(impf. ἔκαιον, att. ἔκαον [ᾱ], f. καύσω ; ao. ἔκαυσα ; pf. inus. ; pass. f. καυθήσομαι, ao. ἐκαύθην, ao.2 ἐκάην, pf. κέκαυμαι, pl.q.pf. ἐκεκαύμην) :
      1 allumer : πῦρ, IL. 15, 97 ; OD. 9, 231, du feu ; πυρὰ πολλά, IL. 9, 77, des feux nombreux ; σέλας καιομένοιο πυρός, IL. 19, 376, la lueur du feu qui brûle ; πυραὶ νεκύων καίοντο, IL. 1, 52, les bûchers des morts étaient allumés ; en parl. de météores, ARSTT. Meteor. 1, 4, 1 ;
      2 faire brûler, consumer par le feu : ὀστέα, HÉS. Th. 557 ; νεκρούς, IL. 21, 343, 357, des ossements, des morts ; en parl. de médecins, HPC. Art. 787, etc. joint à τέμνειν (v. ce mot) ; en parl. de la guerre, joint à τέμνειν, XÉN. Hell. 4, 2, 15 ; à πορθεῖν, XÉN. Hell. 6, 5, 27 ;
      3 brûler, en parl. simpl. d’une chaleur extrême, particul. du soleil, HDT. 3, 104 ; PLAT. Crat. 413 b, etc. ; du froid, XÉN. Cyn. 8, 2 ; ARSTT. Meteor. 4, 5, 5 ; p. ext. de la fièvre, THC. 2, 49 ;
      4 fig. consumer (d’amour, de colère, etc.) surt. au pass. être brûlé, brûler, AR. Lys. 8 ; PLAT. Leg. 783 a, etc. ; τινός, HERMÉS. (ATH. 598 a) d’amour pour qqn ;

Moy. καίομαι (f. καύσομαι, ao. épq. κηάμην) allumer pour soi : πῦρ, IL. 9, 88, etc. ; OD. 16, 2, du feu.

➳ Dans les inscr. att. seul. καίω (non κάω) CIA. 1, 9, 17 (464/457 av. J. C) ; v. Meisterh. p. 142, 24. Prés. inf. épq. καιέμεν, IL. 14, 397. Fut. rare καύσομαι, AR. Pl. 1054. Ao. épq. ἔκηα, IL. 1, 40, etc. ; OD. 19, 366 (3 sg. κῆεν, IL. 21, 349 ; 3 pl. κεῖαν, A.RH. 1, 588), d’où impér. κῆον, OD. 21, 176 ; sbj. 1 pl. épq. κήομεν (p. κήωμεν) IL. 7, 377, 396 ; opt. 3 sg. κήαι, IL. 21, 336 ; 3 pl. κήαιεν, IL. 24, 38 ; inf. κῆαι, OD. 15, 97 ; part. κήας, OD. 9, 231 ; pl. κέαντες, ESCHL. Ag. 840. Pass. prés. impér. 2 sg. épq. καίεο, OD. 24, 67 ; ao.2 inf. épq. καήμεναι, IL. 23, 210. De cet ao. fut. réc. καήσομαι, SIB. 3, 507.

Étym. th. καυ- pour *καϝ-, p.-ê. de la R. indo-europ. *keh₂u-, brûler.

