κατα·πίπτω (f. καταπεσοῦμαι) tomber, abs. IL. 5, 60 ; ἀπό τινος, IL. 12, 386 ; AR. Av. 840, etc. ; XÉN. Œc. 1, 8, du haut de qqe ch. (d’une tour, d’une échelle, de cheval, etc.) ; ἐπὶ γαίῃ, IL. 16, 311 ; ἐπὶ τῆς γῆς, XÉN. Cyr. 4, 5, 54, à terre ; ἐν κονίῃσι, IL. 12, 23, dans la poussière ; ἐς μέσους τοὺς ἄνθρακας, EUR. Cycl. 667, au milieu des charbons ; πρηνὴς ἁλὶ κάππεσε (v. ci-dessous) OD. 5, 374, etc. il se jeta (litt. se laissa tomber) dans la mer ; en parl. de choses : οἰκίαι καταπεπτωκυῖαι, AND. 14, 36, maisons écroulées ; fig. :
      1 tomber (dans un défaut, dans le malheur, etc.) avec εἰς et l’acc. PLAT. Phæd. 88 d, etc. ; ou πρός et l’acc. JOS. A.J. 2, 16, 1 ;
      2 abs. se laisser abattre, être abattu, X. ÉPH. 1, 5 ; PAUS. 10, 20 ; ταῖς ψυχαῖς, THÉM. 136 b ; ταῖς γνώμαις, SYN. 117 b ; τὴν ψυχήν, JOS. A.J. 6, 14, 2, perdre courage ; πᾶσιν παραὶ ποσὶ κάππεσε θυμός, IL. 15, 280, leur courage à tous tomba à leurs pieds, càd. s’amollit ;
      3 p. suite, être affaibli : στόμαχος καταπεπτωκώς, A. TR. 8, p. 407, estomac affaibli ;
      4 tomber malade, LUC. Tox. 24, Philops. 16.

➳ Ao.2 poét. κάππεσον (seul temps us. dans Hom.) p. κατέπεσον, IL. 1, 593, etc. ; OD. 5, 374, 3 duel καππεσέτην, IL. 5, 560.

fut. -πεσοῦμαι ; aor. κατέπεσον, poet. κάππεσον (the only tense used by Hom.), Dor. κάπετον, also κατέπετον IG 4.951.80 (Epid.); late 3 sg. opt. καταπέσειεν Apollod. Poliorc. 168.5 (v.l. -οιεν); pf. -πέπτωκα : — fall, drop, καππεσέτην Il. 5.560; κάππεσον ἐν Λήμνῳ 1.593; κάππεσον ἐν κονίῃσι 12.23; πρηνὴς ἐπὶ γαίῃ κάππεσε 16.311, 414; πρηνὴς ἁλὶ κάππεσε Od. 5.374; ἀφ’ ὑψηλοῦ πύργου Il. 12.386; ἀπὸ τῶν ἡμιπλινθίων Hdt. 1.50; ἀπὸ τῆς κλίμακος Ar. Av. 840; ἀπ’ ὄνου Id. Nu. 1273; ἀφ’ ἵππου X. Oec. 1.8; ἐς μέσους τοὺς ἄνθρακας E. Cyc. 671; ἐπὶ τῆς γῆς X. Cyr. 4.5.54; πληγεὶς κ. Lys. 1.27; οἰκίαι καταπεπτωκυῖαι And. 1.108, BGU 282.7 (ii AD), etc. ; used as Pass. of καταβάλλω, πρὸς ἡμῶν κάππεσε, = κατεβλήθη, A. Ag. 1553 (lyr.). metaph, παραὶ ποσὶ κάππεσε θυμός their spirit fell, Il. 15.280; μήτε καταπεσὼν ὀδύρεο Archil. 66.5; πρὸς τὴν φήμην τῆς ἐφόδου πεσόντες J. BJ 7.4.2, cf. Paus. 10.20.1; κ. τὴν ψυχήν v.l. in J. AJ 6.14.2; freq. in pf. part. καταπεπτωκώς, base, contemptible, λόγος Aristeas 144; γένος ἄτιμον καὶ κ. Plu. Phoc. 4; ἀγεννεῖς καὶ καταπεπτωκότες Lib. Decl. 30.45; ταῖς ψυχαῖς καὶ τοῖς σώμασι Them. Or. 10.136b. κ. εἰς ἀπιστίαν Pl. Phd. 88d; εἰς ἀπορίαν Id. Men. 84c; πρὸς τὸ χεῖρον J. AJ 2.16.1. τὰ καταπίπτοντα the accidents of fortune, Vett.Val. 40.15. τὰς νυνὶ πεπτωκυίας [ἐμβολάς] which have just been rejected, Hegetor ap. Apollon.Cit. 3. ἄλλα, ἃ καταπέπτωκε τούτοις which fall under the same head, Gal. 5.723.
have the falling sickness, Luc. Tox. 24, Philops. 16.

(πίπτω), herunterfallen, niederstürzen ; Hom. aor. κάππεσον, Il. 1.593 u. öfter, ἐν κονίῃσι 12.23, πρηνὴς ἐπὶ γαίῃ κάππεσεν 16.311, αὐτὸς δὲ πρηνὴς ἁλὶ κάππεσεν Od. 5.374 ; übertr., πᾶσι δὲ παραὶ ποσὶ κάππεσε θυμός Il. 15.280 ; κάπετον, in dor. Form, Pind. Ol. 3.38 ; πρὸς ἡμῶν κάππεσε, κάτθανε, Aesch. Ag. 1532 ; μεθύων κατέπεσες ἐς μέσους τοὺς ἄνθρακας Eur. Cycl. 667 ; καταπεσὼν κείσομαι Ar. Eccl. 963 ; ἀπ' ὄνου Nub. 1273 ; in Prosa, hineingeraten, verfallen, εἰς ἀπορίαν Plat. Men. 84c, εἰς ἀπιστίαν καταπέπτωκεν ὁ λόγος Phaed. 88d. – Von der fallenden Sucht, Luc. Tox. 24, Philops. 16 ; οἱ καταπεπτωκότες, denen der Mut gesunken ist, neben ἀγεννεῖς, Liban.

κατα-πίπτω
[in LXX: Psa.145:14 (נָפַל), etc. ;]
to fall down: Act.28:6; before εἰς, Act.26:14; ἐπί with accusative, Luk.8:6.†
(AS)