κατα·μέμφομαι (f. -μέμψομαι, ao. κατεμεμψάμην ; ao. pass. au sens pass. κατεμέμφθην) blâmer : τινα, XÉN. Cyr. 4, 3, 2, qqn ; τινά τινι, THC. 7, 77 ; τινα ἐπί τινι, POL. 5, 87, 4 ; τινά τινος, PLUT. Dio. 8, qqn de qqe ch. : τινα ὡς avec un part. PLAT. Men. 71 b ; DS. 15, 6, blâmer qqn de ; avec un seul rég. : τινα, THC. 8, 106 ; τινι, LGS 2, 21 ; ANTH. 11, 57 ; τινος, NICOM. Harm. p. 35, 19, adresser des reproches à qqn ; τι, ISOCR. 234 c, blâmer, rabaisser qqe ch.

fut. -μέμψομαι Phld. Oec. p. 74J. ; aor. Pass. -εμέμφθην in act. sense, Pi. N. 11.30; also in pass. sense, Sammelb. 5357.11 (v AD): — find fault with; esp. with a sense of distrust in oneself, ἰσχύν Pi. l.c. ; τὴν δύναμιν τὴν σφετέραν αὐτῶν Isoc. 15.61, cf. 5.110; σφᾶς αὐτούς Th. 8.106, cf. D. 22.27; ἐμαυτόν, ὡς… Pl. Men. 71b; τὴν ἐμαυτοῦ ἡλικίαν D. 29.1; more generally, blame, censure, τὴν τυραννίδα ἔν τινι X. Hier. 8.6; τὴν ἱστορίαν D.S. 20.43; ὑμᾶς αὐτοὺς ταῖς ξυμφοραῖς blame for…, Th. 7.77; ἐπί τινι Plb. 5.87.4; τινος Plu. Dio 8, Sch. Arat. 147 (v.l.), Nicom. Exc. 4 (v.l.); ὅτι… D.S. 15.6; c. dat. rei, AP 11.57 (Agath.), Anon. ap. Suid., Longus 2.21, Ps.-Luc. Philopatr. 27; disparage, Σωκράτην Phld. Piet. 77.