ή, όν :
      1 mortel, sujet à la mort, HÉS. Th. 967 ; XÉN. Conv. 8, 29, etc. ; p. opp. à θεός, IL. 22, 9, etc. ; ESCHL. Pers. 749 ; PLAT. Crat. 398 d, etc. ; à θεῖος, PLAT. Conv. 202 e ; à ἀθάνατος, OD. 5, 212 ; PLAT. Conv. 803 d ; θνητὸν γένος, PLUT. Tim. 69 d, la race mortelle ; οἱ θνητοί, OD. 19, 593 ; ESCHL. Pr. 38, etc. ; SOPH. El. 860, etc. les mortels ; πάντα τὰ θνητά, HDT. 1, 216 ; 2, 681, toutes les créatures mortelles ;
      2 qui convient aux mortels, de mortel, d’homme, EUR. Bacch. 1069 ; PLAT. Conv. 211 e ; θνατὰ θνατοῖσι πρέπει, PD. I. 4, 20, ce qui est mortel convient aux mortels ; θνητὰ φρονεῖν EUR. Bacch. 394, avoir les sentiments d’un mortel.

• Cp. -ότερος, PORPH. π. ἀποχ. ἐμψ. p. 186 Nauck.

➳ Fém. -ος, EUR. Ion 973, I.A. 901, 1396. — Dor. θνατός [ᾱ] PD. l. c. ESCHL. Pers. 94, Pr. 1551 ; SOPH. O.R. 868, El. 860, etc. ; EPICH. (ARSTT. Rhet. 2, 11, 6).

Étym. θνῄσκω.

ή, όν, also ός, όν E. Ion 973, IA 901, 1396; Dor. θνατός (v. infr.); Aeol. θνᾶτος Sappho Supp. 13.7; (< θνῄσκω): — liable to death, mortal, opp. ἀθάνατος, freq. in Hom., Od. 5.213, al. ; θ. ἄνδρες Hes. Th. 967; οὐδὲν… θνητὸν ἐόν Hdt. 8.98; ζῷα πάντα θ. καὶ φυτά Pl. Sph. 265c; as Subst., θνητοί mortals, Od. 19.593, etc. ; θνηταί mortal women, 5.213; πάντων τῶν θ. of all mortal creatures, Hdt. 1.216, 2.68; εἴ τις φθόγγος (φθόγγον cod., but θ. is only used of living persons) εἰσακούεται θνητῶν παρ’ ᾍδῃ E. HF 491; Comp., ἐν θνητῷ ὄντες, ἔτι θνητοτέρους ἑαυτοὺς ποιοῦντες Porph. Abst. 4.20; Sup., θνητότατος πάντων Plot. 5.1.1. of things, befitting mortals, human, ἔργματα E. Ba. 1069; θνατὰ θνατοῖσι πρέπει Pi. I. 5 (4).16; θνατὰ χρὴ τὸν θνατὸν… φρονεῖν Epich. [263], cf. S. Tr. 473; τὸ δαιμόνιον μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ Pl. Smp. 202e.

(adj. verb. zu θνῄσκω), sterblich, bei Hom. u. Hes. gew. Ggstz von ἀθάνατος, Beiwort der Menschen ; auch allein, substantivisch, der Sterbliche, der Mensch ; eben so die Tragg., von denen Eur. auch θνητὸς οὖσα verbindet, Ion 973, wie I.A. 901 ; φρονοῦσα θνητά, was den Sterblichen ziemt, Soph. Tr. 473 ; ἔργματ' οὐχὶ θνητά, nicht das Werk eines Menschen, Eur. Bacch. 1022 ; Ggstz von θεῖος Plat. Phaedr. 80a, von θεός Symp. 202a ; auch übh. ζῷα πάντα θνητὰ καὶ φυτά, Soph. 265c, wie Her. sagt πάντων τῶν ἡμεῖς ἴδμεν θνητῶν ἐξ ἐλαχίστου μέγιστον, vom Krokodil, 2.68, und vom Pferde πάντων τῶν θνητῶν τὸ τάχιστον 1.216 ; also übh. = lebendes Wesen, das dem Tode verfallen muß.

θνητός, -ή, -όν
(< θνήσκω), [in LXX: Pro.3:13 20:24 (אָדָם), Job.30:23 (חַי), Isa.51:12 (מוּת), Wis.9:14 15:17, 2Ma.9:12, 3Ma.3:29 * ;]
subject to death, mortal: Rom.6:12 8:11, 1Co.15:53-54, 2Co.4:11 5:4.†
(AS)