Att. κάω [α], impf. ἔκαιον Od. 9.553, Att. ἔκαον, Ep. καῖον Il. 21.343; fut. καύσω X. Cyr. 5.44.21, (ἐπι-) Pl.Com. 186.4, (κατα-) Ar. Lys. 1218; also καύσομαι Id. Pl. 1054; aor.1 ἔκαυσα Id. Pax 1088, Th. 7.80 (bis), Pl. Grg. 456b, etc. ; Ep. ἔκηα (certain Act. and Med. forms have κει- in codd. of Hom., v. infr.), ἔκηα Il. 1.40, al. ; 3 sg. ἔκηε(ν) 22.170, 24.34, al. ; unaugm. κῆεν 21.349; 3 pl. ἔκηαν (v.l. ἔκειαν) Od. 22.336; imper. κεῖον 21.176 codd. ; 1 pl. subj. κείομεν Il. 7.333 (κατα-), 377, 396 (better attested than κήομεν); opt. κήαι, κήαιεν, 21.336, 24.38; inf. κῆαι Od. 15.97 (v.l. κεῖαι), κατακῆαι 10.533, 11.46, κακκῆαι ib. 74 (v.l. κακκεῖαι); part. κείαντες 9.231, 13.26, Att. κέαντες A. Ag. 849, S. El. 757, (ἐκ-) E. Rh. 97, ἐκκέας Ar. Pax 1133 (lyr.), ἐγκέαντι IG1². 374.96, 261; pf. κέκαυκα (κατα-, προσ-) X. HG 6.5.37, Alex. 124.3; — Med., aor.1 ἐκαυσάμην (ἀν-) Hdt. 1.202, 8.19; Ep. κείαντο, κειάμενοι, Il. 9.88, 234; κειάμενος Od. 16.2, 23.51; — Pass., fut. καυθήσομαι Hp. Nat. Mul. 107, (κατα-, ἐκ-) Ar. Nu. 1505, Pl. R. 362a; late καήσομαι 1 Ep. Cor. 3.15; aor.1 ἐκαύθην Hp. Epid. 4.4, Int. 28, (κατ-) Hdt. 1.19, Th. 3.74; Ep. and Ion. aor.2 ἐκάην [α] Il. 9.212 (κατ-), Od. 12.13, (δί-) Hp. Loc. Hom. 40, (κατ-) Hdt. 2.180; inf. καήμεναι Il. 13.210, καῆναι Parth. 9.8; pf. κέκαυμαι E. Cyc. 457, Th. 4.34, etc., κέκαυσμαι Hp. Int. 28; inf. κεκαῦσθαι Arist. Mete. 343a9. (From *καϜ-yω.)
kindle, πυρὰ πολλά Il. 9.77; πῦρ κείαντες Od. 9.231; πῦρ κῆαι 15.97, etc. ; — Med., πῦρ κείαντο they lighted them a fire, Il. 9.88, cf. 234, Od. 16.2; — Pass., to be lighted, burn, πυραὶ νεκύων καίοντο Il. 1.52; θεείου καιομένοιο 8.135; καιομένοιο πυρός 19.376, cf. Hdt. 1.86, Ar. V. 1372, etc. ; φῶς πυρὸς καόμενον Pl. R. 514b; αἱ φλόγες αἱ καιόμεναι… περὶ τὸν οὐρανόν the meteors which blaze, Arist. Mete. 341b2; of ore, to be smelted, Id. HA 552b10.
set on fire, burn, μηρία, ὀστέα, Od. 9.553, Hes. Th. 557; νεκρούς Il. 21.343; δένδρεα ib. 338; — Pass., νηυσὶν καιομένῃσιν 9.602.
make hot, of the sun, ἀνθρώπους Hdt. 3.104; abs., ibid., Pl. Cra. 413b; [Χείμαρρος] ἠελίῳ κεκαυμένος smelted, AP 9.277 (Antiphil.). of extreme cold, ἡ χιὼν καίει τῶν κυνῶν τὰς ῥῖνας X. Cyn. 8.2, cf. 6.26 (Pass.); κάειν λέγεται… τὸ ψυχρόν, οὐχ ὡς τὸ θερμόν Arist. Mete. 382b8. Pass., of fever-heat, τὰ ἐντὸς ἐκάετο Th. 2.49; metaph, of passion, esp. of love, to be on fire, ἐν φρασὶ καιομένα Pi. P. 4.219; κάομαι τὴν καρδίαν Ar. Lys. 9; ἔρως… ὕβρει καόμενος Pl. Lg. 783a; καίεσθαί τινος (sc. ἔρωτι) Hermesian. 7.37, Charito 4.6, cf. Parth. 14.2; also καομένη Ἑλλάς Greece being in a fever of excitement, Lys. 33.7.
suffer from inflammation, ἐκαύθη ἔσω Hp. Epid. 4.20, cf. 4.
burn and destroy (in war), τέμνειν καὶ κ., κ. καὶ πορθεῖν, waste with fire and sword, X. HG 4.2.15, 6.5.27. of surgeons, cauterize, ὤμους Hp. Art. 11; — in Pass., Id. Aph. 6.60; abs., τέμνειν καὶ κάειν to use knife and cautery, Pl. Grg. 480c, 521e, X. An. 5.8.18, etc. ; rarely reversed, κέαντες ἢ τεμόντες A. Ag. 849.
burn or bake pottery, κανθάρους dub. in Phryn.Com. 15.

