ου (τὸ) :
      1 bien, possession, joint à πρόϐασις, OD. 2, 75 ;
      2 p. ext. objet que l’on conserve (en souvenir de qqe ch.) IL. 23, 618, etc. ; OD. 1, 312, etc. ; HPC. 2, 30 ; EUR. Her. 591 ; PLAT. Leg. 913 a, etc. ; en parl. d’une personne, EUR. Rhes. 654.

Étym. neutre de κειμήλιος.

τό, (< κεῖμαι) anything stored up as valuable, treasure, heirloom, τῆ νῦν, καὶ σοὶ τοῦτο, γέρον, κ. ἔστω Il. 23.618, cf. Xenoph. 2.9, etc. ; δῶρον… ὅ τοι κ. ἔσται Od. 1.312; ἐν ἀφνειοῦ πατρὸς κ. κεῖται, χαλκός τε χρυσός τε πολύκμητός τε σίδηρος Il. 6.47; opp. live chattels (< πρόβασις), Od. 2.75 (pl.), S. El. 438, E. Heracl. 591; of a person, Id. Rh. 654; of a fish, κ. Ἀμφιτρίτης Theoc. 21.55; metaph, κ. ἐσθλά. of γνῶμαι, E. Fr. 362.4; rare in Prose, Hdt. 3.41, Luc. Prom. Es 4, PGiss. 35.2 (iii AD); metaph, φίλος ἀνυπόστατον κ. Secund. Sent. 11; in bad sense, κακὸν κ. Hp. Lex 4.
relic, ἅγια κ. τῆς ἐκκλησίας PGrenf. 2.111.1 (v/vi AD).

τό (κεῖμαι), ein kostbares Besitztum, das im Hause als ein Andenken an den Geber aufbewahrt wird, Schatz, Kleinod ; Hom. bes. von kostbaren Metallarbeiten, z.B. Il. 6.47 χαλκός τε χρυσός τε πολύκμητός τε σίδηρος ; Od. 4.613 ; δῶρον, ὅ τοι κειμήλιον ἔσται ἐξ ἐμεῦ, ein Geschenk, das dir ein wertvolles Andenken von mir sein soll, 1.312 ; Il. 23.618 καὶ σοὶ τοῦτο κειμήλιον ἔστω Πατρόκλοιο τάφου μνῆμ' ἔμμεναι ; im Ggstz zu den Herden, ἐσθέμεναι κειμήλιά τε πρόβασίν τε Od. 2.74 ; κειμήλι' αὐτῇ ταῦτα σῳζέσθω Soph. El. 430 ; ἐμοὶ μέγιστον. ἐν βίῳ κειμήλιον κρίνας σε, das größte Kleinod, Eur. Rhes. 654 ; in Prosa, ὅν (θησαυρόν) τις αὑτῷ τε καὶ τοῖς αὑτοῦ κειμήλιον ἔθετο Plat. Legg. XI.913 al Sp., wie Luc. Prom. 4. Eigentl. neutr. von κειμήλιος.