[ῡ] (seul. prés. et impf. itér.) être orgueilleux, se vanter, IL. 21, 519 ; HH. Cer. 170 ; τινι, de qqe ch. HH. 30, 13, ou de qqn, HÉS. Sc. 27 ; ὅτι, IL. 2, 579, de ce que ; en parl. d’un cheval, faire le beau, être fier, IL. 6, 509 ; 15, 266.

➳ 3 pl. épq. κυδιόωσι, HH. 30, 13 ; part. épq. κυδιόων, IL. 2, 579 ; 21, 519. Impf. itér. κυδιάασκον, A.RH. 4, 978.

Étym. κῦδος.

Ep. Verb, only pres. and impf., bear oneself proudly, exult, in Il. always in Ep. part. κυδιόων, 2.579, 21.519, cf. h.Cer. 170; of a horse, Il. 6.509; c. dat., exult in, κυδιόων λαοῖσι Hes. Sc. 27; εὐφροσύνῃ… κυδιόωσι h.Hom. 30.13; Iterat. κυδιάασκον A.R. 4.978, Q.S. 13.418.

[ῡ], sich rühmen, prahlen, stolz einhergehen ; gew, im partic. praes. absol., Il. 21.519 ; κυδιόων ὅτι πᾶσι μετέπρεπεν ἡρώεσσιν 2.578, stolz seiend, weil ; auch vom Pferde, κυδιόων, ὑψοῦ δὲ κάρη ἔχει 6.509, 15.266 ; κυδιάουσαι H.h. 4.170 ; – auch τινί, stolz sein auf Etwas, sich womit rühmen, Hes. Sc. 27 ; vom Ochsen, τὸν βρεγμῷ κυδιόωντα Sam. 2 (VI.116); – κυδιάεις braucht erst Coluth. 179 ; αἳ μέγα κυδιάασκον Qu.Sm. 13.418.