att. κλάω [ᾱ] (impf. ἔκλαιον, att. ἔκλαον [ᾱ], f. κλαύσομαι, att. κλαιήσω ou κλαήσω, ao. ἔκλαυσα, pf. inus. ; pass. ao. ἐκλαύσθην, pf. κέκλαυμαι, postér. κέκλαυσμαι) :
   I intr. pleurer, etc. ; δάκρυσι, DC. 59, 27, verser des larmes ; ἀμφί τινα, IL. 18, 240, pleurer sur qqn ; κλάειν τινὶ λέγειν, AR. Pl. 62, ou κελεύειν, AR. Ach. 1129, Eq. 433, souhaiter du mal à qqn (p. opp. à χαίρειν τινὶ λέγειν) ; αὐτὸν κλαίοντα ἀφήσω, IL. 2, 263, je te renverrai pleurant, càd. battu, meurtri ; κλαίοντά τινα καθιστάναι, XÉN. Mem. 2, 1, 12, faire pleurer qqn, le maltraiter ; p. suite, κλαύσεται, AR. Vesp. 1327, etc. il s’en repentira ; κλάοις ἄν, εἰ, ESCHL. Suppl. 925, tu t’en repentirais, si, etc. ; au part. prés. κλάων, SOPH. O.R. 401, 1152 ; Ant. 754, à tes risques et périls, pour ton malheur ;
   II tr.
      1 pleurer sur, déplorer : τινά, IL. 20, 210, etc. ; OD. 1, 363 ; ESCHL. Sept. 828, pleurer qqn ; au pass. κεκλαυμένος, ESCHL. Ch. 687, pleuré ; τι, ESCHL. fr. 285 ; SOPH. El. 1117, 1122 ; PLAT. Rsp. 388 c ; PLUT. Alc. 33, déplorer qqe ch. ;
      2 appeler en criant, acc. ARR. Epict. 2, 16, 38 ;

Moy. :
      1 intr. pleurer pour soi ou sur soi, ESCHL. Sept. 920, Ag. 1096 ; SOPH. Tr. 153 ; d’où postér. κεκλαυμένος, ESCHL. Ch. 447, 731 ; SOPH. O.R. 1490, qui est en larmes ;
      2 tr. pleurer ou déplorer pour soi, acc. SOPH. Tr. 153 ;
      3 pass. au fut. ant. μάτην ἐμοὶ κεκλαύσεται, AR. Nub. 1436, en vain je pleurerai.

➳ Prés. sbj. 3 sg. poét. κλαίῃσι, OD. 8, 523 ; opt. 2 sg. poét. κλαίοισθα, IL. 24, 609. Impf. poét. κλαῖον, IL. 17, 427 ; OD. 1, 363. Impf. itér. κλαίεσκον, IL. 8, 364. Fut. κλαύσομαι, IL. 22, 87, etc. ; EUR. Cycl. 554 ; AR. Nub. 58, etc. ; DÉM. 59, 38 Baiter-Sauppe ; réc. κλαύσω, DH. 4, 70, etc. ; THCR. Idyl. 23, 34, etc. Ao. ἔκλαυσα, EUR. Tr. 482, etc. ; 3 sg. poét. κλαῦσε, OD. 3, 261. Pf inus. Pass. fut. réc. κλαυσθήσομαι, SPT. Ps. 77, 64. Ao. réc. ἐκλαύσθην, ANTH. App. 341 ; JOS. A.J. 8, 11, 1. Pf. κέκλαυμαι, ESCHL. Ch. 687 ; SOPH. O.R. 1490, etc. ; réc. κέκλαυσμαι, PLUT. M. 115 ; LYC. 273. Fut. ant. 3 sg. κεκλαύσεται, AR. Nub. 1436. Moy. ao. ἐκλαυσάμην, SOPH. Tr. 153, etc. ; pf. part. κεκλαυμένος (v. ci-dessus). — Conjug. att. κλάω (non contracte) ESCHL. Sept. 872, etc. ; SOPH. El. 283, etc. ; PLAT. Phil. 48 a, etc. Impf. ἔκλαον, SOPH. Tr. 905, etc. ; ISOCR. 17, 18 Baiter-Sauppe. Fut. κλαύσομαι, seul. us. chez les Trag. et les Com. ; en prose att. κλαήσω, DÉM. 19, 310 Baiter-Sauppe, etc.

