(f. ιῶ, ao. ἐκτέρισα, pf. inus.) rendre les derniers devoirs : τινά, IL. 11, 455 ; 18, 334 ; 22, 336, à qqn ; τινὰ τάφῳ, SOPH. Ant. 204, honorer qqn d’un tombeau ; abs. EUR. Hel. 1244.

➳ Ao. opt. 3 pl. -ίσαιεν, IL. 24, 38, et -ίσειεν, OD. 3, 285.

Étym. κτέρεα.

fut. κτεριῶ Il. 18.334; aor. ἐκτέρισα 24.38, Simon. 109; (< κτέρεα); — poet. Verb, = κτερεΐζω, οὔ σε πρὶν κτεριῶ Il. 18.334; τὸν δὲ κτεριοῦσιν Ἀχαιοί 22.336; ἔμ΄, εἴ κε θάνω, κτεριοῦσί γε δῖοι’ Ἀχαιοί 11.455; τάφῳ κ. τινά S. Ant. 204; τούσδ’ εἷς τάφος ἐκτέρισε Simon. l.c. ; abs., E. Hel. 1244; δημοσίᾳ κ. IG 2.1678 (iv BC), cf. Sammelb. 2119 (iii BC). c. acc. cogn., τοί κέ μιν ὦκα ἐν πυρὶ κήαιεν καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερίσαιεν Il. 24.38, cf. Od. 3.285.

auch κτερεΐζω,
a) τινά, einen Toten mit den gebührenden Ehren bestatten ; οὐ σὲ πρὶν κτεριῶ Il. 18.334, vgl. 22.336 ; ἐπεί κε θάνω, κτεριοῦσί μεδῖοι Ἀχαιοί 11.455 ; so τοῦτον τάφῳ κτερίζειν Soph. Ant. 204 ; Eur. Hel. 1244 ; sp.D.; auch τούσδ' εἷς τάφος ἐκτέρισε, Simonds. 91 (VII.270).
b) κτέρεα κτερίσειεν u. κτερίσαιεν (s. κτέρεα), Il. 24.38, Od. 3.285.