att. κάω, obwohl in den mss. häufiger καίω steht, fut. καύσω, aor. ἔκαυσα, ep. ἔκηα, κῆεν, Il. 21.349, conj. κήομεν, 7.377, 396, opt. κήαι, κήαιεν, 21.336, 24.38, inf. κῆαι, Od. 15.97, im med. κήαντο, Il. 9.88, κηάμενοι, 9.234 (in der Od. steht bei Wolf κείαντες, 9.231, 13.26, imper. κεῖον, 21.176, med. κειάμενος, 16.2, 23.54, wo Bekker κήαντες, κῆον, κηάμενος schreibt), auch att. κέας, Aesch. Ag. 849, κέαντες, Soph. El. 747, Hermann emend. für κείας, wie ἐκκέας Ar. Pax 1099 u. Eur. Rhes. 97, perf. κέκαυκα, Xen. Hell. 6.5.37 u. Alexis Ath. IX.383c, aor. pass. ἐκαύθην, Hom. ἐκάην;
brennen, anbrennen, anzünden, πυρὰ πολλά Il. 9.76, öfter ; aor. I. med. für sich anbrennen, a.a.O.; gew. verbrennen, δένδρεα 21.337, νεκρούς 21.343 ; μηρί' ἔκαιον, beim Opfer, Od. 9.553, wie καίουσ' ὀστέα λευκὰ θυηέντων ἐπὶ βωμῶν Hes. Th. 557 ; pass. verbrannt werden, brennen, πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί Il. 1.52, φλὸξ θεείου καιομένοιο 8.135, wie σέλας καιομένοιο πυρός 19.376 ; πυρὶ καιόμενος Pind. P. 3.102, wie πυρὶ καυθεῖσα N. 10.35 ; ἱερῶν καυθέντων κατὰ νόμον Plat. Legg. VII.800b ; σβεννύναι τὸ καιόμενον πῦρ Her. 1.86 ; ἐν ἀγορᾷ τοῖς θεοῖς δὰς καίεται Ar. Vesp. 1372 ; καομένων τῶν λαμπάδων Thesm. 280 ; von einem Gießbache, κεκαυμένος ἡλίῳ, ausgetrocknet, Antiphil. 31 (IX.277). Uebertr., von der Kälte, wegen der ähnlichen Empfindung, die sie verursacht, ἡ χιὼν καίει τῶν κυνῶν τὰς ῥῖνας, er macht, daß die Nasen erfrieren, Xen. Cyn. 8.2 ; Arist. Meteor. 4.5 ἐνίοτε γὰρ καὶ κάειν λέγεται καὶ θερμαίνειν τὸ ψυχρόν, οὐχ ὡς τὸ θερμόν, ἀλλὰ τῷ συνάγειν καὶ ἀντιπεριϊστάναι τὸ θερμόν. Von Fieberhitze, Hippocr. – Sehr gew. ist die Vrbdg τέμνειν καὶ καίειν, als die beiden Haupttätigkeiten der alten Aerzte, die sie bei Verwundungen anwandten ; auch übertr. gebraucht, Plat. Gorg. 480c, 521a, Polit. 293b ; κέαντες ἢ τεμόντες πειρασόμεσθα πῆμ' ἀποτρέψαι νόσου Aesch. Ag. 823 ; οἱ ἰατροὶ τέμνουσι καὶ καίουσιν ἐπ' ἀγαθῷ Xen. An. 5.8.18 ; Mem. 1.2.54 ; Sp.
Uebertr. von Leidenschaften, wie Zorn, κάομαι τὴν καρδίαν Ar. Lys. 9 ; bes. von Liebe, ἐν φρεσὶ καιομέναν Pind. P. 4.219 ; πόθος ἔκαυσέ με ἑταίρης Ep.adesp. 11 (XII.90); καίεσθαί τινος, von Liebe zu Einem entflammt sein, Hermesian. bei Ath. XIII.598a.

καίω
[in LXX for בָּעַר, יָקַד, שָׂרַף, etc. ;]
__1. to kindle, light: with accusative, λύχνον, Mat.5:15; pass., to be lighted, to burn: ptcp., Luk.12:35, Rev.4:5 8:10 19:20; πυρί Heb.12:18, Rev.8:8 21:8; metaph., Luk.24:32, Jhn.5:35.
__2. to burn, destroy by fire: pass., Jhn.15:6, 1Co.13:3.†
(AS)