(f. κτενῶ, ao.1 ἔκτεινα, ao.2 poét. ἔκτανον, pf. inus. ; pf. pass. poét. ἔκταμαι) :
      1 tuer, acc. surt. dans Hom. et en poésie (en prose att. on emploie de préfér. ἀποκτείνω) d’ord. en parl. de pers. IL. 6, 205, etc. ; OD. 1, 300, etc. ; qqf. en parl. d’animaux qui tuent des hommes ou d’autres animaux, IL. 15, 587 ; OD. 19, 543 ; en parl. d’une peste, THC. 2, 51 ; au lieu du pf. et de l’ao. pass., on emploie de préfér. en poésie τέθνηκα et ἔθανον, en prose ἀποτέθνηκα et ἀπέθανον ;
      2 vouloir tuer, OD. 9, 408 ; SOPH. O.C. 993.

➳ Act. prés. éol. κτέννω, GRAMM. ; sbj. poét. κτείνωμι, OD. 19, 490 ; inf. κτεινέμεναι, HÉS. Sc. 414. Impf. poét. κτεῖνον, IL. 18, 529. Impf. itér. 3 sg. κτείνεσκε, IL. 24, 393. Fut. ion. κτενέω, IL. 22, 13, 124 ; OD. 16, 404 ; part. épq. κτανέοντα [ᾰν] IL. 18, 309. Ao.1 poét. κτεῖνα, HÉS. Th. 982, etc. ; part. éol. κτένναις, ALC. 33. Pf. réc. ἔκταγκα, DS. 14, 47. Pass. f. réc. 2 pl. κτανθήσεσθε, SCH.-IL. 14, 81. Ao. 3 pl. ἔκταθεν [ᾰ] IL. 11, 691 ; OD. 4, 537 ; A.RH. 1, 1040 ; κτάθεν, Q. SM. 1, 812. Autre ao. ἐκτάνθην, d’où part. κτανθείς, ANTH. 4, 2, et en compos. Le pass. sauf l’ao. est peu us. ; on emploie de préférence θνῄσκω, en prose ἀποθνῄσκω : v. κτῆμι.

Étym. R. indo-europ. *tken-, blesser, p. euphém. p. tuer ; cf. sscr. kshan, blesser.

Ep. subj. κτείνωμι Od. 19.490; Aeol. κτέννω Hdn. Gr. 2.303 (and aor.1 part. κτένναις Alc. 33.5), but κταίνω Id. 140 acc. to Eust. 1648.5 (leg. Ἀλκμᾶνι); Ep. Iterat. κτείνεσκε Il. 24.393; fut. κτενῶ, Ep. κτενέω Od. 16.404, -έεις Il. 22.13, -έει ib. 124, al. (κτενεῖ 15.65, 68), part. κτανέοντα only 18.309 (but in compos. κατακτανέουσιν 6.409); aor.1 ἔκτεινα 19.296, etc. ; aor.2 ἔκτανον 2.701, etc. ; pf. not found un compounded; plpf. ἀπεκτονήκειν Plu. Tim. 16; — Pass., fut. κτανθήσομαι Sch. T Il. 14.481; Ep. 3 pl. aor. ἔκταθεν Il. 11.691, Od. 4.537, κτάθεν Q.S. 1.812; ἐκτάνθην AP 14.32, (ἀπ-) LXX 1 Ma. 2.9, Ev. Marc. 8.31, D.C. 65.4; aor.2 ἀπεκτάνην [α] Gal. 14.284; pf. ἐκτάνθαι (ἀπ-) Plb. 7.7.4; — Hom. also uses non-thematic forms, 3 sg., 1 and 3 pl. aor. ἔκτα Od. 11.410, al. (κατ- Il. 15.432), ἔκταμεν Od. 12.375, ἔκταν 19.276, Il. 10.526 (ἔκτα also in S. Tr. 38, E. HF 423 (lyr., with α)); 1 pl. subj. κτέωμεν Od. 22.216; inf. κτάμεν (κατα-) Il. 9.458, κτάμεναι [α] 5.301, al. ; part. κτάς (κατα-) 22.323, also in Trag., A. Th. 965 (lyr.), E. IT 715; aor. Med. in pass. sense, 3 sg. ἀπέκτατο Il. 15.437; inf. κτάσθαι ib. 558 (prob. in pass. sense); part. κτάμενος 22.75, Hes. Op. 541, Pi. Fr. 203 codd., A. Pers. 923 (lyr.), Cratin. 95:
kill, slay, freq. in Poets, also in early Att., Lex Draconis in IG1². 115.20; but in Prose and Com. ἀποκτείνω prevailed; usu. of men, less freq. of slaying an animal, as Il. 15.587, Od. 12.375, 19.543, Ar. Av. 1063 (lyr.); Οὖτίς με κτείνει δόλῳ seeks to kill me, Od. 9.408, cf. S. OC 993; ὁ κτανών the slayer, murderer, A. Eu. 422; οἱ κτανόντες Id. Ch. 41 (lyr.), 144, etc.
put to death, Th. 1.132, Arist. HA 625a16, al. ; esp. in legal language, εἰ… ἐν δίκῃ ἔκτεινεν ὁ κτείνας Pl. Euthphr. 4b, cf. Prt. 322d, Lg. 871e, al., Lys. 10.11. of things, ὥστε καὶ κτείνειν so as to be fatal, of the plague, Th. 2.51 (so in Pass., εὖτ’ ἂν ὑπὸ τοῦ κακοῦ κτεινέωνται when the disease is proceeding towards a fatal termination, Aret. SD 1.5); τὰ φύλλα [ἀποκύνου]… κτείνει κύνας Dsc. 4.80.
put an end to, θέρος [νοῦσον] κτείνει Aret. SD 1.16. (Pass. in Hom. and Ion. Prose, Il. 11.668, 14.60, Od. 11.413, Hdt. 4.3, etc. ; but Trag. almost always used θνῄσκω or καταθνῄσκω as the Pass., Com. Poets and Prose writers ἀποθνῄσκω.) (Cf. Skt. kṣatás ΄wounded΄.)

