θρηνέω-ῶ :
      1 intr. se lamenter, OD. 24, 61 ; ESCHL. Ag. 1541, Ch. 926 ; AR. Nub. 1260 ; PLAT. Ap. 38 d ; ISOCR. 155 a ; PLUT. M. 23 b, 78 a ; souv. avec un acc. γόον θρ. ESCHL. fr. 420 ; ἀοιδήν, IL. 24, 722 ; ᾠδάς, SOPH. Aj. 631, etc. pousser un gémissement, faire entendre un chant, des chants plaintifs ; impers. au pass. ; ἱκανῶς τεθρήνηται, LUC. Cat. 20, c’est assez de gémissements ;
      2 tr. se lamenter sur : τινα, SOPH. El. 94 ; EUR. fr. 452 ; τι, ESCHL. Pr. 615 ; PLAT. Phæd. 85 a, sur qqn, sur qqe ch.

➳ Impf. poét. θρήνεον, OD. 24, 61 ; IL. 24, 722 (dissyll.) ; dor. ἐθρήνευν, THCR. Idyl. 7, 74.

Étym. θρῆνος.

fut. -ήσω A. Ag. 1541 (anap.), S. Aj. 632 (lyr.); aor.1 -ησα E. Tr. [111]; — Med. (v. infr. 2); impers. in pf. Pass. (v. infr.); (< θρῆνος):
sing a dirge, wail, Μοῦσαι δ’ ἐννέα πᾶσαι ἀμειβόμεναι ὀπὶ καλῇ θρήνεον Od. 24.61; τίς ὁ θρηνήσων ; A. Ag. l.c. ; τίς… ἔσθ’ ὁ θρηνῶν ; Ar. Nu. 1260; θ. πρὸς τύμβον A. Ch. 926; θ. καὶ ὀδύρεσθαι Pl. Ap. 38d; πρὸς σφᾶς αὐτούς Isoc. 8.128; c. acc. cogn., στονόεσσαν ἀοιδὴν… ἐθρήνεον were singing a doleful dirge, Il. 24.722; γόον θ. A. Fr. 291; ὀξυτόνους ᾠδάς S. Aj. l.c. ; ἐπῳδάς ib. 582; ὕμνους, of the nightingale, Ar. Av. 211 (lyr.); φθόγγους ἀλύρους Alex. 162.7; — Pass., ἅλις μοι τεθρήνηται γόοις S. Ph. 1401; ἱκανῶς τεθρήνηται Luc. Cat. 20. c. acc., bewail, θ. πόνους A. Pr. 615; τὸν θάνατον Pl. Phd. 85a; ὅσα τὸν… ἐμὸν θρηνῶ πατέρα S. El. 94 (anap.), cf. 530, Ev. Luc. 23.27, etc. ; τὸν φύντα E. Fr. 449; — so also Med., ἄκος γὰρ οὐδὲν τόνδε θρηνεῖσθαι A. Pr. 43; — Pass., to be lamented, S. Aj. 852, Fr. 653.

wehklagen ; absolut, Od. 24.61 ; Aesch. Pers. 672, καὶ ὀδύρεσθαι Plat. Apol. 36d ; häufiger mit acc., sowohl στονόεσσαν ἀοιδήν, Il. 24.722, einen Trauergesang anstimmen, ὀξυτόνους ᾠδάς, Soph. Aj. 619, φθόγγους ἀλύρους, Alexis Ath. II.55a, als auch τοὺς ἐμοὺς πόνους, beklagen, Aesch. Prom. 918, τὸν πατέρα, Soph. El. 94, 520, τὸν θάνατον, Plat. Phaedr. 85a ; Sp., wie Luc. Halc. 1, ἱκανῶς τεθρήνηται Catapl. 20. – Πρὸς τύμβον Aesch. Ch. 913, πρὸς σφᾶς αὐτούς Isocr. 8.128.

θρηνέω, -ῶ
(< θρῆνος), [in LXX chiefly for יָלַל hi., also for קַיִן pit., etc. ;]
__1. intrans., to lament, wail: Mat.11:17, Luk.7:32, Jhn.16:20.
__2. Trans., to bewail: with accusative of person(s), Luk.23:27.†
SYN.: κλαίω, κόπτομαι, λυπέομαι, πενθέω (see Tr., Syn., lxv). (AS)