Étym. p. *κλάϝϳω ; p.-ê. R. indo-europ. *kleh₂u-, pleurer, ou pré-grec.

old Att. κλάω (v. infr.) [α] never contracted; Aeol. κλαΐω Lyr.Adesp. 65; Ep. 2 sg. opt. κλαίοισθα Il. 24.619; Att. impf. ἔκλαον, Ep. κλαῖον Od. 10.201, Ion. κλαίεσκον Il. 8.364, Hdt. 3.119, A. Fr. 312; fut. κλαύσομαι, 2 sg. κλαύσῃ or κλαύσει, Il. 18.340, Ar. V. 1327 (lyr.), Nu. 58, 933 (anap.), E. Cyc. 554, etc., rarely κλαυσοῦμαι Ar. Pax 1081, 1277 (in mock heroic verses); Att. also κλαιήσω Hyp. Dem. Fr. 10, κλαήσω D. 19.310, 21.99, later κλαύσω Theoc. 23.34, D.H. 4.70, Ev. Jo. 16.20, Man. 3.143; aor. ἔκλαυσα, Ep. κλαῦσα Od. 3.261; — Med., aor. ἐκλαυσάμην S. Tr. 153, AP 7.412 (Alc. Mess.); — Pass., fut. κλαυσθήσομαι LXX Ps. 77 (78).64, κεκλαύσομαι Ar. Nu. 1436; aor. ἐκλαύσθην Lyc. 831, J. AJ 8.11.1 (v.l. κλαυθείς), IG 14.2128; pf. κέκλαυμαι A. Ch. 687, S. OT 1490, κέκλαυσμαι Lyc. 273, Plu. 2.115b. [κλάω [α] is recognized as Att. by A.D. Adv. 187.26, and is found in codd. of Ar. Av. 341, Pl. Lg. 792a, Phlb. 48a; ἔκλαε in later poetry, Theoc. 14.32, dub. in Hermesian. 7.33 (cf. κλέω¹).] (κλαϜψω, cf. κλαυθμός, etc.)
intr., cry, wail, lament, of any loud expression of pain or sorrow, κλαῖον δὲ λιγέως Od. 10.201; πρὸς οὐρανόν Il. 8.364; τῆς ἄρα κλαιούσης ὄπα σύνθετο Od. 20.92; for the dead, Il. 19.297, etc. ; ἀμφὶ δὲ σὲ Τρῳαὶ καὶ Δαρδανίδες κλαύσονται 18.340; κλαίοντα καὶ ὀδυρόμενον Pl. R. 388b, etc. ; διὰ τί οἱ κλαίοντες ὀξὺ φθέγγονται ; Arist. Pr. 900a20; δάκρυσι κ. D.C. 59.27; of infants, Sor. 1.107, al. ; of crying for joy, κλαῖον δὲ λιγέως, ἁδινώτερον ἤ τ’ οἰωνοί κτλ. Od. 16.216, cf. Eust. 1799.57. αὐτὸν κλαίοντα ἀφήσω 1 shall send him home crying, howling, i.e.
well beaten, Il. 2.263; freq. in Att., κλαύσεται he shall howl, i.e.
he shall suffer for it, Ar. V. 1327 (lyr.), Pl. 174, al. ; κλαύσομαι Id. Nu. 58; κλαύσει μακρά you shall howl loudly, i.e. suffer severely, Id. Pax 255, cf. 1277; κλαύσῃ φιλῶν τὸν οἶνον E. Cyc. 554; κλάοις ἄν, εἰ ψαύσειας A. Supp. 925; κλαίων to your sorrow or loss, at your peril, S. OT 401, 1152, Ant. 754; κλάων ἅψῃ τῶνδε E. Heracl. 270, cf. Hipp. 1086; δεῦρ’ ἔλθ’ ἵνα κλάῃς Ar. Nu. 58; κλάειν ἔγωγέ σε λέγω (opp. χαίρειν σοι λέγω) Id. Pl. 62, cf. Hdt. 4.127; κλάειν εἴπωμεν Eup. 363; κλάειν κελεύων Λάμαχον Ar. Ach. 1131; κλάειν σε μακρὰ κελεύσας Id. Eq. 433; σέ δ’ ἐᾶν κλάειν μακρὰ τὴν κεφαλήν suffer terribly in the head, Id. Pl. 612 (anap.), cf. V. 584. trans., weep for, lament, κλαῖεν ἔπειτ’ Ὀδυσῆα, φίλον πόσιν Od. 1.363, cf. Il. 20.210; τι A. Ag. 890, S. El. 1117; τὰ αὑτοῦ πάθη Plu. Alc. 33; — Pass., to be mourned or lamented, ἀνδρὸς εὖ κεκλαυμένου A. Ch. 687; impers., μάτην ἐμοὶ κεκλαύσεται Ar. Nu. 1436.
cry for, of infants, μάμμας καὶ τιτθάς Arr. Epict. 2.16.39. Med., bewail oneself, weep aloud, A. Th. 920 (lyr.); pf. part. Pass. κεκλαυμένος bathed in tears, Id. Ch. 457 (lyr.), 731, S. OT 1490. trans., bewail to oneself, πάθη… πόλλ’ ἔγωγ’ ἐκλαυσάμην Id. Tr. 153; κλαιόμενα τάδε βρέφη σφαγάς A. Ag. 1096 (lyr.).

