καθ·ομιλέω-ῶ [ᾰῑ]
      1 se concilier par des relations, par des entretiens : τινα, ARSTT. Pol. 5, 11, 33 ; PLUT. M. 52 e ; APP. Civ. 5, 63, qqn ;
      2 p. ext. se concilier : τοὺς καιρούς, ATH. 513 b, se rendre les circonstances favorables, càd. s’accommoder aux circonstances ;
      3 au pass. être reçu dans le commerce habituel, être d’usage commun : δόξα καθωμιλημένη, POL. 10, 5, 9, opinion reçue ; καθωμίληται ἡ λέξις, PHRYN. p. 353, c’est une locution usuelle, d’où proverbiale.

conciliate by daily intercourse, win the favour of, τοὺς γνωρίμους Arist. Pol. 1315b4, cf. Plu. 2.52e, Caes. 15, App. BC 5.63; c. dat., κ. τῷ πλήθει (nisi leg. τὰ πλήθη) D.S. 14.70; κ. τοὺς καιρούς Ath. 12.513b, v.l. in Sch. Ar. Ra. 1001, v.l. in Suid. s.v. ἀγχίστροφοι (nisi leg. τοῖς καιροῖς, as in Sch. Ar. Ra. 47, 546); — Pass., ὑπὸ Δημάδου καθομιληθείς D.S. 16.87. Pass., to be used in daily intercourse, to be current, esp. in pf. part. Pass., ἡ καθωμιλημένη δόξα Plb. 10.5.9; κ. φράσεις Phld. Rh. 1.161S. ; κ. ὄνομα Alex.Aphr. in Mete. 7.9, cf. Antig. Mir. 8; also Σαρδόνιος γέλως καθωμίληται has become a proverb, Dsc. Alex. 14; c. dat., νόμοι οὐ μένοι τῷ τῶν πολλῶν ἔθει which have nothing to do with…, Max.Tyr. 23.2.

[ῑ], = ὁμιλέω, Sp., bes. durch seinen Umgang, durch Unterhaltung zu gewinnen suchen, für sich einnehmen, τινά, τοὺς μὲν γνωρίμους καθομιλεῖν, τοὺς δὲ πολλοὺς δημαγωγεῖν Arist. Pol. 5.11 ; Ath. XII.535e ; τοὺς καιρούς, sich in die Zeit schicken, ibd. 513b u. sonst ; pass., Φίλιππον ὑπὸ τοῦ Δημάδου καθομιληθέντα ταῖς Ἀττικαῖς χάρισιν DS. 16.87. – Aber ἡ καθωμιλημένη δόξα περὶ αὐτοῦ ist die über ihn verbreitete Ansicht, Pol. 10.5.9 ; so bei Gramm. καθωμίληται ἡ λέξις, ist gebräuchlich, Greg.Cor. p. 353 ; auch von dem, was sprichwörtlich geworden.