[ῠ] (f. inus., ao. ἔκυσα) :
      1 baiser, embrasser : τινα, EUR. Cycl. 550 ; AR. Nub. 81, qqn ; χεῖρας, IL. 24, 478 ; κάρη, OD. 23, 208, les mains, la tête ; avec double acc. κύσσε δέ μιν κεφαλήν, OD. 16, 15, et il lui embrassa la tête ; avec l’acc. de la pers. et le gén. de la partie : τινα χειρός, A.RH. 1, 313, embrasser la main de qqn ; abs. EUR. Alc. 183 ; en parl. d’oiseaux, se becqueter, ARSTT. H.A. 6, 2, 24 ;
      2 adorer, EUR. Cycl. 172 ; ANTH. 6, 283.

➳ Impf. 3 sg. poét. κύνει, OD. 4, 522 ; 3 pl. poét. κύνεον, OD. 21, 224. Fut. part. κύσσων, BABR. 54, 17. Ao. épq. ἔκυσσα, IL. 8, 371, ou κύσα [ῠ] IL. 24, 478 ; OD. 14, 279, ou κύσσα, OD. 24, 320 ; ao. réc. ἐκύνησα, ATH. 394.

Étym. R. indo-europ. *ḱu(e)s-, baiser ; cf. hittite kuwaššanzi, ils baisent.

Ep. impf. κύνεον Od. 21.224; fut. κυνήσομαι E. Cyc. 172; later κύσω [υ], poet. κύσσω Babr. 129.17; aor. ἐκύνησα v.l. in Arist. HA 560b31; Poet. ἔκυσα, Ep. κύσα, ἔκυσσα, κύσσα, v. infr.
kiss, κάρη δ’ ἔκυσ’ Od. 23.208; λάβε γούνατα καὶ κύσε χεῖρας Il. 24.478; κύνεον… κεφαλήν τε καὶ ὤμους Od. 21.224; c. acc. pers. et partis, κύσσε δέ μιν κεφαλήν 16.15, cf. 19.417; Τηλέμαχον… δῖος ὑφορβὸς πάντα κύσεν 16.21; κύσον με Ar. Nu. 81, cf. Av. 141, etc. ; κ. τινὰ χειρός A.R. 1.313; pres. in E. Alc. 183, Med. 1141, Ar. Ach. 1208, Pax 1138 (lyr.); — rare in Prose, Luc. Alex. 55; κ. [ἀλλήλας], of pigeons, bill, Arist. l.c. = προσκυνέω, E. Cyc. l.c., AP 6.283.

(κύω), küssen ; κύνεον ἀγαπαζόμενοι κεφαλήν τε καὶ ὤμους Od. 21.224, öfter ; aor. ἔκυσσε, Od., u. κύσεν, 16.21 ; praes. auch Eur. Alc. 183, Med. 1141, wie Ar. Ach. 1169, Pax 1104 ; aor. ἔκυσα Eur, Cycl. 550, Ar. Av. 141, Theocr. 20.5 u. a. sp.D. – Auch = προσκυνέω, bei Ath. XV.696a – Selten in Prosa, Arist. H.A. 6.2, von Tauben, sich schnäbeln.