εως (ἡ) :
      1 poussière, IL. 9, 385 ; 13, 393, etc. ; HÉS. Sc. 62 ; ESCHL. Ag. 495, etc. ; SOPH. El. 435, etc. ; XÉN. Eq. 5, 5, etc. ; LUC. D. mort. 1, 3 ; particul. poussière dont les athlètes se frottaient le corps, LUC. Anach. 29 ;
      2 cendre, OD. 11, 191 ; THCR. Idyl. 24, 91 ; particul. cendres des morts, LUC. Luct. 19 ; cendre pour lessiver, PLUT. M. 697 a.

➳ Gén. ion. -ιος, IL. 13, 393, etc. ; poét. -εος, EUR. Cycl. 641 ; dat. poét. κόνι [ῐ dev. une voy.] (p. κόνιϊ) IL. 24, 18 ; OD. 11, 191. — Nom. κόνις [ῑ] ESCHL. Suppl. 783 ; acc. κόνιν [ῑ] ESCHL. Suppl. 180, Pr. 1085.

Étym. cf. lat. cĭnis.

ιος, Att. εως or εος E. Cyc. 641, ἡ ; dat. κόνι contr. fr. κόνιϊ, Il. 24.18, Od. 11.191, Att. κόνει : — dust, κόνιος δεδραγμένος Il. 13.393; as an emblem of a countless multitude, εἴ μοι τόσα δοίη ὅσα ψάμαθός τε κ. τε 9.385; κ. δέ σφ’ ἀμφιδεδήει Hes. Sc. 62; κόνιν, ἄναυδον ἄγγελον στρατοῦ A. Supp. 180; αἷμα κ. πίνει, ἀνασπᾷ, Id. Th. 736 (lyr.), Eu. 647; κ. διψία S. Ant. 247, 429; of the grave, κ. κατακρύπτει χάριν Pi. O. 8.79, cf. S. OC 406, El. 435, etc. ; κόνει φύρειν κάρα, in sign of mourning, E. Hec. 496; ἡ ἐπίχρυσος κ. gold dust, Poll. 7.97.
ashes, ἐν κόνι ἄγχι πυρός Od. l.c. ; κόνιν αἰθαλόεσσαν χεύατο κὰκ κεφαλῆς Il. 18.23, cf. Theoc. 24.93. the dust of the κονίστρα, Arist. IA 709a14, Luc. Anach. 29, Ath. 12.518d; metaph, of toil, πάντα ἡμῖν μία κ. dub. in Luc. DMort. 1.3; in Plu. 2.697a κόνιν (lye) is prob. an error for κονίαν. = κονία III, Jul. Ep. 80. [κόνιν Il. 18.23; κόνι (shortd. fr. κόνι before a vowel) 24.18, Od. l.c. ; κονις, κονιν, A. Pr. 1084 (anap.), Supp. 180, 783 (lyr.); ι in gen., v. supr.] (Cf. Lat. cinis.)

ιδος, ἡ, gew. im plur. κόνιδες, richtiger nach Arcad. 32.7 κονίδες zu schreiben, Eier der Läuse, Flöhe, Wanzen, Nisse, Arist. H.A. 5.31.

ιος u. εως, ἡ, Staub ; κεῖτο (der Gefallene) κόνιος δεδραγμένος Il. 13.392 ; οὐδ' εἴ μοι τόσα δοίη, ὅσα ψάμαθός τε κόνις τε, d.i. unzählbar Vieles, 9.385 ; κόνις δέ σφ' ἀμφιδεδήει κοπτομένη πλεκτοῖσιν ὑφ' ἅρμασι Hes. Sc. 62 ; Pind. Ol. 8.80 ; χθονία Aesch. Spt. 718 ; διψία, κάσις πηλοῦ Ag. 481 ; ὁρῶ κόνιν (also wie κονιορτός, Staubwolke) ἄναυδον ἄγγελον στρατοῦ Suppl. 177 ; βαθυσκαφεῖ κόνει κρύψον Soph. El. 427, u. so öfter vom Begraben, Bedecken mit Erde ; κόνει φύρουσα κάρα Eur. Hec. 496, das Haupt mit Staub bestreuen war Zeichen der Trauer ; μεστὰς αὐχμοῦ τε καὶ κόνεως Plat. Rep. X.614d ; häufiger in späterer Prosa, wie Luc. D. mort. 1.3 (vgl. κονία, das in Prosa üblichere Wort). – Asche scheint es zu bedeuten, εὕδει, ὅθι δμῶες ἐνὶ οἴκῳ ἐν κόνι, ἄγχι πυρός, Od. 11.189, wie κόνιν αἰθαλόεσσαν χεύατο κὰκ κεφαλῆς Il. 18.23 ; Theocr. 24.91 ; Luc. luct. 19.
[Bei den Tragg. ist ι lang in κόνῑν, Aesch. Suppl. 180, Prom. 1086, u. in κόνῑς, Suppl. 764.]