[ᾱ] (f. κεκράξομαι, ao.2 ἔκραγον [ᾰ] rar. ao.1 ἔκραξα, pf. au sens du prés. κέκραγα [ᾱγ]) :
      1 pousser un cri rauque ou guttural, en parl. du corbeau, TH. Sign. 4, 3, ou de la grenouille, AR. Ran. 258 ;
      2 en parl. de l’homme, crier fortement, vociférer, ESCHL. Pr. 765 ; en parl. de Bacchus, AR. Ran. 265, etc. ; rar. en prose, XÉN. Cyr. 1, 3, 10 ; LUC. Tim. 7, etc. ; joint à βοᾶν, DÉM. 271, 11 ; κ. πρός τινα, AR. Ran. 982, appeler qqn à grands cris ; avec un acc. κρ. ὑπέρφρονα, SOPH. Aj. 1236, lancer avec force des paroles hautaines ; avec une conj. κεκραγὼς ὡς, DÉM. 271, 11, ayant jeté les hauts cris, disant que, etc. ;
      3 demander à grands cris, acc. AR. Vesp. 103.

➳ Ao.2 avec redoubl. ἐκέκραγον [ᾰ] SPT. Esaï. 6, 4. Pf. impér. κέκραχθι, AR. Vesp. 198. Pl.q.pf. 2 pl. ἐκεκράγετε, XÉN. Cyr. 1, 2, 10.

Étym. onomatopée.

not common in pres., Ar. Eq. 287, Arist. HA 609b24, Po. 1458 b31, Thphr. Sign. 52, POxy. 717 (i BC), etc. ; fut. κεκράξομαι Eup. 1, Ar. Eq. 285, 487, Ra. 258, Men. Sam. 204, later κράξω AP 11.141 (Lucill.), Ev. Luc. 19.40; aor.1 ἔκραξα Thphr. Sign. 53, LXX Jd. 1.14, AP 11.211 (Lucill.); imper. κρᾶξον [α by nature] Hdn. Gr. 2.14; ἐκέκραξα freq. in LXX, Nu. 11.2, al. ; aor.2 ἔκραγον (ἀν-) Antipho 5.44, Ar. Pl. 428, etc., ἐκέκραγον LXX Is. 6.4 (unless impf. of Κεκράγω); freq. in pf. with pres. sense, κέκραγα (v. infr.) (late κέκραγα AP 5.86 (Rufin.)); imper. κέκραχθι Ar. Ach. 335, V. 198, Men. Sam. 235; pl. κεκράγετε Ar. V. 415; plpf. ἐκεκράγειν Id. Eq. 674, X. Cyr. 1.3.10:
post-Hom., croak, of the raven, S. Fr. 208, Thphr. l.c. ; of frogs, κεκραξόμεσθα Ar. Ra. l.c., cf. 265; generally, scream, shriek, cry, σὺ δ’ αὖ κέκραγας A. Pr. 743; παιδίον κεκραγός Men. Sam. 11, 24; bawl, shout, κεκραγὼς καὶ βοῶν Ar. Pl. 722, cf. D. 18.132; κεκραγέναι πρός τινα to call to…, Ar. Ra. 982; κραγὸν κεκράξεται Id. Eq. 487 (cf. κραγός); c. acc. cogn., μέλος κέκραγα A. Fr. 281.5; ποίου (sc. περὶ ποίου) κέκραγας ἀνδρὸς ὧδ’ ὑπέρφρονα ; S. Aj. 1236; — rare in early Prose, X. l.c., D. l.c., cf. POxy. 717.1 (i BC), etc. ; ἐκεκράγει ὅτι… Plb. ap. Ath. 6.274f; κεκράγασιν ὡς… Phld. Rh. 1.108 S. ; c. acc. et inf., ib. 2.98 S. c. acc. rei, call, clamour for, ἐμβάδας Ar. V. 103.

selten im praes., Ar. Eq. 287, Arist. H.A. 9.1 ; gew. perf. κέκρᾱγα, in Präsensbdtg, imperat. κέκραχθι, Ar. Vesp. 198, Th. 692, κεκράγετε, Vesp. 415, u. κέκραχθε, Ach. 335, ἐκεκράγειτε, Xen. Cyr. 1.3.10 ; dazu fut. κεκράξομαι, Ar. Eq. 485 ; κράξω nur Lucill. 84 (XI.141), der auch, wie a.Sp., den aor. ἔκραξα hat, 115 (XI.211); auch κέκραξον, LXX ;
eigtl. krächzen, vom Raben ; übh. mit rauher Stimme schreien, kreischen ; σὺ δ' αὖ κέκραγας κἀναμυχθίζῃ Aesch. Prom. 765 ; ἡ δ' ἐξ ὕπνου κέκραγεν ἐπτοημένη Ch. 528 ; ποίου κέκραγας ἀνδρὸς ὧδ' ὑπέρφρονα, über welchen Mann, Soph. Aj. 1215 ; βοῶν καὶ κεκραγώς Ar. Plut. 722 ; Dem. 18.132 ; Κάτων ἐδυσχέραινε καὶ ἐκεκράγει Pol. 31.24.1. – Auch = mit Schreien fordern, κέκραγεν ἐμβάδας Ar. Vesp. 103.

κράζω
[in LXX for זָעַק, צָעַק, קָרָא, etc. ;]
in cl. chiefly poët.,
__1. prop. onomatop., of the raven, to croak, hence generally, of inartic. cries, to scream, cry out (Æsch., al.): Mrk.5:5 9:26 15:39 (Rec., R, mg.), Luk.9:39, al.; of crying for vengeance (cf. Gen.4:10), Jas.5:4.
__2. to cry, call out with a loud voice: with accusative of thing(s), Act.19:32; before orat. dir., Mrk.10:48, Luk.18:39, al.; (ἐν) φωνῇ μεγάλῃ, Mrk.5:7, Rev.14:15, al.; λέγων, Mat.8:29, al.; of public teaching, Jhn.1:15, Rom.9:27, al.; of importunate prayer (cf. Job.35:12, Psa.3:5, al.), Rom.8:15, Gal.4:6; pf. with Pres. sense (vernac.; M, Pr., 147), Jhn.1:15
SYN.: see: βοάω (AS)