(ὁ) :
   I tête, IL. 14, 177 ; OD. 22, 218 ; TRAG. ; au pl. p. le sg. ὑπὸ κράτεσφι, IL. 10, 156, sous sa tête ;
   II p. anal. :
      1 sommet de montagne, IL. 20, 5 ;
      2 bord, extrémité, OD. 9, 140 ; 13, 102.

➳ ἡ κρ. EUR. El. 140. Le nom. κράς pour la première fois dans SIM. Anecdota græca, Bkk., t. 3, p. 1182 ; 3, p. 385 Cram. ; en grec class. les autres cas seuls usités, gén. κρατός [ᾱ] IL. 20, 5 ; OD. 9, 140, etc. ; et par allong. κράατος [ᾱᾰ] IL. 14, 177 ; A.RH. 1, 222 ; dat. κρατί [ᾱ] OD. 9, 490 ; AR. Ran. 329 ; par allong. κράατι, OD. 22, 218 ; acc. κρᾶτα, OD. 8, 92 ; plur. gén. κράτων [ᾱ] OD. 22, 309, dat. κρασίν [ᾱ] IL. 10, 152 ou κράτεσφι [ᾱ] IL. 10, 156 ; acc. κρᾶτας, EUR. Ph. 1149, H.f. 526. On trouve également au sg. τὸ κρᾶτα, nomin. SOPH. Ph. 1457 ; acc. SOPH. Ph. 1001 ; O.R. 263, et au plur. le nom. neutre τὰ κρᾶτα, SOPH. O.C. 473, allongé en κράατα, IL. 19, 93.

Étym. κάρα.

poet. form of κάρα, nom. only Simm. 4; gen. κρατός Il. 5.7, al., Trag. (v. infr.); dat. κρατί Od. 9.490, S. OC 313, Ar. Ra. 329, κράτεσφι Il. 10.156; acc. κρᾶτα Od. 8.92, Trag. (v. infr.); pl., gen. κράτων Od. 22.309; dat. κρασίν Il. 10.152; acc. κρᾶτας E. Ph. 1149, HF 526; gender rarely determinate, κρατός fem. E. El. 140 (lyr.), cf. Sch. E. Hec. 432, Ph. 1159; κρᾶτα, τό, is nom. in S. Ph. 1457 (anap.), acc. ib. 1001, OT 263, cf. Tr. 1016 (lyr.); but acc. κρᾶτα, τόν, Ion Trag. 61; pl. κρᾶτα, τά, Pi. Fr. 8, perh. S. OC 473; — Hom. also has gen. and dat. κράατος, κράατι, pl. nom. κράατα [all ˉ ˘ ˘], but no nom. κρᾶας is found:
head, ἐκ κράατος ἀθανάτοιο Il. 14.177; σῷ δ’ αὐτοῦ κράατι τείσεις Od. 22.218, etc. ; ὑπὸ κράτεσφι under his head, Il. 10.156; metaph, top, peak, κρατὸς ἀπ’ Οὐλύμποιο Il. 20.5; ἐπὶ κρατὸς λιμένος at the head or far end of the bay, Od. 9.140, 13.102. Adv. κρῆθεν, used by Hom. in the phrase κατὰ κρῆθεν down from the head, from the top, δένδρεα… κατὰ κρῆθεν χέε καρπόν from their tops, Od. 11.588, cf. h.Cer. 182, Hes. Th. 574; hence, from head to foot, entirely, Τρῶας δὲ κατὰ κρῆθεν λάβε πένθος Il. 16.548 (perh. for κατ’ ἄκρηθεν = κατ’ ἄκρης, v. ἄκρα); also ἀπὸ κρῆθεν Hes. Sc. 7.

ὁ, das Haupt, der Kopf, von Menschen u. übertr., wie κάρα, κάρηνον ; den nom. ὁ κράς führen die Gramm., z.B. B.A. 1181 aus Simmias an, vgl. Lobeck Paralip. p. 78 ; gen. κρᾱτός, Hom. öfters ; αὐτίκ' ἀπὸ κρατὸς κυνέην εὔτυκτον ἔθηκα 14.276 ; κρατὸς ἀπ' Οὐλύμποιο, Gipfel, Il. 20.5 ; ἐπὶ κρατὸς λιμένος, am innersten Teile des Hafens, Od. 9.140, 13.102 ; Aesch. Pers. 361 ; ἀποκοπὰ κρατός Suppl. 821, u. sonst bei den Tragg.; gedehnt κράατος, Ap.Rh. 1.222 ; – dat. κρᾱτί, Od. 9.490 ; Pind. P. 1.8, u. Aesch. Spt. 837 ; Soph. O.C. 1464 ; Ar. Ran. 329 ; – acc. κρᾶτα, Od. 8.92 u. öfter ; Soph. O.R. 263 u. a. D.; – acc. plur. κρᾶτας, Eur. Phoen. 1126 ; auch neutr. κρᾶτα, gedehnt κράατα, Il. 19.93 ; κρᾶτα Soph. O.C. 474 ; – gen. κράτων, 22.309 ; – dat. κρᾱσί, Il. 10.152 ; κράτεσφι, 156. – Soph. hat auch den nom. sing. κρᾶτα τοὐμόν, Phil. 1443. – Nach den Scholl. Eur. Hec. 429, Phoen. 1159 soll auch ἡ κράς gesagt sein. Vgl. Ellendt lex.