(f. κλάγξω, ao.1 ἔκλαγξα, ao.2 poét. ἔκλαγον [ᾰ], pf. κέκλαγγα, postér. κέκλαγα ; moy. f. ant. κεκλάγξομαι) :
   I intr. pousser un cri aigu, retentir avec un bruit perçant :
      1 en parl. de bruits inarticulés, bruit du vent, OD. 12, 408 ; bruit des flèches dans le carquois, IL. 1, 46 ; bruit de roues, ESCHL. Sept. 205 ; en parl. des aboiements du chien, OD. 14, 30 ; AR. Vesp. 929 ; XÉN. Cyn. 3, 9, etc. ; des cris d’oiseaux (cri d’étourneau, de choucas, IL. 17, 756, etc. ; du héron, IL. 10, 276 ; de la grue, HÉS. O. 447 ; de l’aigle, IL. 12, 207 ; SOPH. Ant. 112) ; en parl. de cris, de personnes (cri de combat, IL. 17, 88 ; de la voix aigre de Thersite, IL. 2, 222) ;
      2 rar. en parl. de sons articulés, particul. d’un chant, EUR. Ion 905 ; des sons de la flûte, HH. 18, 14 ;
   II tr. faire retentir :
      1 en parl. de bruits inarticulés : βροντάν, PD. P. 4, 41 ; γόον, ESCHL. Pers. 948, le tonnerre, des gémissements ;
      2 en parl. de sons articulés : Ἄρη, ESCHL. Ag. 48, invoquer le nom d’Arès ; μῆχαρ, ESCHL. Ag. 201, annoncer un moyen de remédier à, en parl. d’un oracle.

➳ Pf. part. épq. κεκληγώς, plur. κεκλήγοντες (comme de *κεκλήγων) IL. 12, 125, etc. ; OD. 12, 256, etc. ; part. réc. κεκλαγώς, PLUT. Tim. 26.

Étym. κλαγγή.

fut. κλάγξω A. Pers. 948 (lyr.); aor.1 ἔκλαγξα Il. 1.46, A. Ag. 201 (lyr.); aor.2 ἔκλαγον h.Pan. 14, B. 16.127, Theoc. 17.71, etc. ; pf. κέκλαγγα X. Cyn. 3.9, 6.23; subj. κεκλάγγω Ar. V. 929; Dor. κέκλαγα Alcm. 7; part. κεκληγώς, pl. κεκλήγοντες Il. 17.756, -ῶτες v.l. ib. 16.430, κεκλαγώς Plu. Tim. 26; — Pass., fut. κεκλάγξομαι Ar. V. 930:
make a sharp piercing sound; of birds, scream, οὐκ ἴδον…, ἀλλὰ κλάγξαντος (sc. ἐρῳδιοῦ) ἄκουσαν Il. 10.276; of starlings and daws, οὖλον κεκλήγοντες 17.756, etc. ; γεράνου φωνὴν ἐνιαύσια κεκληγυίης Hes. Op. 449; of the eagle, Il. 12.207, S. Ant. 112 (lyr.), cf. OT 966, etc. of dogs, bark, bay, οἱ μὲν κεκλήγοντες ἐπέδραμον Od. 14.30, cf. Ar. V. 929, X. ll.cc., etc. of things, as of arrows in the quiver, clash, rattle, ἔκλαγξαν δ ἄρ’ ὀϊστοί Il. 1.46; of the wind, whistle, αἶψα γὰρ ἦλθε κεκληγὼς Ζέφυρος Od. 12.408; of wheels, creak, A. Th. 205 (lyr.); c. acc. cogn., κλάζουσι κώδωνες φόβον ring forth terror, ib. 386; τί νέον ἔκλαγε σάλπιγξ… ἀοιδάν ; B. 17.3; of the sea, roar, ἔκλαγεν δὲ πόντος Id. 16.127; of the musician, κιθάρᾳ κλάζεις παιᾶνας μέλπων E. Ion 905 (lyr.); of Pan on his pipes, h.Pan. 14; κλάζεις μέλισμα λύρας (of the τέττιξ) AP 7.196 (Mel.). of men, shout, scream, ὀξέα κεκληγώς Il. 2.222, 17.88; c. acc. cogn., shout aloud, ring forth, κλάζοντες Ἄρη A. Ag. 48 (anap.); γόον Id. Pers. 948 (lyr.); Ζεὺς ἔκλαγξε βροντάν pealed forth thunder, Pi. P. 4.23; also ἔκλαγξε κέαρ ὀλοαῖσι στοναχαῖς Id. Pae. 8.20. less freq. of articulate sound, ἄλλο μῆχαρ… μάντις ἔκλαγξεν shrieked forth another remedy, A. Ag. 201 (lyr.); Ζῆνα… ἐπινίκια κλάζων sounding loudly the song of victory in honour of Z., ib. 174 (lyr.).

