καθ·έρπω (impf. καθεῖρπον ; pour les autres temps, on se sert de καθερπύζω) descendre en rampant, se glisser en bas, en parl. d’un animal, SOPH. fr. 110 ; p. ext. en parl. d’un duvet de barbe naissante, XÉN. Conv. 4, 23.

Étym. κ. ἕρπω.

aor.1 καθείρπυσα Ar. Ra. 485: — creep, steal down, ἀπ’ ὀρθίων πάγων καθεῖρπεν ἔλαφος S. Fr. 89; καθέρπυσόν νυν ἐς Κεραμεικόν Ar. Ra. 129, cf. 485; metaph, παρὰ τὰ ὦτα ἄρτι ἴουλος καθέρπει X. Smp. 4.23.
return from exile, SIG 306.54 (Delph., from Tegea, iv BC); in this signf. the aor. part. is κατενθών ib. 4; pf. part. κατηνθηκώς ib. 39. — {but cf. κατ-έρχομαι}

(ἕρπω), herunterschleichen, -gehen ; ἀπ' ὀρθίων πάγων καθεῖρπεν ἔλαφος Soph. frg. 110 ; αὐτῷ παρὰ τὸ ὦτα ἄρτι ἴουλος καθέρπει, der Milchbart zieht sich an der Wange herab, Xen. Symp. 4.23. Vgl. das simplex.