κατα·κοιμάω-ῶ, envoyer se coucher, faire se coucher :
   I au propre, acc. HDT. 8, 134 (var. κατεκοίμισε) LUC. As. 6 ; au pass. se coucher, s’endormir, dormir, IL. 2, 355 ; 3, 427, etc. ; HDT. 1, 31, etc. ; AR. Th. 46 ; POL. 3, 67, 2 ;
   II fig. :
      1 donner du repos à, faire reposer, calmer, acc. SOPH. O.R. 1222 ;
      2 laisser dormir, d’où négliger : νόμους, SOPH. O.R. 870, les lois, càd. les abroger en les laissant tomber en désuétude ;
      3 p. suite, passer à dormir : τὴν φυλακήν, HDT. 9, 93, le temps de la veille (cf. κατακοιμίζω).

➳ Souv. confondu dans les mss. pour les temps en -ήσω ou -ησα, avec κατακοιμίζω. — Fut. dor. 3 sg. κατακοιμάσει [μᾱ] SOPH. O.R. 870.

(on the Hom. usage v. infr. II.2); intr., sleep, pass the night, ξεῖνόν τινα χρήμασι πείσας κατεκοίμησε (v.l. -ισε) ἐς Ἀμφιάρεω he went to sleep there, Hdt. 8.134; freq.v.l. for -κοιμίζω 11. causal, put to sleep, οὐδὲ… λάθα κατακοιμάσῃ (sc. τοὺς νόμους) S. OT 871 (lyr.); κατεκοίμησα τοὐμὸν ὄμμα ib. 1222 (lyr.); v.l. for -κοιμίσαντ’ in Pl. Smp. 223d; — Pass., κατακοιμηθεὶς ὑπὸ μέθης Them. Or. 26.326b; θυμὸς κ. ὑπὸ λογισμοῦ ib. 8.110c. used by Hom. only in aor. Pass., sleep, κατακοιμηθῆναι Il. 2.355, Hdt. 2.121. δ’ ; κατακοιμηθήτω Il. 9.427; κατακοιμηθέντες ἐν τῷ ἱρῷ Hdt. 1.31; ὃς ἂν ὑπαίθριος κατακοιμηθῇ Id. 4.7, cf. Plb. 3.67.2 (v.l.); imper. pres. κατακοιμάσθω Ar. Th. 46 (anap.).

1) einschläfern, schlafen lassen, zu Bett od. in Schlaf bringen ; κατακοιμήσαντ' ἐκείνους Plat. Symp. 223d, mit der auch in den folgdn Stellen sich oft findenden v.l. κατακοιμίσαντα ; vgl. Her. 8.135 ; Luc. Asin. 6. Uebertr., οὐδὲ μάν ποτε Λάθα κατακοιμάσει Soph. O.R. 870, κατεκοίμησα τοὐμὸν ὄμμα 1222, das Auge ruhen lassen.
2) verschlafen, κατακοιμᾶν τὴν φυλακήν Her. 9.93.
Pass., sich schlafen legen, einschlafen, schlafen ; κατεκοιμήθημεν ἐν ἔντεσιν οἷσιν ἕκαστος Il. 11.731 ; 9.427 ; παρ' ἀλόχῳ 2.353 ; Ar. Thesm. 46 ; κατακοιμηθέντες ἐν τῷ ἱρῷ, οὐκέτι ἀνέστησαν Her. 1.31 ; Folgde, wie Pol. 3.67.2.