κολλάω-ῶ (ao. ἐκόλλησα ; pass. ao. ἐκολλήθην, pf. κεκόλλημαι) :
      1 coller, souder : τι πρός τι, PLAT. Tim. 82 d, ou περί τι, PLAT. Tim. 75 d, une chose à une autre ; en parl. de métaux, PLUT. M. 619 a ; t. de méd. appliquer une ventouse, ARÉT. p. 76 d ;
      2 fig. unir fortement : τινί τι, EMPÉD. 275 Mullach, une chose à une autre ; joint à συνδέω, PLAT. Leg. 776 a ; en parl. de pers. : τινά τινι, NT. Luc. 15, 15 ; Ap. 9, 26, etc. unir une personne à une autre ; κεκόλληται γένος πρὸς ἄτᾳ, ESCHL. Ag. 1566, cette race est indissolublement liée au malheur.

Étym. κόλλα.

(< κόλλα) glue, cement, τι περὶ τὸν τράχηλον, τι πρός τι, Pl. Ti. 75d, 82d; ἐπιστύλια ἐπὶ τοὺς κίονας IG2². 1668.46; mend a broken vessel, ib. 11 (2).161 A 111 (Delos, iii BC), POxy. 1449.15 (iii AD).
join one metal or other substance to another, κ. χρυσὸν ἔν τε λευκὸν ἐλέφαντα, i.e.
make [a crown] inlaid with gold and ivory, Pi. N. 7.78; — Pass., κολλώμενα glued together, opp. γομφούμενα, Ar. Eq. 463; ὁ κολλώμενος σίδηρος welded iron, Plu. 2.619a; στραγγαλὶς χρυσᾶ κεκολλημένη POxy. 1449.23 (iii AD). generally, join fast together, unite, ἄλφιτον ὕδατι Emp. 34; χαλκὸν ἐπ’ ἀνέρι κολλᾶν, of one applying a cupping-glass, Cleobulina 1, cf. Gal. Thras. 23; close up wounds, Id. 11.440; — Pass., κολλέεσθαι, of poison entering the system, Hp. Ep. 19 (Hermes 53.66); κολλᾷ καὶ συνδεῖ πάντα ἤθη [ὁ πόθος] Pl. Lg. 776a; — Pass., cleave to, κεκόλληται γένος πρὸς ἄτᾳ is indissolubly bound to… (Blomf. for προσάψαι), A. Ag. 1566 (lyr.); λόγος εἰς τὰ σπλάγχνα κολληθείς Philem. 113.4; of persons, κ. τινί Act. Ap. 5.13; of things, ὁ κονιορτὸς ὁ κολληθείς τινι Ev. Luc. 10.11; sens. obsc., AP 11.73 (Nicarch.).
put together, build, Pi. O. 5.13; — Med., fit together, τροχάλεια Arat. 530.

zusammenleimen, -fügen, verbinden ; χρυσόν Pind. N. 7.78, wie σίδηρος κολλώμενος (damasziert ?), Plut. Symp. 1.2.6 ; τὴν σάρκα κολλᾷ πρὸς τὴν τῶν ὀστῶν φύσιν Plat. Tim. 82d ; so auch A. – Oft übertr., κεκόλληται γένος πρὸς ἄτᾳ Aesch. Ag. 1547, wie wohl für προσάψαι zu emend. ist ; κολλᾷ καὶ συνδεῖ πόθος πάντα ἤθη Plat. Legg. VI.776a ; Plut.; oft im NT. – S. auch κολλητός.

κολλάω, -ῶ
(< κόλλα, glue), [in LXX chiefly for דָּבַק ;]
__1. to glue or cement together.
__2. Generally, to unite, to join firmly. Pass., to cleave to, join (oneself to): with dative of person(s), Mat.19:5(LXX), Luk.10:11 15:15, Act.5:13 (but see Field, Notes, 118) Act.9:26 10:28 (see Field, l.with) Act.17:34; τ. πόρνῃ, 1Co.6:16; τ. Κυρίῳ, 1Co.6:17; with dative of thing(s), ἅρματι, Act.8:29; τ. ἀγαθῴ, Rom.12:9; of sins joining together, ἄχρι τ. οὐρανοῦ, Rev.18:5, of dust, Luk.10:11 (cf. τροσ-κολλάω).†
(AS)