ας (ἡ) ANAXIPP. fr. 1, 38 ; SPT. Sam. 1, 9, 24 ; d’ord. par contr. κωλῆ, ῆς (ἡ) :
      1 cuisse d’un animal, AR. Nub. 989 ; XÉN. Cyn. 5, 30, etc. ;
      2 membre viril, AR. Nub. 1018.

➳ κωλῆ, CIA. 2, 610, 5, 6 (4^e siècle av. J.C.) ; v. Meisterh. p. 97, 20.

Étym. κῶλον.

ἡ, = κωλῆ; also expld. by ἀγκαλίς, δέσμη χόρτου, Hsch.

Ath. XI.368d, zsgzn κωλῆ, ἡ, der Hüftknochen mit dem daran sitzenden Fleische, bes. beim Schweine der Schinken, Hesych. erkl. σκέλος ὑὸς ὀπίσθιον ; vgl. Xen. Cyn. 5.30 ; comic. bei Ath. a.a.O.; Ar. Plut. 1128 οἴμοι δὲ κωλῆς ἧς ἐγὼ κατήσθιον, wo die Schol. erkl. τὰ ἐμπρόσθια μέρη τῶν ἱερείων, τὰς ἀγκύλας ὀστώδεις ; Nub. 976 τὴν ἀσπίδα τῆς κωλῆς προέχων ἀμελῇ τῆς Τριτογενείας, Schol. τοῦ ποδός, ἕτεροι δέ φασι τοῦ αἰδοίου, wie ib. 1006 neben πυγὴ μικρά das κωλῆ μεγάλη sicher auf das Schamglied geht. – In späterer Prosa ; βοὸς κωλῆ Luc. Lexiph. 6 ; Plut. Artax. 18 ; κωλέα in LXX.

a hind quarter (MT)