[ᾰᾰ]
      1 être propre, PLAT. Phædr. 58 b, Leg. 759 c ;
      2 être pur, se conserver pur : τινός, PLAT. Ep. 356 e ; ἀπό τινος, PLAT. Phæd. 67 a, de qqe ch. (faute, reproche, etc.) ; particul. en parl. de fautes de style, de goût, de langage, DH. Lys. 2 ; t. de gr. être pur, en parl. d’une voyelle précédée d’une autre voyelle, DRAC. 14, 20 ; 23, 22 ; DYSC. Pron. 386.

(< καθαρός) to be clean or pure, Pl. Phd. 58b, Lg. 759c, Phld. Lib. p. 9O., Porph. Abst. 4.6; of sifted grain, PPetr. 2 p. 2 (iii BC); c. gen., to be clean or free from, φόνου Pl. Ep. 357a; [κακιῶν] Phld. Rh. 1.218S. ; ἁμαρτημάτων Plu. Cat. Mi. 24; ὀνείδους Luc. Am. 22; κ. πυρετοῦ to be free from fever, Gal. 7.503; hence ἡμέραι καθαρεύουσαι ibid. ; κ. ἀπ’ αὐτοῦ (sc. τοῦ σώματος) Pl. Phd. 67a; κ. γνώμῃ to be pure or clean in mind, Ar. Ra. 355; περί τι Plb. 6.56.15.
Rhet., of a writer, to be pure, correct in language, κ. τὴν διάλεκτον D.H. Lys. 2; οἱ καθαρεύοντες purists, Hdn. Gr. 2.224.
Gramm., to be preceded by a vowel, to be ΄pure’ (cf. καθαρός I. 5b), A.D. Pron. 99.24, Theodos. Can. p. 70H. ; contain a ΄pure’ syllable, Hdn. Gr. 2.923, Id. ap. Eust. 1859.13.

rein sein, sich rein, unbefleckt halten ; ὅστις γνώμῃ μὴ καθαρεύει Ar. Ran. 355 ; Plat. Phaed. 58b ; οἴκησις Legg. VI.759c ; φόνου καθαρεύων καὶ δεσμοῦ καὶ φυγῆς Ep. VIII.356e ; ἁμαρτημάτων Plut. Cat. min. 24 ; ὀνείδους Luc. am. 22 ; τῶν οὐ καθαρευόντων Dem. 59.78 ; καθαρεύειν περί τι, sich in Beziehung auf Etwas rein halten, Pol. 6.56.15. – Vom Styl, Dion.Hal. Lys. 2 ; ὧν καθαρευτέον, wovon man frei sein muß, Luc. conscr. hist. 6.

to be clean or pure , (Plato Philosophus): —;with genitive to be clean or free from guilt, (Plutarch); also, κ. ἀπ᾽ αὐτοῦ (i.e. τοῦ σώματος); (Plato Philosophus); also, καθ. γνώμῃ to be pure or clear in mind, (Aristophanes Comicus) (ML)