fut. κτενῶ, ep. κτενέω, ion. κτανέω, Her.; so Hom. nur partic. κτανέοντα, Il. 18.309 (s. κατακτείνω); aor. ἔκτεινα, mehr poetisch aor.2 ἔκτανον ; perf. ἔκτονα, später ἔκτακα und ἐκτόνηκα, bes. in den Kompp. ἀποκτείνω und κατακτείνω ; perf. pass. ἔκταμαι, aor. ἐκτάθην, Sp., auch ἐκτάνθην, DC. 65.4 u. Aenigm. 34 (XIV.32); ep. aor. sync. ἔκτα (dies auch Soph. Tr. 38, wie Eur. Herc.F. 423), u. plur. ἔκταν, inf. κτάμεν u. κτάμεναι, partic. κτάς, conj. κτέωμεν, Od. 22.216 ; aor. synkop. med. mit passiver Bdtg κτάσθαι u. κτάμενος, Hom.; auch Pind. frg. 217 ; Aesch. Ch. 795, Pers. 887 ; ἔκταθεν ist ep. = ἐκτάθησαν, Il. 11.691, Od. 4.537 ; vgl. καίνω u. ἀποκτείνω;
töten, erschlagen, morden, gew. von Menschen, Hom. u. Folgende ; Aesch. hat häufiger ἔκτανον als ἔκτεινα, wie auch Soph. dem ὁ θανών ein ὁ κτανών entggstzt, Phil. 336, und κτανεῖν θανεῖν τε verbindet, O.C. 1390 ; – auch von der bloßen Absicht, töten wollen, Od. 9.408 ; vgl. Soph. O.C. 993, Aj. 1126 ; – seltener vom Töten od. Schlachten eines Tieres, Il. 15.587, Od. 12.379, 19.543 ; – auch wie bei uns »umbringen«, »zu Grunde richten«, von der Liebe, Soph. El. 197 u. Sp.; ἓν κτενεῖ σ' ἔπος Eur. Med. 585. – In Prosa sind die Compp. ἀποκτείνω u. κατακτείνω (ἔκτεινον Xen. An. 2.5.32), u. für das pass. ἀποθνῄσκω üblicher.

to kill, slay , (Homer), etc.; of animals, to slaughter , (Homer); Οὖτις με κτείνει δόλωι seeks to kill me (the force of the present tense), (Odyssey by Homer); ὁ κτανών the slayer, murderer , (Aeschulus Tragicus); οἱ κτανόντες (Aeschulus Tragicus):—; to put to death by law, (Thucydides)—;In attic θνήσκω or ἀποθνήσκω is used for the Pass. (ML)