κτυπέω-ῶ (f. ήσω, ao.1 ἐκτύπησα, ao.2 ἔκτυπον) [ῠ]
      1 intr. faire du bruit en frappant, en tombant, en parl. d’arbres qui tombent, IL. 23, 119 ; du bruit de la mer, PLAT. Rsp. 396 b ; de Zeus qui fait retentir le tonnerre : Ζεὺς ἔκτυπε, IL. 8, 75 ; d’un grondement souterrain, SOPH. O.C. 1606 ; du ciel où gronde le tonnerre, SOPH. O.C. 1456 ;
      2 tr. frapper avec bruit : χθόνα, HÉS. Sc. 61, le sol ; κρᾶτα κτ. πλαγᾷ, EUR. Or. 1467, frapper la tête d’un coup retentissant, d’où au pass. être frappé avec bruit, résonner, retentir, AR. Pl. 758, Th. 995 ; en parl. des oreilles frappées par un bruit, PHILSTR. 266.

➳ Prés. ind. 3 sg. épq. κτυπέει, IL. 13, 140 ; part. épq. et ion. κτυπέων, IL. 7, 479 ; fém. pl. κτυπέουσαι, IL. 23, 119. Ao. 3 sg. poét. κτύπησε, SOPH. O.C. 1606. Ao. itér. κτυπέεσκον, Q. SM. 9, 135.

Étym. κτύπος.

Ep. Iterat. κτυπέεσκον Q.S. 9.135; aor.1 ἐκτύπησα E. Ph. 1181, Arr. Tact. 40.6; poet. κτύπησα S. OC 1606, E. Or. 1467 (lyr.); Ep. aor.2 ἔκτυπον Il. 8.75, al., S. OC 1456 (lyr.), κτύπον Il. 8.170; — Pass., v. infr. ; (< κτύπος): — crash, as trees falling, μεγάλα κτυπέουσαι πῖπτον Il. 23.119; freq. of thunder, Ζεὺς ἔκτυπε 8.75, cf. 7.479, Od. 21.413, etc. ; ἔκτυπεν αἰθήρ S. OC 1456 (lyr.); of the sea, Pl. R. 396b.
ring, resound, κτυπέει δέ θ’ ὑπ’ αὐτοῦ ὕλη (sc. χειμάρρου) Il. 13.140; ἀμφὶ δ’ ἐκτύπουν πέτραι rang with the cries of Heracles, S. Tr. 787; Διὸς βρονταῖσιν εἰς ἔριν κ. E. Cyc. 328; δρομήμασιν Id. Med. 1180; τοῖν ποδοῖν κ.
stamp loudly with…, Ar. Ec. 545, cf. Gal. 7.60; εἰ… ἐμπεσὸν [δόρυ] τῷ θυρεῷ κτυπήσειε Arr. l.c. ; σιδηρῷ ὑποδήματι Luc. Salt. 83; c. acc. cogn., φόβον κτυπεῖν, like κλάζειν Ἄρη, E. Rh. 308. causal, make to ring or resound, χθόνα Hes. Sc. 61; τύμπανα Opp. C. 4.247; c. dupl. acc., κτύπησε κρᾶτα… πλαγάν (v.l. πλαγᾷ) made it ring with a blow, E. Or. l.c. ; metaph, κ. ἐν τοῖς συμβουλευτικοῖς τόποις τὰς ὀνομασίας Phld. Rh. 1.208 S. ; — Pass., resound, Ar. Pl. 758, Th. 995 (lyr.); κτυπηθῆναι τὰ ὦτα Philostr. VA 6.26.

aor.2 ἔκτυπον (vgl. γδουπέω), durch Schlagen, Stampfen laut ertönen, krachen, prasseln ; Il. 13.140, 23.119, von dem Niederkrachen der abgebrochenen Baumäste ; oft vom Donnern des Zeus, σμερδαλέα κτυπέων, Il. 7.479, 17.595, Od. 21.413, wie ἔκτυπεν αἰθήρ Soph. O.C. 1456 ; ἀμφὶ δ' ἐκτύπουν πέτραι Tr. 784 ; κτυπεῖ δόμος κλῄθρων λυθέντων Eur. Hel. 865 ; κτυποῦσα τοῖν ποδοῖν Ar. Eccl. 545, u. öfter vom Wiederhall ; auch pass., Plut. 758, Th. 945 ; θάλατταν κτυποῦσαν, das brausende Meer, Plat. Rep. III.396b. – Auch trans., χθόνα δ' ἔκτυπον ὠκέες ἵπποι, νύσσοντες χήλῃσι, sie ließen die Erde erdröhnen, Hes. Sc. 61 ; κτύπησε κρᾶτα μέλεον πλαγάν, er schmetterte auf das Haupt einen Schlag, Eur. Or. 1467 ; anders πολλοῖσι σὺν κώδωσιν ἐκτύπει φόβον, er jagte Furcht ein, Rhes. 308.