(τὸ) [ᾰᾱ]
   I tête :
      1 tête, en parl. de l’homme, IL. 22, 74, etc. ; PD. N. 1, 65 ; ESCHL. Eum. 159 ; SOPH. Aj. 308, etc. ; en parl. des animaux, IL. 6, 509 ; SOPH. El. 740 ; périphr. : φίλον κ. ESCHL. Ag. 905, tête chérie, p. être chéri ; Οἰδίπου κ. SOPH. O.R. 40, 1207, tête d’Œdipe, p. Œdipe ;
      2 cime d’arbre, SOPH. fr. 24, ou de montagne, HÉS. Th. 42 ;
   II p. ext. visage, aspect, SOPH. El. 1310, O.C. 285.

➳ Les formes de ce nom procèdent de trois thèmes :
      1 καρα- [ᾰᾱ] ion. et épq. κάρη [ᾰ], d’où viennent le nom., l’acc. sg. κάρα [ᾰᾱ] ESCHL. Eum. 159 ; SOPH. Aj. 308, etc. ; ion. et épq. κάρη [ᾰ] IL. 2, 11, etc. ; OD. 1, 90, etc. ; le dat. κάρᾳ, ESCHL. Ch. 227, etc. ; ion. κάρῃ, THGN. 1018 ; le plur. nom. κάρα [ρᾱ] HH. Cer. 12 ; ion. κάρη, IL. 10, 259 ; voc. κάρα [ρᾱ] SANNYR. (ATH. 286 c). Les poètes postér. déclinent κάρη comme s’il était d’un th. fém. : gén. κάρης, MOSCH. 4, 74 ; CALL. fr. 125 ; acc. κάρην, DP. 562 ; NIC. Th. 131. ;
      2 καρητ- [ᾰ], d’où gén. sg. κάρητος, IL. 15, 75 ; dat. κάρητι, OD. 6, 230 ; dat. plur. κάρησι, TRIPHIOD. 602. ;
      3 καρηατ- [ᾰᾰ] p. καρηαρτ-, d’où nom. κάρηαρ, ANTIM. 76 Kinkel ; gén. καρήατος, IL. 23, 44, dat. καρήατι, IL. 19, 405 ; plur. nom. et acc. καρήατα, IL. 11, 309 ; le th. καρα-, καρη- paraît être une forme apocopée ou contracte du th. καρητ-, le dat. κάρᾳ représentant *καραϊ de *καρατι, le plur. κάρα [ρᾱ] représentant *καραα de *καρατα ; καρητ- lui-même paraît être une contraction de καρηατ-.

Étym. indo-europ. *ḱrh₂-(e)s-n-, tête ; cf. κάρα², κάρη, κράς et κάρ¹.

(ἡ) seul. acc. κάραν, ES. 94 de Furia (d’ord. sous la forme ion. κάρη) v. κάρα.

Ep. and Ion. κάρη [α], τό, poet. for κεφαλή, Luc. Lex. 5: — head, of men or animals, πολιόν τε κάρη πολιόν τε γένειον Il. 22.74; ὑψοῦ κάρη ἔχει [ἵππος] 6.509; περὶ πόδα περὶ κάρα from head to foot, A. Eu. 165 (lyr.); metaph, ἐν δ’ ἐμῷ κάρᾳ θεός μ’ ἔπαισεν S. Ant. 1272, cf. OC 564; of the face, γέλωτι φαιδρὸν κ. Id. El. 1310; μου κ. τὸ δυσπρόσοπτον Id. OC 285.
peak, top, κάρη νιφόεντος Ὀιύμπου Hes. Th. 42; of a tree, S. Fr. 23; edge, brim of a cup, Eub. 56.6. in Trag., as periphr. for a person, Οἰδίπου κάρα, i.e. Οἰδίπλους, S. OT 40, 1207 (lyr.); αὐτάδελφον Ἰσμήνης κ. Id. Ant. 1; ὦ κασίγνητον κ., for ὦ κασίγνητε, Id. El. 1164; ὦ φίλον κ. Id. OC 1631; φίλον κ. A. Ag. 905. — Hom. uses nom. acc. κάρη, gen. dat. κάρητος, κάρητι, Od. 6.230, Il. 15.75; also καρήατος, καρήατι, 23.44, 19.405, nom. pl. καρήατα 11.309 (whence was formed nom. sg. κάρηαρ, Antim. 76); acc. pl. κάρη Il. 10.259 (but perh. sg.), nom. acc. pl. κάρα Sannyr. 3, perh. S. Ant. 291; κάρα ἐξεπεφύκει h.Cer. 12; dat. pl. κάρησι f.l. in Tryph. 602; — post-Homeric Poets inflected κάρη as if it were of decl. 1, gen. κάρης Mosch. 4.74, Call. Fr. 125; dat. κάρῃ Thgn. 1024, Nic. Th. 249; acc. κάρην D.P. 562, Nic. Th. 131; Trag. dat. κάρᾳ with neut. Prons., A. Ch. 230, etc. ; late acc. κάραν Anacreont. 50.9.
(Cf. Skt. śiras (neut.) ΄head΄, gen. śīrṣṇás, abl. śīrṣatás ; κάρηνα (fr. καρασν-α) and κράατα (perh. fr. κρασ-ṇ-τα) are forms of this word, v. κάρηνον, κράς, κρανίον ; cogn. with Lat. cerebrum (fr. ceres-ro-), ONorse hjarne ΄brain΄, and prob. κέρας, κόρση.)

