ή, όν :
      1 posé, établi, EUR. I.A. 251 ;
      2 adopté, adoptif (enfant) PD. O. 9, 95 ; ESCHL. fr. 361 ; θ. παῖδα ποιεῖσθαι, HDT. 6, 57 ; PLAT. Leg. 929 c, adopter un enfant ; θ. γενέσθαι τινί, PLUT. Thes. 13 ; ou ὑπό τινος, APP. Civ. 1, 5, être adopté par qqn.

Étym. vb. de τίθημι.

ή, όν, (< τίθημι) placed, set, E. IA 251 (lyr.); having position, στιγμὴ οὐσία θετός Arist. APo. 87a36.
taken as one΄s child, adopted, Pi. O. 9.62, E. Fr. 359, etc. ; θετὸν παῖδα ποιεῖσθαι Hdt. 6.57, cf. Pl. Lg. 929c; θετὸς γενέσθαι τινί or ὑπό τινος, Plu. Thes. 13, App. BC 1.5; θετός, ὁ, adopted son, dub. in Is. 3.69; θετή adopted daughter, Hsch. ; also θ. πατήρ adoptive father, D.S. 10.11.

Adj. verb. zu τίθημι, gesetzt, festgesetzt, bestimmt, Sp. – Bes. παῖς, υἱός, an Kindes Statt angenommen, adoptiert ; Pind. Ol. 9.67 ; θετὸν παῖδα ποιοῦμαι, ich nehme an Kindes Statt an, Her. 6.57 ; θετὸν υἱὸν ποιήσασθαι Plat. Legg. XI.929c ; Sp., wie Plut. Sol. 7. – Uebh. angenommen, fremd.