κατ·αιγίζω (f. att. -ιῶ) s’élancer avec impétuosité, en parl. du vent, de la tempête, de la mer, etc. ESCHL. fr. 181 ; PLUT. Syll. 38 ; εἴς τι, ALEX. (ATH. 338 e) sur qqe ch., contre qqe ch. ; fig. en parl. de maladies, de passions, HPC. 498, 48, etc. ; ANTH. 12, 88 ; au pass. être heurté violemment, être soulevé, bouleversé, ARÉT. p. 36, 38.

Étym. κ. αἰγίς.

rush down like a storm, πρὶν καταιγίσαι πνοὰς Ἄρεως A. Th. 63, cf. Str. 16.4.5, J. AJ 3.5.2, Hld. 1.22; στρόμβος καταιγίζων a rushing roaring sound, A. Fr. 195; ἐκνεφίας καταιγίσας ἐς τὴν ἀγοράν Alex. 46.5; εἰς τοὔψον Id. 247.3; of the sea, AP 10.16.9 (Theaet.); metaph, of pain and sickness, Hp. Morb. 3.7, 16; of love, AP 12.88; of rumour, Ach.Tat. 6.10; of drunken frenzy, τὴν καταιγίζουσαν ἐκ μέθης ζάλην Com.Adesp. 1227. Pass., to be visited by storms, of places, τοῖς βορέαις Str. 7.4.3, cf. 9.3.15; metaph, ὁλκὰς θορύβοις καταιγιζομένη Hld. 5.24; also, of the sea, ὅταν ὑπ’ ἀνέμου καταιγίζηται ὁ πόντος Gal. 6.709.

herabstürmen, stürmisch darauflosfahren ; πρὶν καταιγίσαι πνοὰς Ἄρεος Aesch. Spt. 63 ; ἄνεμοι DS. 5.26 ; Plut. Sull. 38 ; καταιγίζουσα θάλασσα Theaet.Schol. 2 (X.16); Strab. IX.3.15 von einem Berge, καταιγίζει εἰς τὴν πόλιν ; ἡ παραλία τραχεῖα καὶ ὀρεινὴ καὶ καταιγίζουσα 7.4.3 ; übertr., Alexis bei Ath. VIII.338e ; ἔρωτες Ep.adesp. 10 (XII.88).