(f. ούσω, ao. ἐκόλουσα, pf. inus. ; pass. ao. ἐκολούθην ou ἐκολούσθην, pf. κεκόλουμαι et κεκόλουσμαι) :
      1 retrancher, rogner, mutiler, tronquer, EUR. Eurysth. fr. 374, 2 Nauck ; OPP. H. 4, 484 ; TH. C.P. 2, 15, 5 ; fig. en parl. de menaces non entièrement mises à exécution, IL. 20, 370, etc. ;
      2 p. suite, amoindrir, diminuer, rapetisser, rabaisser, OD. 8, 211 ; 11, 338 ; HDT. 7, 10 ; PLAT. Leg. 731 a ; joint à ταπεινοῦν, PLUT. Alc. 34 ; à ἐνίστασθαι τῇ αὐξήσει, PLUT. Rom. 25, etc.

Il. 20.370, E. Fr. 92, Pl. Lg. 731a; fut. -ούσω Plu. Alc. 34; aor. ἐκόλουσα Pl. Prt. 343c, Arist. Pol. 1274a8; — Pass., fut. κολουθήσομαι Gal. 9.529; aor. ἐκολούθην Th. 7.66, -ούσθην A. Pers. 1035 (lyr.); pf. κεκόλουμαι AP 7.234 (Phil.), Plu. Ages. 31, etc., κεκόλουσμαι D.C. Fr. 57.23; (< κόλος): — cut short, dock, curtail, [ἀστάχυας] Hdt. 5.92. ζ’ ; στάχυν σπάθῃ κ. φασγάνου E. Fr. 373; prune, τὸν βότρυν Thphr. CP 2.15.5; [τὰ δένδρα] βελτίω κολουόμενά φασι γίγνεσθαι ib. 2, cf. IG 9(2).1109.81 (Coropa); c. gen., τὴν δ’ ἐκόλουσεν οὐρῆς docked her of her tail, Oppian. H. 4.484. Hom. always metaph, τὸ μὲν τελέει, τὸ δὲ μεσσηγὺ κολούει part he brings to pass, part he cuts off half-accomplished, of the threats of Achilles, Il. l.c. ; μηδὲ τὰ δῶρα… κολούετε curtail them not, Od. 11.340; ἕο δ’ αὐτοῦ πάντα κολούει cuts off all his hopes, 8.211; κολούειν εἰς τὰ τῆς τέχνης ἔργα hinders performance in the art, Gal. 5.733. like κολάζω, which is more freq. in Prose, τὰ ὑπερέχοντα κ.
put down, abase those who are exalted, Hdt. 7.10. εʹ, cf. Arist. Pol. 1284a37, 1313a40; δῆμον E. Fr. 92; τοὺς ἄλλους κ. διαβολαῖς Pl. Lg. l.c., cf. Ap. 39d; τὸ ῥῆμα discredit it, Id. Prt. l.c. ; τὴν ἐν Ἀρείῳ πάγῳ βουλήν Arist. Pol. 1274a8; κ. καὶ θεραπεύειν, κ. καὶ ταπεινώσειν τινά, Phld. Lib. p. 60 O., Plu. Alc. l.c. ; — Pass., to be balked, thwarted, σθένος ἐκολούσθη A. l.c. ; νούσῳ κεκολουμένος AP l.c. ; ἐπειδὰν ᾧ ἀξιοῦσι προὔχειν κολουθῶσι when they are worsted in a matter in which they claim superiority, Th. l.c. ; ἀτιμαζόμενα καὶ κολουόμενα Pl. R. 528c, cf. Euthd. 305d, Plu. Ages. l.c.

perf. pass. κεκόλουμαι u. κεκόλουσμαι, u. eben so im aor.; verstümmeln, verschneiden, abstutzen ; Theophr., von Bäumen ; τὴν δ' ἐκόλουσεν οὐρῆς Opp. Hal. 4.484. – Gew. übertr., οὐδὲ πάντεσσι τέλος μύθοις ἐπιθήσει, ἀλλὰ τὸ μὲν τελέει, τὸ δὲ καὶ μεσσηγὺ κολούει Il. 20.369, in der Mitte abschneiden, unerfüllt lassen ; μηδὲ τὰ δῶρα οὕτω χρηΐζοντι κολούετε Od. 11.338, die Geschenke verkürzen, verkleinern ; ἕοδ' αὐτοῦ πάντα κολούει, er fährdet od. zerstört sein ganzes eigenes Wohl, 8.211 ; σθένος ἐκολούσθη v.l. ἐκολούθη) Aesch. Pers. 992, in Schranken halten, unterdrücken ; verkleinern, nicht aufkommen lassen, τινά, φιλέει ὁ θεὸς τὸ ὑπερέχοντα κολούειν Her. 7.10, wie τοὺς ὑπερέχοντας Arist. Pol. 5.11 ; ἐπειδὰν ᾧ ἀξιοῦσι προὔχειν κολουθῶσι (vor Bekker κολουσθῶσι Thuc. 7.66 ; Plat. Apol. 39b ; διαβολαῖς Legg. V.731a ; ὑπὸ τῶν πολλῶν ἀτιμαζόμενα καὶ κολουόμενα Rep. VII.528c ; καὶ ταπεινοῦν Plut. Alc. 34, öfter ; vgl. noch Ages. 31, ἑώρα συνεσταλμένον τῆς πόλεως τὸ ἀξίωμα καὶ τὸ καύχημα κεκολουμένον.