οῦ (ὁ) [κᾰ]
   I purification, d’où :
      1 purification au sens mor. PLAT. Rsp. 364 e ; particul. purification religieuse, SOPH. O.R. 1228 ; p. suite, purification au moyen d’un sacrifice expiatoire, ESCHL. Ch. 968, etc. ; SOPH. O.R. 99 ; καθαρμὸν τίθεσθαι, SOPH. O.C. 466 ; θύειν, EUR. I.T. 1352, accomplir un sacrifice expiatoire ; καθαρμὸν τῆς χώρης ποιεῖσθαί τινα, HDT. 7, 197, sacrifier qqn comme victime expiatoire pour le pays ; à Rome, κ. ποιεῖσθαι τῆς δυνάμεως, POL. 22, 24, 9 ; PLUT. Cæs. 43, traduct. du lat. lustrare exercitum ;
      2 particul. le premier degré d’initiation aux mystères d’Éleusis, PLAT. Phæd. 69 c, etc. ;
      3 au pl. chants de purification pour les sacrifices, ATH. 620 d ;
   II t. de méd. purification, menstrues, ARSTT. H.A. 7, 10, 6 ; PLUT. M. 134 d.

Étym. καθαίρω.

ὁ, (< καθαίρω) cleansing, purification, from guilt, νίψαι καθαρμῷ τήνδε τὴν στέγην S. OT 1228; hence, purificatory offering, atonement, expiation, καθαρμὸν τῆς χώρης ποιέεσθαί τινα Hdt. 7.197; freq. in pl., μύσος ἐλαύνειν καθαρμοῖς A. Ch. 968 (lyr., dub.l.), cf. Th. 738, Eu. 277, 283, Berl.Sitzb. 1927.156 (Cyrene); sg., S. OT 99; θοῦ νῦν καθαρμὸν δαιμόνων make an offering to avert their wrath, Id. OC 466; καθαρμὸν θύειν E. IT 1332; λύσεις τε καὶ καθαρμοὶ ἀδικημάτων Pl. R. 364e; ὁ περὶ τὴν διάνοιαν κ. Id. Sph. 227c; κ. ποιεῖσθαι τῆς δυνάμεως, Lat. lustrare exercitum, Plb. 21.41.9, Plu. Caes. 43; of the Roman lustrum, D.H. 4.22; κ. ὅπλων, σάλπιγγος, = Lat. armilustrium, tubilustrium, Lyd. Mens. 4.34, 60.
purificatory rite of initiation into mysteries, Pl. Phd. 69c, Phdr. 244e; ἀνιστὰς ἀπὸ τοῦ καθαρμοῦ D. 18.259, cf. Plu. 2.47a; hence in pl., as title of poem by Empedocles, Ath. 14.620d; by Epimenides, Suid. s. h. v.
purgation by ordeal, PMagLond. 46.180, 196.
purging, evacuation, discharge, Arist. HA 587b1, Plu. 2.134d. metaph, purge, clearance of unhealthy animals, Pl. Lg. 735b. = κάθαρμα 1.2, Plu. 2.518b.

ὁ, das Reinigen, die Reinigung, bes. von Schuld u. Verbrechen, Sühnung, auch Sühnopfer u. alle zu feierlichen Entsühnungen nötigen Gebräuche ; ὅταν ἀφ' ἑστίας μύσος πᾶν ἐλάσῃ καθαρμοῖσιν ἀτᾶν ἐλατηρίοις Aesch. Ch. 962, vgl. 1005 ; καθαρμοῖς ἠλάθη χοιροκτόνοις Eum. 273 ; Spt. 720 ; Soph. O.R. 99, 1228 ; θοῦ νῦν καθαρμὸν τῶνδε δαιμόνων, versöhne sie, O.C. 467 ; καθαρμὸν θύειν Eur. I.T. 1332, vgl. Bacch. 77 ; καθαρμὸν τῆς χώρης ποιεῖσθαί τινα, Einen als Sühnopfer für ein Land schlachten, Her. 7.197 ; λύσεις καὶ καθαρμοὶ ἀδικημάτων Plat. Rep. II.364e ; καθαρμῶν τε καὶ τελετῶν τυχοῦσα Phaedr. 244e ; bes. hieß der unterste Grad der eleusinischen Weihen so, Phaed. 69c. – Auch von der Reinigung der Frauen, Arist. H.A. 7.10, vom Purgieren, Plut. san.tu. 134d.