κομπέω-ῶ :
      1 faire du bruit, résonner, retentir, IL. 12, 151 ; χύτραν ὠνούμενοι κομποῦμεν, DL. 6, 30, quand nous achetons un pot, nous le faisons résonner ;
      2 parler avec emphase, se vanter, HDT. 5, 41 ; act. vanter, SOPH. O.C. 1149, etc. ; κ. μῦθον, SOPH. Aj. 770, ou ὑψηλά, SOPH. Aj. 1230, prononcer des paroles orgueilleuses ; avec l’acc. de la chose, vanter : κ. γάμους, ESCHL. Pr. 947, parler avec orgueil d’un mariage ; avec un inf. vanter ce fait que, EUR. El. 815 ; avec ὅπως, SOPH. O.C. 1149 ; au pass. être vanté, THC. 6, 17.

Étym. κόμπος.

(< κόμπος) ring, clash, κόμπει χαλκὸς ἐπὶ στήθεσσι φαεινός Il. 12.151. c. acc., κ. χύτραν ring a pot to see if it be sound, D.L. 6.30 (restored from Eust. 896.61 for σκοποῦμεν), cf. 2.78. metaph, boast, brag, τί κομπέω παρὰ καιρόν ; Pi. P. 10.4; κ. ἄλλως Hdt. 5.41; ὡς σὺ κομπεῖς E. Or. 571; c. acc. cogn., κ. μῦθον speak a boastful speech, S. Aj. 770; ὑψήλ’ ἐκόμπεις ib. 1230. c. acc., boast of, κ. γάμους A. Pr. 947; — Pass., ὁπλῖται, ὅσοιπερ κομποῦνται are boasted of, Th. 6.17, cf. Phld. Rh. 2.33 S. c. acc. et inf., boast that…, E. El. 815; κ. ὅπως.
boast how…, S. OC 1149. — Like κομπάζω, rare in Prose.

tönen, lärmen, schallen ; von an einander geschlagenen ehernen Körpern, κόμπει χαλκός, das Erz ertönte, Il. 12.151 ; auch von irdenen Gefäßen, Eust. – Gew. übertr., hochfahrende Reden ertönen lassen, großprahlen, aufschneiden ; κομπεῖς τι παρὰ καιρόν Pind. P. 10.4 ; Her. 5.41 ; c. accus., οὕστινας κομπεῖς γάμους Aesch. Prom. 949 ; τοσόνδ' ἐκόμπει μῦθον Soph. Aj. 770, öfter ; Eur. Or. 563. Auch im pass., Thuc. 6.17 οὐδ' ὁπλῖται οὔτ' ἐκείνοις ὅσοιπερ κομποῦνται, διεφάνησαν, so viel man prahlerisch behauptet.