κατ·αιθαλόω-ῶ [θᾰ]
      1 noircir de fumée, de suie, acc. LUC. D. deor. 5, 4 ;
      2 réduire en fumée, en cendres, acc. ESCHL. (AR. Av. 1248) ; EUR. Suppl. 640.

burn to ashes, δόμους… καταιθαλώσω A. Fr. 160; ὃν Ζεὺς κεραυνῷ πυρπόλῳ καταιθαλοῖ E. Supp. 640; Μίμαντα πυρί Id. Ion 215 (lyr.); σῶμα καὶ δόμων περιπτυχὰς κ. Ar. Av. 1242, cf. 1248; γαῖαν Lyc. 1376; metaph, of love, καταιθαλώσεις τῶν νεωτέρων τινά Ar. Av. 1261; — Pass., [Τροίας] πυρὶ κατῃθαλωμένης E. Tr. 60; ὑπ’ ἀσβόλου κατῃθαλωμένος all burnt and sooty, Luc. DDeor. 5.4, cf. Artem. 2.10; ἱερῶν καταιθαλουμένων Hp. Ep. 27.

ganz zu Ruß, zu Asche brennen ; δόμους Aesch. frg. 148 ; Ar. Av. 1242, 1248 ; übertr., entflammen, 1261 ; ὃν Ζεὺς κεραυνῷ πυρπόλῳ καταιθαλοῖ Eur. Suppl. 640 ; Ion 215 ; πόλεως πυρὶ κατῃθαλωμένης Troad. 60 ; γαῖαν Lycophr. 1376 ; in Prosa, Luc. D.D. 5.4 ὑπὸ τῆς ἀσβόλου κατῃθαλωμένος, mit Ruß geschwärzt ; Artemid. 2.10.