ατος (τὸ) [ῐ]
   I au pr. :
      1 l’inclinaison, pente (du sol, d’une montagne, etc. SPT. 2Esdr. 12, 36, etc.) ;
      2 particul. inclinaison de la terre vers le pôle à partir de l’équateur, d’où climat, région, zone géographique, POL. 7, 6, 1, etc. ; DH. 1, 9 ; ATH. 523 e ;
   II fig. inclination, penchant, ARR. Epict. 2, 15, 20.

Étym. κλίνω.

[ῐ, cf. Scymn. 521], ατος, τό, (< κλίνω) inclination, slope of ground, ἑκάτερον τὸ κ. τῶν ὀρῶν Plb. 2.16.3; ἡ πόλις τῷ ὅλῳ κ. τέτραπται πρὸς τὰς ἄρκτους Id. 7.6.1, etc. ; scarp, Apollod. Poliorc. 140.7. = ἔγκλιμα 1.2, τοῦ κόσμου Hipparch. 1.2.22, cf. Gem. 16.12, Cleom. 1.2. terrestrial latitude, latitudes, region, τὸ μεσημβρινὸν κ. D.H. 1.9; τὸ ὑπάρκτιον κ. Plu. Mar. 11; τὰ πρὸς μεσημβρίαν κ. the southern regions, Plb. 5.44.6, cf. 10.1.3, Str. 1.1.10, AP 9.97 (Alph.), Ath. 12.523e, Vett.Val. 6.14, etc. ; κ. οὐρανοῦ Hdn. 2.11.4.
direction, cardinal point, τὰ τέτταρα κ. (viz. N., S., E., W.) Str. 10.2.12, Gp. 1.11.1, cf. Isid. Etym. 13.1.3; τὸ νότιον κ. τοῦ κόσμου Plu. 2.365b; κατὰ τὸ βόρειον κ. Arist. Mu. 392a3.
seven latitudinal strips in the οἰκουμένη on which the longest day ranged by halfhour intervals from 13 to 16 hours, Eratosth. ap. Scymn. 113, Id. ap. Str. 2.1.35, 2.5.34, Gem. 5.58, 16.17, Posidon. ap. Procl. in Ti. 3.125 D. (cf. eund. ap. Cleom. 1.10), Id. ap. Str. 6.2.1, Marin. ap. Ptol. Geog. 1.15.8, 1.17.1, Id. Alm. 2.12, al., Cat.Cod.Astr. 8(4).37. seven astrological zones corresponding to Nos. 3-6 of κλίμα ΙΙ. 4, Nech. Fr. 5, al., Vett.Val. 22.33, al., Firmic. 2.11.2. metaph, inclination, propensity, Arr. Epict. 2.15.20.
fall, ἑπταετεῖ κλίματι by death at seven years of age, IG 14.2431. Gramm., inflected form, A.D. Adv. 173.25. = ὑπόδημα, Hsch. ; cf. κλείματα.

τό, die Neigung, der Abhang, die abschüssige Lage oder Richtung, Abdachung eines Hügels, Sp. Bes. die Abflachung der Erde gegen die Pole hin u. übh. die Himmelsgegend, Strab. VI.2.1 u. öfter ; ἀπὸ μεσημβρινοῦ κλίματος Dion.Hal. 1.9 ; Plut. Mar. 11 ; – die nach der Lage sich richtende Wärme u. Witterung, das Klima, Arist. mund. 10 u. A.; – übh. die geographische Lage eines Ortes, die Gegend, ἡ πόλις τῷ ὅλῳ κλίματι τέτραπται πρὸς τὰς ἄρκτους Pol. 7.6.1 ; τὰ πρὸς μεσημβρίαν κλίματα τῆς μηδίας 5.44.6, wie Ath. XII.523e.
Bei Sp. auch übertr., die Neigung, der Hang wozu, Arr. Epict. 2.15.20.
[Sollte der Analogie nach κλῖμα heißen, vgl. Lobeck Paralipp. p. 418, aber bei Nonn. u. Anth. IX.97 ist ι kurz ; die Lateiner haben clima.]

κλίμα, -τος, τό
(< κλίνω) [in LXX: Jdg.20:2 A (פִּנָּה)* ;]
__1. an inclination, slope, esp. the slope from the equator to the pole (Arist).
__2. a region (Polyb., al.): pl., Rom.15:23, 2Co.11:10, Gal.1:21.†
(AS)