[ῡ]
      1 être maître de, gén. XÉN. Mem. 2, 6, 22 ; 3, 5, 10 ; abs. avoir plein pouvoir, ESCHN. 5, 36 (loi) ;
      2 devenir maître de, se rendre maître de, gén. POL. 1, 7, 11, etc. ;
      3 ὁ κυριεύων, ARR. Epict. 2, 18, 17, etc. ; DL. 2, 108, litt. « le dominant », sorte d’argument sophistique.

Étym. κύριος.

to be lord or master of, πάντων X. Mem. 2.6.22, cf. Arist. EN 1160b35; τῆς Ἀσίας X. Mem. 3.5.11; μυρίων γῆς πήχεων Men. 1099, cf. PEleph. 14.14 (iii BC), etc. ; τῶν γενημάτων PTeb. 105.47 (ii BC); τῆς θαλάττης Agatharch. 5; ὧν ἁ πόλις… κυριεύει IG 5(2).510.4 (Arc., ii BC); κυριεύειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀνδρός D.S. 1.27; σανίδων Phld. Mort. 24; νεκρῶν καὶ ζώντων Ep. Rom. 14.9; κρατεῖν καὶ κ. PStrassb. 14.22 (iii AD); gain possession of, seize, ζωγρίᾳ τινῶν Plb. 1.7.11, al., cf. Ph. Bel. 80.41; later c. acc., τὰ σώματα καὶ τὴν βοῦν κ. PGrenf. 1.21.13 (ii BC); τοῦ κυριεύοντος τὴν ὅλην οἰκουμένην PMagLond. 121.838; abs., to be dominant, Chrysipp. Stoic. 2.244; — Pass., to be dominated, possessed, ὑπό τινος Arist. Mir. 838a10. Astrol., of planets, κ. τοῦ σχήματος Ptol. Tetr. 169, cf. Vett.Val. 63.23; — Pass., οἱ κυριευόμενοι τόποι Ptol. Tetr. 112.
to have legal power to do, c. inf., Lex ap. Aeschin. 1.35. ὁ κυριεύων (sc. λόγος, wh. is expressed in Arr. Epict. 2.19.1), a logical puzzle, Plu. 2.615a, Luc. Vit. Auct. 22, etc., cf. Stoic. 2.93.

[ῡ], Herr, Eigentümer von Etwas, κύριος sein, Etwas in seiner Gewalt haben, gebieten über Etwas, auch sich bemächtigen ; κυριευέτωσαν οἱ πρόεδροι μέχρι πεντήκοντα δραχμῶν ἐπιγράφειν, sie sollen Macht haben, eine Geldstrafe bis zu 50 Drachmen zu verhängen, Aesch. 1.36 ; πάντων Xen. Mem. 2.6.22 ; τῆς Ἀσίας 3.5.10 ; βουλόμενος τῆς εἰσόδου κυριεύειν τῆς εἰς Πελοπόννησον Pol. 4.6.6 ; ἐκυρίευσαν δὲ καὶ λέμβων, sie bemächtigten sich derselben, 2.11.14, vgl. ζωγρείᾳ δ' ἐκυρίευσαν πλειόνων ἢ τριακοσίων 1.7.11 ; so auch a.Sp. – Auch pass., τὸν τόπον κυριεύεσθαι ὑπὸ Λευκαδίων Arist. Mirab. 97. – Ὁ κυριεύων war ein besonderer sophistischer Schluß, Plut. Symp. 1.1.5 u. öfter ; Luc. vit.auct. 22 u. a.Sp.

κυριεύω
(< κύριος), [in LXX chiefly for מָשַׁל ;]
to be lord or master of, to rule (over): C. genitive obj., Luk.22:25, Rom.14:9, 2Co.1:24; absol., 1Ti.6:15; metaph., ὁ θάνατος, Rom.6:9; ἡ ἁμαρτία, Rom.6:14; ὁ νόμος, Rom.7:1 (cf. κατα-κυριεύω).†
(AS)