ίδος [ῐδ] adj. f. recourbé à l’extrémité : ναῦς, IL. 1, 170 ; 2, 297, etc. (dans l’OD. 19, 182, 193) vaisseau à poupe recourbée ; βοῦς, THCR. Idyl. 25, 151, génisse à cornes recourbées ; subst. ἡ κορωνίς :
      1 ligne recourbée, coronis, qu’on trace à la fin d’un livre, d’un chapitre, etc. ANTH. 11, 41 ; d’où fig. fin, achèvement, conclusion : ἀπὸ τῆς ἀρχῆς μέχρι τῆς κορωνίδος, PLUT. M. 334 c, depuis le commencement jusqu’au trait recourbé, càd. jusqu’à la fin ; et p. ext. sommet, point culminant, PLUT. M. 789 a ; HLD. 10, 39 ; ἐπιθεῖναι κορωνίδα τινί, LUC. H. conscr. 26, mettre le couronnement à une œuvre ;
      2 couronne, STÉSICH. fr. 27 Bgk ;
      3 signe recourbé, coronis, analogue à l’esprit doux pour indiquer une crase, comme dans κἀγώ, τοὐμόν, EM. 763, 10.

➳ Acc. -ιν, HÉS. fr. 125 Göttling. Dans Hom. seul. dat. pl. -ίσι, ll. cc.

Étym. cf. κορώνη.

ίδος, ἡ, acc. -νίν Hes. Fr. 123.3 (as pr. n.): — crook-beaked; hence, generally, curved, in Hom. always of ships, παρὰ νηυσὶ κορωνίσι Il. 18.338, al. ; twice in Od., ἐν νήεσι κ. 19.182, cf. 193. of kine, with crumpled horns, Theoc. 25.151. as Subst., anything curved or bent; wreath, garland, Stesich. 29, Hsch.
curved line or stroke, flourish with the pen at the end of a book or chapter, scene of a play, etc., AP 11.41 (Phld.), Heph. Poëm. p. 73 C., Isid. Etym. 1.21.26, Sch. Ar. Nu. 510, al. ; ἐγὼ κ. εἰμι γραμμάτων φύλαξ PLit. Lond. 11; ἐπιτιθέναι τὴν κ. τῷ συγγράμματι Plu. 2.66e; ἀπὸ τῆς ἀρχῆς μέχρι τῆς κ. ib. 334c, etc. metaph, end, completion, ἐπιθεῖναι κορωνίδα τινί Luc. Hist. Conscr. 26, cf. Gal. 1.643; ἡ κ. τοῦ βίου Plu. 2.789a; ἡ κ. τῶν ἀγαθῶν Hld. 10.39, etc.
mark of crasis (΄), as in τοὔνομα, θοἰμάτιον, τοὐμόν, etc., An.Ox. 1.372, Sch. D.T. p. 147 H., EM 763.10 (found in parchments of Lyr.Alex.Adesp. 31.20 (ii AD), Sappho Supp. 2.4 (vii AD), etc.).

ίδος, ἡ,
1) gekrümmt ;
   a) bei Hom. Beiwort der Schiffe, die mit gekrümmtem Hinterteil versehen sind, καμπυλόπρυμνοι erkl. die VLL ; οἴκαδ' ἴμεν σὺν νηυσὶ κορωνίσι Il. 1.170, öfter.
   b) krummhornig, Rinder, Theocr. 25.151.
2) subst., alles Gekrümmte, Gebogene ; bes.
   a) ein gewundener u. verschlungener Federzug, Schnörkel, den man am Schluß eines Buches oder eines Abschnittes in demselben anbrachte, τὸ ἐπιτιθέμενον ἐν τῷ τέλει τῶν βιβλίων, EM. 530.40 ; dah. übh. Schluß, Ende ; so Philodem. 14 (XI.41), wo das Leben mit einem Buche verglichen ist, αὐτὴν ἀλλὰ τάχιστα κορωνίδα γράψατε, μοῦσαι ; auch ἄχρι κορωνίδος, bis zum Schluß, bis zu Ende, Plut. adv. Stoic. 14 ; ἀπὸ τῆς ἀρχῆς ὅλη μέχρι τῆς κορωνίδος, fort. Alex. 2.1. Dah. auch das Aeußerste, Höchste, Vortrefflichste einer Sache, τὴν κορωνίδα τῶν ἀγαθῶν Heliod. 10.39 ; u. κορωνίδα ἐπιτιθέναι, wie κορώνην, Luc. hist.conscr. 26, den Schluß machen ; Plut. So heißt Homer ἡ τῶν ποιητῶν κορ., Anonym. progymn. 3, Walz p. 605.
   b) Kranz ; ἴων τε κορωνίδας οὔλας Stesichor. bei Ath. III.81d ; Sp.
   c) bei den Gramm. das dem spiritus lenis gleiche Zeichen für die Krasis, z.B. τοὐμόν, für τὸ ἐμόν, u. ä.
   d) eine Verzierung am Kapitäl der Säulen, Sp.