ή, όν [ῐ] réglé par les lois divines ou humaines, HH. Cer. 207 ; d’ord. au neutre avec la nég. : οὐ θεμιτόν (ἐστι) PD. P. 9, 75 ; SOPH. O.R. 993, O.C. 1758 ; HDT. 3, 37, etc. ; PLAT. Ap. 30 d, etc. il n’est pas permis par les lois, avec l’inf. ; μηδὲ θεμιτὸν μηδὲ ὅσιον, DÉM. 562, 20, chose qui n’est permise ni par la loi humaine ni par la loi divine ; rar. sans nég. : εἰ θεμιτὸν εἰπεῖν, SEXT. s’il est permis de dire.

➳ θεμιτόν, CIA. 2, 1059, 16 (321 av. J.C.) v. Meisterh. p. 70, 18.

Étym. θέμις.

ή, όν, (< θέμις) allowed by the laws of God and men, righteous, οὐ θεμιτόν [ἐστι], = οὐ θέμις, c. inf., οὐ θ. οἱ ἔφασκε πίνειν οἶνον h.Cer. 207, cf. Pi. P. 9.42, S. OT 993, OC 1758 (anap.), E. Or. 97, Theoc. 5.136, etc. ; in Prose, Hdt. 3.37, 5.72, Pl. Ap. 30d, IG 2.1059.16, 14.1390; μηδὲ θεμιτὸν… μηδ’ ὅσιον D. 21.148; in pl., τὰ μὴ θεμίτ’ ἦν [ἰδεῖν] dub.l. in Call. Lav. Pall. 78. Adv. -τῶς Phot., Suid.

= θεμιστός, gew. mit der Negation, οὐ θεμιτόν, Pind. P. 9.43 ; ἀλλ' οὐ θεμιτὸν γὰρ κεῖσε μολεῖν Soph. O.C. 1755 ; ἦ ῥητόν ; ἢ οὐ θεμιτὸν ἄλλον εἰδέναι ; O.R. 993, wo des Verses wegen θεμιστόν geändert wird ; σοὶ δ' οὐχὶ θεμιτὸν πρὸς φίλον στείχειν τάφον Eur. Or. 97 ; Phoen. 615 ; οὗ δῆτ' ἀνδράσιν οὐ θεμιτὸν εἰσορᾶν ὄργια σεμνὰ θεαῖν Ar. Th. 1150 ; auch in Prosa, gew. mit der Negation, Plat. Phaedr. 256d, Gorg. 497c, Phaed. 61c, u. einzeln bei Sp., οὐ θεμιτὸν εἶναι χωλὸν γενέσθαι βασιλέα Plut. Agesil. 3 ; οὔτε ὅσιον οὔτε θεμιτόν Dion.Hal. 9.13 ; εἰ θεμιτὸν εἰπεῖν S.Emp. adv.gramm. 81.
• Adv., VLL.