GRC

Bailly

ᾶς :
      1
adj. f. divine, IL. 1, 280 ; 24, 615 ; ESCHL. Suppl. 695 ; SOPH. Ant. 1184 ;
      2 subst. ἡ, θεά, déesse ; p. opp. à une femme mortelle (γυνή) IL. 14, 315 ; joint au nom de la déesse : Παλλάδος θεᾶς, SOPH. Ant. 1184, de la déesse Pallas ; cf. EUR. Andr. 135 ; θεοὶ θεαί τε, ESCHL. Sept. 86, les dieux et les déesses ; αἱ σεμναὶ θεαί, SOPH. O.C. 458 ; AR. Th. 224 ; PLUT. Sol. 12, les déesses augustes, càd. les Érynies, à Athènes, appelées aussi ἔμφοϐοι θεαί, SOPH. O.C. 40 ; δειναὶ θεαί, EUR. El. 1270 ; θεαὶ ἀνώνυμοι, EUR. I.T. 944, les déesses terribles ou sans nom ; μεγάλαι θεαί, SOPH. O.C. 683 ; δύο τὼ θεά, PLAT. Conv. 180 d, les grandes déesses, les deux déesses, càd. Dèmèter et Perséphonè.

[θεά monosyll. par syniz. dans πότνια θεά, OD. 5, 215 ; 13, 391 ; 20, 61 ; EUR. Andr. 978]. — Dans les inscript. att. lorsqu’on parle de « déesses » sans parler en même temps de « dieux », le seul mot usuel dans la période classique est ἡ θεός, CIA. 4, b, 27, b, 4, etc. (439 av. J.C.) en parl. d’Athèna (v. de nombreux exemples dans Meisterh. p. 98, 4, note 928) ; τὼ θεώ, les deux déesses, càd. Dèmèter et Perséphonè (v. Meisterh. ibid.) ; mais on lit : τῷ θεῷ καὶ τῇ θεᾷ, CIA. 4, b, 27, b, 39 (439 av. J.C.) en parl. de Pluton et de Perséphonè ; τοῖς δώδεκα θεοῖς καὶ ταῖς σεμναῖς θεαῖς, CIA. 2, add. 57, b, 8-9 (362 av. J.C) ; ce n’est qu’à partir au 3e siècle av. J.C. qu’on trouve θεά, même quand on ne parle que de déesses (inscr. de 282 av. J.C.) v. Meisterh. p. 98, 4. — Épq. réc. θεή, A.RH. 3, 252, 549, etc. ; CALL. Dian. 119, 152 ; dans Hom. seul. au dat. pl. θεῇσ’, IL. 3, 158 ; θεῇσιν, IL. 8, 305. Lac. σιά, AR. Lys. 1263.

Étym. fém. de θεός.

Bailly 2020 Hugo Chávez Gérard Gréco, André Charbonnet, Mark De Wilde, Bernard Maréchal & contributeurs / Licence Creative Commons Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification — « CC BY-NC-ND 4.0 »

LSJ

ἡ, in later Ep. θεή Call. Dian. 119, dat. θεῇ A.R. 3.549 codd. (Hom. has dat. pl. θεῆς, θεῇσι, Il. 3.158, 8.305), Lacon. σιά Ar. Lys. 1263 (lyr.); fem. of θεός in Ep., Trag. (with imitations in Com., as Antiph. 81, Eub. 64), Att. in set phrases (v. infr.) and later Prose: — goddess, opp. γυνή, Il. 14.315; with another Subst., θ. μήτηρ 1.280; θεαὶ νύμφαι 24.615; Παλλὰς θ. S. Ant. 1184; θεοὶ θεαί τε A. Th. 87 (lyr.); μὰ θεούς, μὰ θεάς Pl. Smp. 219c; μὰ τοὺς θεοὺς καὶ τὰς θεάς D. 19.67; τοῖς δώδεκα θεοῖς καὶ ταῖς σεμναῖς θεαῖς IG2². 112.9, cf. Antiph. 206.2, Anaxandr. 2; τῷ θεῷ καὶ τῇ θεᾷ IG1². 76.39; in dual, of Demeter and Persephone, μεγάλα θεά S. OC 683 (in earlier Att. τὼ θεώ, v. θεός)· αἱ θεαί IG2². 661.28 (iii BC); αἱ σεμναὶ θ. the Erinyes, S. OC 458, etc. ; δειναί, ἀνώνυμοι θ., E. El. 1270, IT 944. name of third τόπος, Vett.Val. 69.12, Paul. Al. L. 3, cf. Cat.Cod.Astr. 8(4).144. [˘ –, but sts. monosyll. in Trag., as E. Andr. 978.]
Liddell-Scott-Jones, Greek-English Lexicon (9th ed., 1940)

Pape

ἡ, die Göttin, fem. von θεός, Hom. u. Folgde ; ἀθανάτῃσι θεῇς εἰς ὦπα ἔοικεν Il. 3.158 (aber θεαῖς steht Od. 5.119 ; h.Ven. 190 ; Hes. O. 62); auch wie ein adj. mit einem substant. verbunden, θεαὶ Νύμφαι 24.615 ; θεὰ δέ με γείνατο μήτηρ 21.109 ; Ggstz γυνή, θεᾶς ἔρος οὐδὲ γυναικός 14.315 ; – αἱ σεμναὶ θεαί hießen in Athen die Erinyen, Soph. O.C. 458 Ar. Th. 224 Plut. Sol. 12 ; – τὰ θεά sind immer Demeter u. Persephone, die auch αἱ μεγάλαι θεαί heißen, Soph. O.C. 689.
[Obwohl α lang ist, wird es ion. u. ep. doch nie in η verwandelt, nur sp.D. haben θεή, Callim. Dian. 119, θεῆς, Ap.Rh. 3.252, 4.241, θεῇ, 3.549. In πότνια θεά wird es einsilbig durch Synizesis, Od. 5.215, 13.391, 20.61, wenn nicht πότνα zu lesen, wie auch Eur. Andr. 978.
Pape, Griechisch-deutsches Handwörterbuch (3. Aufl., 1914)

TBESG

θεά, -ᾶς, ἡ
(fem. of θεός, which see),
a goddess: Act.19:27.†
(AS)
Translators Brief lexicon of Extended Strongs for Greek based on Abbot-Smith, A Manual Greek Lexicon of the New Testament (1922) (=AS), with corrections and adapted by Tyndale Scholars
memory