frg. 230 auch κοῦρος sagt, wie Eur. Suppl. 55, ἔτεκες καὶ σὺ κοῦρον, vgl. El. 463 ; aber δόμοις ἄρσεν' ἐντίκτω κόρον Andr. 24 ; – in Prosa, Plat. Legg. VI.771e u. öfter in diesen Büchern, sonst selten. – In Lazedämon hießen die Ritter so, Archyt. bei Stob. Flor. 43.134 ; vgl. Ruhnken zu Tim. lex. p. 150. – Ueberh. = Schoß, Sprößling, auch an Bäumen u. Pflanzen, VLL.

κόρος, -ου, ὁ
(Heb. כֹּר), [in LXX: Lev.27:16, Num.11:32, Eze.45:13 (חֹמֶר); more freq., 2Ch.27:5, al.(כֹּר) ;]
a cor, a Hebrew measure (AV, RV, measure): Luk.16:7.†
(AS)