'ης (ἡ) [ᾰᾰ]
   I chaume, paille, d’où particul. :
      1 tige de blé, de roseau, IL. 19, 222 ; CALL. Del. 283, Cer. 20 ; DH. 5, 13, etc. ;
      2 chaume qui reste après la moisson, p. opp. à θέρος, ARSTT. Meteor. 1, 4, 5 ; ANTH. 11, 36 ; prov. ἐπὶ καλάμῃ ἀροῦν, LYS. (SUID. v° ἐπὶ καλάμῃ) labourer la moisson à peine faite (au risque d’épuiser la terre) ; fig. càd. herbe desséchée, restes flétris ; en parl. de la vieillesse, ARSTT. Rhet. 3, 10, 2 ; καλάμην γέ σ' ὀΐομαι εἰσορόωντα γιγνώσκειν, OD. 14, 214, je pense qu’en voyant le chaume tu peux te représenter (ce qu’a été l’épi), càd. en me voyant vieillard, te représenter (ce que j’ai été jeune) ; Ῥήσου κ. ORACL. (POLYEN 6, 53) les restes de Rhésus ; ἀπὸ τῆς καλάμης τεκμαίρεσθαι, LUC. Alex. 5, juger d’après les restes ;
   II c. λινοκαλάμη, roseau, HLD. 8, 9 ;
   III c. κάλαμος, CALL. fr. 265.

Étym. cf. κάλαμος.

'

ἡ, (v. κάλαμος) stalk, esp.
the stalk or straw of corn, metaph in Hom., αἶψά τε φυλόπιδος πέλεται κόρος ἀνθρώποισιν, ἧς τε πλείστην μὲν καλάμην χθονὶ χαλκὸς ἔχευεν, ἄμητος δ’ ὀλίγιστος, i.e. when there is much straw and little harvest, much slaughter and little profit, Il. 19.222; κ. πυρῶν wheat-straw, Hdt. 4.33; σῖτος σὺν τῇ καλάμῃ ἀποκείμενος X. An. 5.44.27; καλάμαν τε καὶ ἱερὰ δράγματα… ἀσταχύων Call. Cer. 20; prov. of a greedy farmer, πυροὺς ἐπὶ καλάμῃ ἀροῦν to exhaust ground by one corn-crop after another, Lys. Fr. 77; pl., σῖτος ἐπὶ ταῖς κ. D.H. 5.13.
stubble, Arist. Mete. 341b27, PSI 4.380.6 (iii BC), 1 Ep. Cor. 3.12, etc. ; metaph, of an old man, καλάμην γέ σ’ ὀΐομαι εἰσορόωντα γιγνώσκειν thou mayst still, I ween, perceive the stubble (i.e.
the residue) of former strength, Od. 14.214; τὸ γῆρας καλάμη Arist. Rh. 1410b14; τὴν κ. δωρῇ, δοὺς ἑτέροις τὸ θέρος AP 11.36 (Phil.); Ῥήσου κ.
the remains of Rhesus, i.e. his corpse, Orac. ap. Polyaen. 6.53; ἀπὸ τῆς κ. τεκμαίρεσθαι to judge from the remains, Luc. Alex. 5. κολχὶς κ., = λίνον, Call. Fr. 265. = κάλαμος, Hld. 8.9.

ἡ, Halm, bes. Rohr oder Getreidehalm ; σὺν τῇ καλάμῃ ἀπόκειται ὁ σῖτος Xen. An. 5.4.27 ; σῖτον τόν τ' ἐπὶ ταῖς καλάμαις καὶ τὸν ἤδη κατειργασμένον Dion.Hal. 5.13 ; καλάμην τε καὶ ἱερὰ δράγματα ἀσταχύων Callim. Cer. 20 ; sprichwörtlich ἐπὶ καλάμῃ ἀροῦν, Lys. bei Suid., das Land dadurch, daß man immerfort Getreide sät, erschöpfen, so daß es nur Halme ohne Körner trägt. – Uebertr., φυλόπιδος, ἧς τε πλείστην μὲν καλάμην χθονὶ χαλκὸς ἔχευεν Il. 19.222, wie im Orak. bei Polyaen. 6.53. – Die bei der Ernte stehen bleibenden Halme, Stoppeln, Arist. Meteor. 1.4 ; übertr., ἀλλ' ἔμπης καλάμην γέ σ' ὀΐομαι εἰσορόωντα γιγνώσκειν Od. 14.214, ich glaube, du wirst noch die Stoppeln, die Ueberbleibsel früherer Kraft, erkennen an dem altersschwachen Leibe ; Arist. rhet. 3.10 sagt γῆρας καλάμην εἶπεν, ἄμφω γὰρ ἀπηνθηκότα ; Luc. Alex. 5 μειράκιον ἔτι ὢν πάνυ ὡραῖον, ὡς ἐνῆν ἀπὸ τῆς καλάμης τεκμαίρεσθαι ; Philip. 3 (XI.36) τὴν καλάμην δωρῇ, δοὺς ἑτέροις τὸ θέρος, die Stoppeln des Alters, der Jugend, θέρος, entggstzt ; Ῥήσου κ., d.i. sein Leichnam, Or. bei Polyaen. 6.53. – Callim. bei Schol. Pind. P. 4.376, = λινοκαλάμη.

καλάμη, -ης, ἡ
(cf. κάλαμος), [in LXX chiefly for קַשׁ, Exo.5:12, Isa.5:24, al. ;]
a stalk of corn, stubble: 1Co.3:12.†
(AS)