κακόω-ῶ (ao. ἐκάκωσα) [ᾰ] mettre en mauvais état, càd. :
      1 maltraiter, acc. IL. 11, 690 ; OD. 16, 212, etc. ATT. ;
      2 endommager, en parl. de pers. au pass. : κεκακωμένος ἅλμῃ), OD. 6, 137, abîmé par l’eau de mer ; κακοῦσθαι ὑπὸ τῆς πορείας, XÉN. An. 4, 5, 35, être fatigué ou meurtri par la marche ; κακοῦσθαι ἐκ πυρετοῖο, ANTH. 11, 382, être en mauvais état par suite de la fièvre ; fig. mettre dans une situation pénible, rendre malheureux, ESCHL. Pr. 976 ; SOPH. O.C. 261 ; en parl. de choses : δένδρα κακούμενα, TH. C.P. 2, 11, 2, arbres qui souffrent des intempéries ; κακοῦν τὰ κοινά, HDT. 3, 87, compromettre les affaires ; τὸ ναυτικόν, THC. 8, 78, endommager ou perdre la flotte ;
      3 au pass. en parl. de maladies, κακοῦσθαι, devenir pire, s’aggraver, HPC. Mochl. 853, etc.

Étym. κακός.

maltreat, distress, in Hom. always of persons, κεκακωμένοι ἐν Πύλῳ ἦμεν, ἐλθὼν γάρ ῥ’ ἐκάκωσε βίη Ἡρακληείη Il. 11.689; μηδὲ… κάκου κεκακωμένον afflict not the afflicted, Od. 4.754; ἠμὲν κυδῆναι… βροτὸν ἠδὲ κακῶσαι 16.212, cf. 20.99; ὅσοι παθόντες εὖ κακοῦσί μ’ ἐκδίκως A. Pr. 976; κ. [θεὸς] δῶμα Id. Fr. 156; κ. τοὺς ἀναιτίους E. HF 1162; τοὺς Ἀθηναίους Th. 8.32; τὸν δῆμον Lys. 13.91; ἑαυτούς Pl. Mx. 248c; — in Pass., to be in ill plight, be distressed, κεκακωμένος ἅλμῃ befouled with brine, Od. 6.137 (v. supr.); generally, Hdt. 1.170, al., A. Pers. 728 (troch.), S. OC 261, And. 2.16, Th. 4.25; πρὸς θεῶν κακοῦται E. Hel. 268; ἐκάκωτο ὑπὸ τῆς πορείας X. An. 4.5.35; ἐκ πυρετοῖο AP 11.382.1 (Agath.). of things, spoil, ruin, τὰ κοινά Hdt. 3.82; τὸ ναυτικόν Th. 8.78; of the air, injure a plant, Thphr. CP 2.11.2; τὰ κακούμενα τῆς χώρας Aen.Tact. 15.1; Astrol., render unpropitious, Vett.Val. 70.22 (Pass.); physically, injure, paralyse, τὰς ἀρχὰς τῶν νεύρων Gal. 2.690; — Pass., κακοῦται πᾶν τὸ σκέλος deteriorates, Hp. Art. 58.

schlecht machen, übel zurichten, mißhandeln ; ἐκάκωσε (ἡμᾶς) βίη Ἡρακληείη Il. 11.690, μηδὲ γέροντα κάκου κεκακωμένον Od. 4.754 ; Ggstz κυδῆναι 16.212 ; κεκακωμένος ἅλμῃ, durch das Seewasser entstellt, 6.137 ; κακοῦσί μ' ἐκδίκως Aesch. Prom. 978 ; στρατὸς κακωθείς, vernichtet, Pers. 714 ; τὸν κακούμενον ξένον Soph. O.C. 262 ; in Prosa, auch von Sachen, οἱ κακοῦντες τὰ κοινά Her. 3.87 ; ἐκακώθησαν καὶ οἰκοφθορήθησαν 1.196 ; τὸ ναυτικόν Thuc. 8.78 ; verwüsten, 8.32 ; τὸν δῆμον Lys. 15.91 ; καὶ ἀποκτιννύναι Plat. Polit. 301d ; ὀρφανόν Legg. XI.928c ; Sp. Vgl. κάκωσις.

κακόω, -ῶ
(< κακός), [in LXX chiefly for רָעַע hi., עָנָה pi. ;]
__1. to ill-treat, afflict, distress: with accusative of person(s), Act.7:6, 19 12:1 18:10, 1Pe.3:13.
__2. (not in cl.), to embitter (Psa.106:32): Act.14:2,†
(AS)