att. κλάω, fut. κλαύσομαι u. κλαυσοῦμαι, wie κλαυσούμεθα Ar. Pax 1081 ; auch κλαύσω, Maneth. 3.143 ; κλαύσεις Theocr. 23.24, wenn nicht mit Meineke κλαυσεῖ zu ändern ist ; auch κλαιήσω, Dem. 21.99, 37.48 u. Sp.; od. att. κλαήσω, Dem. 19.310 ; aor. ἔκλαυσα, perf. κέκλαυμαι, Sp. κέκλαυσμαι, wie Plut. consol. Apoll. 27;
weinen, klagen, Hom. u. Folgde ; neben ὀδύρομαι, Od. 8.577 ; καὶ κωκύειν 19.541 ; ἀμφὶ δέ σε Τρωαὶ καὶ Δαρδανίδες κλαύσονται Il. 18.339 ; auch von Pferden, 17.426 ; οὔτε κλαίειν οὔτ' ὀδύρεσθαι πρέπει Aesch. Spt. 638 ; κλαίω, στένομαι 854, vgl. Ag. 18 ; Soph. u. Eur.; in Prosa, ὅταν ἅμα χαίροντες κλάωσι Plat. Phil. 48a, καὶ ἀγανακτῶ Phaed. 117d ; Sp.; αὐτὸν κλαίοντα ἀφήσω, ich werde ihn als einen Weinenden fortschicken, werde ihn unter Schlägen fortjagen, Il. 2.263, u. so bei den Folgdn κλαίω = bestraft werden, κλάοις ἂν εἰ ψαύσειας Aesch. Suppl. 926, κλάων δοκεῖς μοι ἁγηλατήσειν Soph. O.R. 401 ; σὺ πρὸς χάριν μὲν οὐκ ἐρεῖς, κλάων δ' ἐρεῖς 1152 ; Ant. 750 ; κλαύσει φιλῶντὸν οἶνον Eur. Cycl. 551 ; bes. bei den Comic., wie Ar. Nub. 58, Vesp. 1327 ; auch κλαίειν λέγω σοι, im Ggstz von χαίρειν σοι λέγω, ich wünsche dir alles Schlimme an den Hals, Her. 4.127 und Ar. Plut. 62, dem οἰμώζειν λέγω σοι entsprechend, vgl. Vesp. 584 ; ἑφθῇ κλαίειν ἀγορεύω Philox. Ath. I.5d ; – αἵματι κλαίειν, blutige Tränen weinen, Heliod. 4.8 ; Zenob. 1.34 ; darnach auch δάκρυσι κλαίειν, DC. 59.27. – Trans., beklagen, beweinen, τινά, bes. einen Verstorbenen, Il. 20.210, Od. 1.363 ; öfter bei den Tragg. εἴπερ τι κλάεις τῶν Ὀρεστείων κακῶν Soph. El. 1106 ; μηδὲ ἄλλα κλαίοντά τε καὶ ὀδυρόμενον ὅσα Plat. Rep. III.388c ; auch pass., σποδὸς ἀνδρὸς εὖ κεκλαυμένου Aesch. Ch. 674 ; αὐτὰ κέκλαυται βῶλος· ἐκ κεκλαυσμένας δ' ἀναθαλήσεται στάχυς Heraclid. 3 (VII.281); fut., μάτην ἐμοὶ κεκλαύσεται Ar. Nub. 1436, ich werde vergeblich klagen.
Med. bei sich, für sich weinen, = act.; Aesch. Spt. 903, Ch. 450 ; τροφὸν δ' Ὀρέστου τήνδ' ὁρῶ κεκλαυμένην 720 ; vgl. Soph. O.R. 1490.
[Ἔκλαεν mit kurzem α steht Theocr. 14.32, als aor.2 ?]

κλαίω
[in LXX chiefly for בָּכָה ;]
of any loud expression of pain or sorrow, esp. for the dead, to weep, lament;
__(a) intrans.: Mrk.5:38-39 14:72 (M, Pr., 131) Mrk.16:10, Luk.7:13, 32 7:38 8:52, Jhn.11:31, 33 16:20 20:11, 13 20:15 Act.9:39 21:13, 1Co.7:30, Php.3:18, Jas.4:9 5:1, Rev.5:5 18:15, 19; πολύ, Rev.5:4; πολλά, Act.8:24 (WH, mg.); πικρῶς, Mat.26:75, Luk.22:62; opp. to γελάω, Luk.6:21, 25; χαίρω, Rom.12:15; before ἐπί, with accusative, Luk.19:41 23:28, Rev.18:9;
__(b) trans., with accusative of person(s), to weep or lament for, bewail: Mat.2:18.†
SYN.: see: δακρύω (AS)