ἡ, tame goat (Cret.), Hsch. ; also, fig, Id.

[ρᾱ], τό, ion. u. ep. κάρη, nur im nom. u. acc., das Haupt ; πολιόν τε κάρη, πολιόν τε γένειον Il. 22.74 ; μηκέτ' ἔπειτ' Ὀδυσῆϊ κάρη ὤμοισιν ἐπείη 2.259 ; von Pferden, 6.509 ; ποικίλον κάρα δρακόντων φόβαισι, das Haupt der Medusa, Pind. P. 10.46 ; Tragg., οὔ φημ' ἀλύξειν ἐν δίκῃ τὸ σὸν κάρα λευσίμους ἀράς Aesch. Ag. 1598, περὶ πόδα, περὶ κάρα, Eum. 159, in der Anrede, νῦν δ' ἐμοὶ φίλον κάρα, ἔκβαιν' ἀπήνης, liebes Haupt, Ag. 879, wie Soph. ὦ κράτιστον Οἰδίπου κάρα O.R. 40, ὦ κασίγνητον κάρα El. 1155, vgl. Ant. 906 (Eur. Or. 237, I.T. 983); von Tieren, κάρα προβάλλων ἱππικῶν ὀχημάτων El. 730 ; αἰγείρου frg. 24 ; γέλωτι φαιδρὸν κάρα El. 1310, wo bes. an das Gesicht zu denken ist ; κάρα τὸ δυσπρόσοπτον O.C. 286 ; τὸ πάλλευκον κάρα Eur. Hec. 600 ; σὸν καταιδοῦμαι κάρα Or. 681 ; ἰλιγγιῶ κάρα λίθῳ πεπληγμένος Ar. Ach. 1178 ; sp.D. oft. – Dazu haben die Tragg. den dat. κάρᾳ, maskulinisch, für κάρατι, συμμέτρου τῷ σῷ κάρᾳ Aesch. Ch. 225 ; Soph. O.C. 570, Ant. 1257, El. 437 ; Eur. Med. 1371, Herc.Fur. 465 ; κάρῃ Theogn. 1018. – Die Gramm. führen auch den gen. κάρας an ; den acc. κάραν haben Anacr., πολιαὶ στέφουσι κάραν 50.9, u. a.Sp., wo es dann als fem. betrachtet wird, Qu.Sm. 11.58 ; τὴν κάρην Callim. frg. 125 ; κάρης Mosch. 4.74 ; Nic. Th. 131 Dion.Per. 562. – Plur., ἑκατὸν κάρᾱ ἐξεπεφύκει H.h. Cer. 12, womit man ὦ βατίδες, ὦ γλαύκων κάρα vergleichen kann, Sannyrio bei Ath. VII.286c, für κάρατα. – Außerdem gehören dazu die Formen gen. κάρητος, Od. 6.230, 23.157, u. καρήατος, Il. 23.44, dat. κάρητι, Il. 15.75, u. καρήατι, 19.405, 22.205, dat. plur. κάρησι, Tryphiod. 602, acc. plur. καρήατα, Il. 11.309, wozu die Gramm. einen eigenen nom. κάρηαρ angenommen haben. – Vgl. ΚΡαΣ u. κάρηνον.