κυματόω-ῶ [ῡᾰ]
      1 soulever des vagues ; au pass. être agité, en parl. de la mer, THC. 3, 89 ; d’un fleuve, LUC. V.H. 2, 30 ; p. anal. en parl. de l’air, PLUT. M. 902 e ; fig. être violemment agité, HLD. 10, 16 ;
      2 couvrir de vagues, inonder, PLUT. Alex. 26 ; au pass. être inondé, HLD. 9, 4.

Étym. κῦμα.

cover with waves, of the wind, τὸ πεδίον Plu. Alex. 26; — Pass., of the land, to be swept by the sea, Hld. 9.4, cf. 10.16 (metaph). Pass., rise in waves, of the sea, ἡ θάλασσα κυματωθεῖσα Th. 3.89; ὁ ποταμὸς ἐκυματοῦτο, ὥσπερ θάλασσα Luc. VH 2.30; metaph, of the air when agitated by the voice, Stoic. 2.140, 234.

[ῡ], = κυματίζω, wohl nur pass.; ἡ θάλασσα κυματωθεῖσα Thuc. 3.89, wie Luc. V.H. 2.30 ὁ δὲ ποταμὸς ἐκυματοῦτο ὥσπερ θάλασσα u. Plut. plac.phil. 4.19 ; Heliod. 9.4, übertr. 10.16.