fut. κλάγξω, z.B. Aesch. Pers. 909 ; aor. ἔκλαγξα u. poet. ἔκλαγον, κλαγεῖν, H.h. 18.14, Theocr. 17.71, Opp. Cyn. 3.121, Nonn. D. 3.61 (ἀνέκλαγον Eur. I.A. 1062); dor. auch ἔκλαξα ; perf. mit Präsensbdtg κέκλαγγα u. κέκληγα ; für κεκλήγοντες Od. 14.30 hat Bekker κεκληγῶτες hergestellt, wie Il. 12.125, 16.430, 17.756, wie κεκληγώς steht Il. 2.222, 5.591, 11.168, 344, 16.755, 17.88, Od. 12.408 ; κεκληυῖα Hes. O. 451 ; κεκλαγώς steht Plut. Timol. 26 ; das fut. κεκλάγξομαι Ar. Vesp. 930;
tönen, rauschen, klingen ; bes. von unartikulierten Tönen, das verworrene Geschrei einer Menschenmenge, Il. 16.430 ; vom Schlachtgeschrei, ὀξέα κεκληγώς 17.87, vgl. 5.590, öfter ; auch von dem schimpfenden Thersites, ὀξέα κεκληγὼς λέγ' ὀνείδεα 2.222 ; vom Schreien der Vögel, ὥστε ψαρῶν νέφος ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε προίδωσιν ἰόντα κίρκον 17.755 ; von kämpfenden Geiern, 16.430, vgl. 10.276, 12.207 ; vom Schreien des Kranichs, Hes. O. 451 ; Soph. Ant. 112 vom Adler (wie Poll. 5.89); vgl. O.R. 966, Ant. 989 ; auch von Hunden, Od. 14.30, wie Ar. Vesp. 929 u. Theocr. 25.72, κεκλαγγυῖαι Xen. Cyn. 3.9, 6.23, vom Gerassel der Pfeile im Köcher. Il. 1.46 ; vom Rauschen des Windes, Od. 12.408 ; σύριγγες ἔκλαγξαν ἑλίτροχοι Aesch. Spt. 187 ; auch μάντις ἔκλαγξεν ἄλλο μῆχαρ χείματος, laut ausrufen, Ag. 194 ; ἔκλαγξε Τυδεύς, in der Schlacht, Eur. Phoen. 1151 ; σὺ δὲ κιθάρᾳ κλάζεις παιᾶνας μέλπων Ion 905 ; δεσμὰ πωλικῶν ἐξ ἀντύγων κλάζει σιδήρου Rhes. 568 ; sp.D., einzeln auch in Prosa. – Trans., ertönen lassen ; Ζεὺς ἔκλαγξε βροντάν, Zeus ließ den Donner ertönen, Pind. P. 4.23 ; vgl. Aesch. μέγαν ἐκ θυμοῦ κλάζοντες Ἄρη, Ag. 48 ; χαλκήλατοι κλάζουσι κώδωνες φόβον Spt. 368, sie lärmen Schrecken, sie lärmen u. flößen Schrecken ein ; ähnlich κλάγξω δ' αὖ γόον ἀρίδακρυν ib. 909 ; κλάζεις μέλισμα Mel. 111 (VII.196), du läßt ein Lied ertönen.