(f. θραύσω, ao. ἔθραυσα ; pass. ao. ἐθραύσθην, pf. τέθραυσμαι) :
      1 briser, broyer, HDT. 1, 174 ; στόλον, ESCHL. Pers. 416, une flotte ; σάρκας, EUR. Hipp. 1239, déchirer les chairs ; fig. δύναμιν, PLUT. Alc. 23 ; ἐλπίδα, HDN 3, 2, 4, briser la puissance, l’espérance ; τὴν ψυχήν, AR. Av. 466, fléchir l’âme ;
      2 froisser (le poil du cou) d’un chien, en parl. d’un collier, XÉN. Cyn. 6, 1 ; de plumes d’ailes, PLAT. Phædr. 248 b.

➳ Impf. itér. θραύεσκον, ORPH. Lith. 120.

Ep. impf. θραύεσκον Orph. L. 140; fut. -σω Ar. Av. 466; aor.1 ἔθραυσα S. El. 745, E. HF 779 (lyr.); — Pass., fut. θραυσθήσομαι Gal. 10.624; aor. ἐθραύσθην (v. infr.), (κατ-) Pl. Ti. 56e; pf. τέθραυσμαι Thphr. Sens. 11, (συν-) X. Ages. 2.14, (παρα-) Pl. Lg. 757e (v.l. -τεθραυμένον) :
break in pieces, shatter, Simon. 57, A. Pers. 196, 416, Tim. Pers. 99, etc. ; θ. σάρκας E. Hipp. 1239; — Pass., θραυομένης τῆς πέτρης flying into pieces, Hdt. 1.174; σίδηρον θραυσθέντα καὶ ῥαγέντα S. Ant. 476; πτερὰ θραύονται have their wings broken, Pl. Phdr. 248b. metaph, break down, enfeeble, μὴ θραύσαι (-σοι codd.) χρόνος ὄλβον Pi. O. 6.97, cf. E. HF 779 (lyr.); διάτορον σφραγῖδα θ. στόματος Tim. Pers. 160; ἔπος…, ὅ τι τὴν τούτων θραύσει ψυχήν Ar. Av. 466; θ. τὴν δύναμιν Plu. Alc. 23; ἐλπίδα, etc., Hdn. 3.2.2, etc. ; θ. τι τῶν ἐκ χρόνου φυλασσομένων δικαίων Supp.Epigr. 1.329.45 (Istrus, i AD), cf. Onos. 32.10; — Pass., πόθος θραυσθείς Asp. ap. Ath. 5.219e; θραυόμενος τὸν λογισμόν, Lat. animo fractus, Plu. Ant. 17; θραυσθῆναι ἐπί τινα to be grieved for…, LXX 1 Ki. 20.34. — Rare in Att. Prose.

perf. u. aor. pass. τέθραυσμαι, ἐθραύσθην, zerbrechen, zerschmettern ; θραυομένης τῆς πέτρης Her. 1.174 ; ζυγόν, τὸν κωπήρη στόλον, Aesch. Pers. 192, 408 ; ξύλον, ἄξονος μέσας χνόας, Soph. Phil. 294, El. 735, der θραυσθέντα καὶ ῥαγέντα σίδηρον vrbdt, Ant. 472 ; σκάφος, auch σάρκα, Eur. Hel. 1560, Hippol. 1237 ; θραυσθέντες δίφροι Suppl. 713 ; auch in Prosa, bes. Sp.; – übertr., χρόνος ὄλβον Pind. Ol. 6.97 ; vgl. Eur. Herc.Fur. 780 ; ἔπος θραύσει ψυχήν Ar. Av. 464, Schol. πραϋνεῖ ; in sp. Prosa, δύναμιν, ἐλπίδα u. ä., Plut. Alc. 23, Hdn. 3.2.4 ; θραυόμενος τὸν λογισμόν entgeggstzt dem ἐρρωμένος, animo fractus, Plut. Ant. 17.

θραύω
[in LXX for 1,21 (Deu.28:33, Isa.42:4 58:6), etc. ;]
to break in pieces, shatter; metaph., to break down: Luk.4:18 (LXX).†
(AS)